به بهانه چاقوکشی در مسابقه آلومینیوم اراک- کارون اهواز ،فوتبـال منهـای انسـانیت

به گزارش مرکزی دیلی و به نقل از وقتیع استان، ورزش، اصطلاحاً به معنی تربیت بدن برای افزایش توانایی های جسمی و اخلاقی است. افزایش توانایی های جسمی و “اخلاقی”. نگاهی به همین معنا به خودی خود می تواند ما را در خصوص دلیل و فلسفه اصلی ورزش کمی آگاه تر کند.تک تک این اصطلاحات می تواند تلنگری باشد بر ما و بر همه کسانی که امروزه یا ورزشکار حرفه ای اند و یا مخاطب و هوادار ورزش هستند، چرا که در دنیای پرزرق و برق امروزیِ ورزش، شاهد آن هستیم که متاسفانه این تعریف ها و فلسفه ها به حاشیه رانده شده اند و چیزی که متن اصلی ورزش امروزی را در زمینه های مختلف در بر گرفته است، امریست جدای از تعاریف اخلاقی و بخش عمده تعریف ورزش و علی الخصوص فوتبال به انحصار تعریف برد و باخت درآمده است.اتفاقی که آهسته آهسته می تواند موجب زیر سوال رفتن آثار مثبت ورزش و همینطور، اثرات بسزای ورزش حرفه ای در جامعه شود و به تدریج بر جامعه انرژی منفی نیز تزریق کند.
اما متاسفانه باید بپذیریم که این مسیر در همه جای جهان در حال طی شدن است و سرعت این طی طریق در کشور ما از همه جای دنیا بیشتر است.همانطور که در هفته گذشته شاهد صحنه هایی کم نظیر و تا حدودی بی نظیر در فوتبال کشورمان بودیم که بعید است شکی بر زننده بودنش وجود داشته باشد. آنجایی که زمین چمن ورزشگاه تختی اهواز، در دقایقی که شاید بتوان آن را از سیاه ترین دقایق تاریخ فوتبال کشور نامید و پس از پایان دیدار تیمهای کارون اهواز و آلومینیوم اراک از دید عده ای با میدان جنگهای قرون وسطایی اشتباه گرفته می شود و جان و سلامت انسانها در کمترین میزان اهمیت خود قرار می گیرد و اخلاق از ورزش به طرز دردناکی رخت بر می بندد و پس از آن نیز صحبت هایی مطرح می شود که شاید آلوده شدن آنها با دروغ، فریب و بی اخلاقی، تراژدی را به نوعی تکمیل کند.
عده ای ابتدا با هر آنچه که بتواند جان بازیکنان و عواملی که برای ورزش با همان تعاریف گفته شده دور هم جمع شده اند، را به خطر بیندازد به زمین مسابقه حمله ور می شوند و می خواهند با قمه، چاقو، آجر، سنگ و … اختلافات “ورزشی” را حل کنند و به مقصودشان نیز می رسند و یکی از بازیکنان حریف را مورد لطف اجسام همراهشان قرار می دهند.
اما بی اخلاقی ها به همین جا خلاصه نمی شود. پس از این اتفاقات و وقتی بعد از چند روز، خبرگزاری ها و صدا و سیما، وارد کارزار این جنگ می شوند، مسئولین تیم فوتبال کارون اهواز که میزبانی از این مسابقه را برعهده داشته اند و با بی تدبیری نتوانسته اند امنیت را برقرار سازند به جای اینکه درصدد عذرخواهی و فیصله دادن ماجرا باشند و در مصاحبه با رسانه ها به نوعی رفتار تماشاگران و افراد وابسته به باشگاهشان را مذمت کنند با ادبیاتی صحبتهایشان را مطرح می کنند که کوچک ترین ابراز تاسف یا پشیمانی ای در آن به چشم نمی آید. از طرف دیگر شاعبه ای مبنی بر وجود نوعی بزرگنمایی در بیان آسیب دیدگی بازیکن تیم فوتبال آلومینیوم اراک و تعمیم برخی مشکلات قبلی، به درگیری اهواز، در برنامه تلویزیونی نود و… باعث شده است جو باز هم ملتهب تر شود.
حال به همه این ها شکایات صورت گرفته از ناحیه مسئولان باشگاه اهوازی برای اعاده حیثیت و در اعتراض به همین بزرگنمایی را نیز اضافه کنید.آنها مدعی اند بازیکن اراکی در پی برخورد با فنس های ورزشگاه تختی اهواز دچار جراحت شده است و پایش سه بخیه خورده است در حالی که وی در برنامه نود گفته است در درگیری چاقو خورده است و ۱۵ بخیه به پایش زده اند.
همچنین وی مدعی شده است سه دندانش نیز در این درگیری شکسته شده که مسئولان تیم اهوازی این ادعا را نیز دروغ خوانده اند و مدعی اند که او به اعتراف خودش برای عمل ایمپلنت دندانهایش به شکلی که در برنامه نود نشان داده شده است درآمده و برای این ادعایشان نیز به عدم اسیب دیدگی سایر قسمتهـای صورت او استناد می کنند که البته باید بگوییم این قسمت حرفهایشان پربیراه هم بنظر نمی رسد.
هرآنچه که در این بین بوجود آمده است و در این نوشتار هم به اکثر آن اشاره شد، بیش از هرچیز می تواند سندی باشد بر بی اخلاقی هایی که در جای جای فوتبال کشورمان ریشه دوانده و از زمین مسابقه گرفته تا به میکروفون مصاحبه، همه را “آلوده” کرده است.بی اخلاقی هایی که در سطوح مختلف، از مدیر و مربی و بازیکن گرفته، تا هوادار و اهالی رسانه، اگر فکری به حالشان نشود، که نمی شود، دیر یا زود، فوتبال و بطور کلی ورزش را در کشورمان به وسیله ای برای اهدافی خاص و بدور از آنچه که در فلسفه اش آمده است مبدل می سازد و ریشه هایش را می خشکاند.