درگیری های سیاسی و برآمدن جنبش نو عدالتخواهی عملگرا

شوک شدید اطلاع رسانی به این سبک آنهم برای اولین بار در ایران و در سطح بسیار خرد و واضح با نام بردن از اشخاص اتفاقی بود که مشکلات بسیار زیادی را برای کشور بوجود آورد که من جمله هیجانی شدن فضای تبلیغات انتخاباتی و سپس درگیری های طولانی خیابانی یکی از مظاهر این نوع از اطلاع رسانی یا بنظر عده ای دیگر تبلیغات سیاسی ، همواره به شمار می آید.

سابقه افشاگری هایی ازین دست

سابق بر مورد مناظره های تلویزیونی درسال ۸۸ در دور قبلی انتخابات نیز گروههای نزدیک به جریان فکری رئیس جمهور دقیقا چهار سال قبل با انتشار شب نامه ها و بیانیه های افشاگرانه و عدالت خواهانه که پشت پرده ای در سیاست و اطلاع رسانی را بر نمی تابید ضمن شفاف سازی هایی از فساد اقتصادی برخی از وابستگان و اعضای خانواده چند چهره با نفوذ دردسرهایی را برای خودشان و البته بیشتر برای کاندیدای رغیب ایجاد کردند که شاید یکی از نتایج آن پیروزی انتخاباتی یک جریان تند و تیز و تحول خواه در بدست آوردن کرسی ریاست جمهوری بود.

مردم هم پشت سر این جریان سیاسی و با ابراز خرسندی از بازخورد های مثبت همدردی و هم داستانی با توده های مختلف ، بیشترین حمایت را با رای ازین حرکت داشته و درحقیقت به آرمان عدالت ، مقابله با تبعیض و فساد که پیش تر رهبر معظم انقلاب بارها برآن تاکید کرده بودند ، رای دادند.

آنچه رای آورد احمدی نژادی بود که با کسی در افشای مفاسد اقتصادی تعارفی نداشت و قول داده بود بزودی فهرستی از مفسدان اقتصادی را نیز منتشر خواهد کرد ، رویدادی که تا همین اواخر هم گاه و بی گاه رسانه ها سخن از آن به میدان آورده و بدون نتیجه به گوشه ای رهایش میکردند.

جذابیت این افشاگری ها را رهبر معظم انقلاب اینگونه بیان داشتند که “مردم دیدند که نظام اندرونی و بیرونی ندارد”و حقیقتا حکیمانه ترین قضاوت و ارزیابی در خصوص این رویکرد را رهبر انقلاب بیان کردند و ثمره آن تقویت اعتماد عمومی ، فشردگی نیروهای اجتماعی و وضعیت هیجانی و مشارکت ۸۵ درصدی در انتخابات بود.

ضمن اینکه نگارنده به هیچ روی قصد تطهیر اتهام افکنی های ناروا و برچسب زنی های سیاسی را مطلقا ندارد ، ذکر این نکته ضروری است که ذائقه سیاسی مردم آنچه را می طلبد گفتگویی بی پرده و بدون تعارف با مردم از سوی مسئولین است.

آخرین افشاگویی

نمی توان بدرستی قضاوت کرد که آخرین سخنان رئیس جمهور در مجلس افشا گویی است یا افشاگری ، یعنی اساسا رئیس جمهور اطلاعات درستی را منطبق بر عدالت و انصاف منتشر کرده و یا اینکه پرونده ای است صرفا با امکان بررسی و تحقیق بیشتر که البته رسیدگی به این موضوع مورد انتظار از قوه قضائیه می باشد.اما در هر حال افشاگویی می تواند تلقی شود.

اما این افشاگویی که ناظر است بر استفاده مالی و یا قصد استفاده مالی یکی از برادران لاریجانی از اموال و نفوذ در تامین اجتماعی ، یک شکاف عمیق و بحرانی را میان مسئولین در کشور و فضایی بسیار آلوده و مبهم را میان افکار عمومی سبب شده است.

عده ای رئیس جمهور را محکوم و عده ای دیگر معتقدند آنچه قابلیت محکوم کردن دارد سو استفاده های مالی و یا اداری است و گروه دیگری نیز معتقدند که اگر این یک تخلف بوده است نمی بایست بعنوان یک برگ برنده سیاسی مورد بهره برداری قرار گرفته و بعبارتی صحیح تر از حقیقتی و یا واقعیتی استفاده ابزاری شده است که درست این همان نقطه بد اخلاقی های سیاسی است که رهبر معظم انقلاب توضیح آنرا به بعد موکول کرده اند.

اما هر چه باشد این عمل و اختلاف بوجود آمده که ناشی از کشمکش ها و تحریک های پیاپی رئیس جمهور و روسای قوای مقننه و قضائیه است ، طبیعتا اثراتی را برای آینده سیاسی کشور به همراه خواهد داشت.

طلیعه دمیدن جنبش نو عدالتخواهی عملگرا

بنظر می رسد با توجه به فقدان یک جنبش مردمی و فراگیر عدالتخواهی و از بین رفتن جنبش عدالتخواهی در گذشته و صرفا به ذکر نامی و عنوانی بسنده کرد و فرجامی نیافت ، اینبار و در ازای فضایی که بوجود آمده است شرایط لازم به فشردگی برای شکل گیری یک جنبش عدالتخواعی عملگرا و نوین نزدیک شود.

جنبشی مردمی که محاکمه مفسدان اقتصادی را از یکسو و از سوی دیگر عدم برخورد سیاسی با سو استفاده های اداری و مالی را طلب می کند یک جنبش مساوات طلب در بعد عدالت اجتماعی و مطالبه گر در بعد مطالبات رهبری در حوزه عدالت و عدالت خواهی.

این جنبش جدید محدود و معلق در یک گروه دانشجویی کوچک و خالی الذهن نبوده و رو به آینده با دست های پر دست به واکنش هایی درونی می زند ، واکنش هایی که نه تنها برای کشور زیانبار نیست بلکه بسیار سازنده و رو به جلوست و آگاهی را تقویت و شرایط را برای سو د جویی ها مالی تنگ تر و محدود تر می کند.

در انتخابات آتی ریاست جمهوری نیز همین جنبش نو عدالتخواهی عملگراست که آرا را از آن خود خواهد کرد و تنها ظرفیت گفتمانی است که با استقابل عموم مردم روبرو خواهد شد.

در هر حال جمهوری اسلامی ایران بر آستانه تحولی سازنده در فرهنگ سیاسی مردم و گفتگوهایی بی پرده و صریح و البته صادقانه با مردم ایستاده است که به هیچ وجه یک تهدید مشکل آفرین تلقی نمی شود بلکه سیاسیون مانند نظام های سیاسی مشابه می توانند و باید این امکان را داشته باشند تا برای کسب رای و نظر مردم خود را با یک ارزش مثبت یعنی فساد اداری و اقتصادی درگیر کنند، ازین منظر افشاگویی ها یک فرصت سازنده است و نه یک تهدید مشکل ساز که نیازمند خنثی سازی و مهار باشد.