محرم، ماه عزای آل الله و حرمت آن برای شیعیان چندین برابر است. در روایتی از امام رضا علیه السلام است که می فرمایند: وقتی ماه محرم می رسید دیگر کسی پدرم را خندان نمی دید و روز عاشورا روز مصیبت و اندوه و ماتم و گریه پدرم بود.

محرم آمد تا بار دیگر پیام سرخ عاشورا در گوش هایمان طنین انداز شود. مگر نه این که: «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» نشان دهنده ی پیوستگى و تداوم جبهه ی درگیرى حق و باطل در همه ی زمان ها و مکان ها است.
این روزها با آغاز ماه محرم، حال و هوای شهرمان باز هم بوی اسپند و آتش گرفته و نوای نوحه های عاشورایی در دل کوچه پس کوچه ها، خبر از آمدن ماهی می دهد که اسلام را در دل تاریخ زنده نگه داشته است.

برنامه تعدادی از خیمه های عزای اباعبد الله ( علیه السلام ) در سطح شهر اراک
تـحـویل سـال بـه وقـت مـحـرم اسـت
حـــول قـلـوبـنا ببکـاء عـلـی الحـسـین

– چایخانه اباعبدالله الحسین « علیه السلام » ( شبهای محرم – دره گردشگری گردو، میدان کوهنورد )

-مدرسه صمصامی بیات – خیابان امام خمینی ( ره ) روبروی خیابان حصار – مداح، حاج محمود قاسمی –  سخنران، حجت الاسلام والمسلمین عبداللهی – زمان، از ساعت ۲۱/۳۰

– خیابان ادبجو، خیابان بعثت، حسینیه شهدای رجایی – مداح حاج علیرضا نوروزی – سخنران حجت الاسلام و المسلمین عدالت  –  زمان، از ساعت ۱۴

–خیابان شهید رجایی ( ملک ) حسینیه سادات مکبری – مداح، کربلایی محمد صدری، کربلایی علی اسدی – سخنران، حجت الاسلام و المسلمین حسین یزدی  – زمان از ساعت ۲۱/۳۰

– خیابان امام خمینی ( ره ) جنب کانون بسیج، حسینیه عاشقان ثارالله – مداح سید رسول نریمانی، کربلایی هاشمی، عباس ملک محمدی، حاج علی دولت آبادی – سخنران، حجت الاسلام و المسلمین عباسی نوری، حجت الاسلام و المسلمین امین حقدادی – زمان، از ساعت ۲۱/۳۰

– خیابان آیت الله طالقانی ( ره ) مسجد امام حسین « علیه السلام » – مداح، رضا عابدینی، مهدی دوخ – سخنران حجت الاسلام و المسلمین سید علی رحیمی – زمان، همزمان با نماز معرب و عشاء

– خیابان امام خمینی ( ره ) میدان شورا، محوطه دبیرستان امام علی » علیه السلام »  – مداح، ذاکرین اهل بیت عصمت و طهارت – سخنران، حجت  الاسلام و المسلمین ماندگاری – حجت الاسلام و المسلمین دکتر سنجری – زمان، از ساعت ۲۱/۳۰

 –مصلی بیت المقدس اراک – مداح، مسعود پیرایش – سخنران، حجت الاسلام و المسلمین علی خادمی – زمان، از ساعت ۲۱/۳۰

– شهرک الغدیر، مسجد امام حسین « علیه السلام »  – مداح، حاج مجتبی تاجیانی – سخنران، حجت الاسلام و المسلمین الهامی نیا – حجت الاسلام و المسلمین عبدی – زمان، همزمان با نماز معرب و عشاء

– خیابان آیت الله طالقانی (ره) بعد از پل روگذر شهدای مدافع حرم، محوطه دبیرستان حضرت زینب « سلام الله علیها »  – منبر، سینه زنی و زنجیرزنی – زمان، از ساعت ۲۰/۴۵

– خیابان امام خمینی ( ره ) مسجد سیدها – مداح، حاج منصور درجاتی، حاج ابوالفضل ربیعی، حاج حسین نیمه وری – سخنران، حجت الاسلام و المسلمین موسوی مشهدی – زمان، همزمان با نماز معرب و عشاء

– گلزار شهدای مدافع حرم – مداح، حاج سید محمد موسوی، کربلایی علیرضا احمدی – سخنران، حجت الاسلام و المسلمین خجسته پور، حجت الاسلام و المسلمین احدی – زمان، از ساعت –/۲۱

– خیابان قائم مقام، روبروی سپاه روح الله، محوطه باز شهرداری منطقه ۴ – مداح، کربلایی میلاد اژدرلو – سخنران، حجت الاسلام و المسلمین عباس ولدی، حجت الاسلام و المسلمین شفائی ( ذکر روضه ) – زمان، از ساعت ۲۱/۳۰

–  خیابان میرزای شیرازی، جنب پارک امیرکبیر، دانشگاه اراک – مداح، حاج مجتبی تاجیانی، کربلایی محمد حسین بادکوبه – سخنران، آیت الله الهی – زمان، از ساعت ۱۸ الی ۲۰

– میدان ارگ، مسجد آقاضیاءالدین – تلاوت قرآن با تلاوت قاریان برجسته استان –  مداح، حاج مبین صحاف کاشانی – سخنران، حجت الاسلام و المسلمین عدالت – زمان، از ساعت ۲۱/۳۰

– خیابان آیت الله غفاری، حد فاصل چهار راه جهرم و آیت الله سعیدی، کوچه شهید سعیدی، کانون مهدویت – مداحی ذاکرین اهل بیت عصمت و طهارت – سخنران، حجت الاسلام والمسلمین حسن آسلیمی – زمان، از ساعت –/۱۹

–شهرک رضوی ( گردو )  خیابان حافظ، ایستگاه بیمارستان، بیت الزهرا سلام الله علیها – مداح، حاج علیرضا عبدی، حاج احسان رفیعی، کربلایی ابوالفضل مرادی – سخنران، حجت الاسلام و المسلمین احمدی – زمان، از ساعت ۲۱/۳۰

مباهله در لغت به معنای یکدیگر را لعنت و نفرین کردن است. در روز مباهله بنا بر این بود که مسلمانان و مسیحیان نجران یکدیگر را نفرین کنند. تا خدا آن طرف که دروغگوست، عذاب کند.
فَمَنْ حَآجَّکَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ مَاجَآءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْاْنَدْعُ اَبْنَآءَ کُمْ وَ نِسَآءَنَا وَ نِسَآءَکُمْ وَ أَنْفُسَنَا وَ أَنَفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَتَ اللَّهِ عَلَی الْکَذِبِینَ
هرگاه بعد از علم و دانشی که به تو رسیده (باز) کسانی با تو به ستیز برخیزند، بگو بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم، شما هم فرزندان خود را، ما زنان خویش را دعوت نماییم، شما هم زنان خود را، ما از نفوس خود دعوت کنیم، شما هم از نفوس خود، آنگاه مباهله کنیم، و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم. آیه ۶۱ سوره آل عمران
پس جبرئیل فرود آمد و آیه تطهیر در شأن ایشان نازل شد:
وَقَرْنَ فِی بُیُوتِکُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِیَّهِ الْأُولَی وَأَقِمْنَ الصَّلَاهَ وَآتِینَ الزَّکَاهَ وَأَطِعْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرًا .
و در خانه های خود بمانید و همچون دوران جاهلیت نخستین (در میان مردم) ظاهر نشوید، و نماز را برپا دارید و زکات را بپردازید، و خدا و رسولش را اطاعت کنید، خداوند فقط می خواهد پلیدی و گناه را از شما اهل بیت دور کند و کاملا شما را پاک سازد. آیه ۳۳ سوره احزاب
داستان مباهله و آیه ای که در این باره نازل گردیده است، در طول تاریخ شیعه بزرگترین سند افتخار و فضیلت بوده است؛ زیرا الفاظ و مفردات آیه حاکی است که همراهان پیامبر در چه پایه از فضیلت قرار داشتند. در این آیه، علاوه بر اینکه امام حسن و حسین را فرزندان پیامبر و فاطمه را یگانه زن منتسب به خاندان او خوانده است، از شخص حضرت علی ـ علیه السّلام ـ به عنوان «انفسنا» تعبیر آورده است و آن شخصیت عظیم جهان انسانی را به منزله جان پیامبر دانسته است. چه فضیلتی بالاتر از این که یک شخص از نظر معنویت و فضیلت به پایه ای برسد که خداوند بزرگ او را به منزله جان و روح پیامبر بخواند.
آیا این آیه گواه بر برتری امیرمؤمنان بر تمام مسلمانان جهان نیست؟ فخر رازی، که روش او در بحثهای کلامی و مسائل مربوط به امامت، بر همه روشن است؛ استدلال شیعه را ذکر کرده و مطلب را با اعتراض کوچک و ناچیزی که پاسخ آن بر اهل معرفت مخفی نیست، به پایان رسانیده است.
از روایاتی که از پیشوایان مذهبی ما وارد شده است، استفاده می شود که موضوع مباهله اختصاص به پیامبر نداشته و هر فرد مسلمانی در مسائل مذهبی می تواند با مخالفان خود به مباهله برخیزد. طرز مباهله و دعای آن، در کتاب های حدیث وارد شده، است.  《نورالثقلین ج ۲۹۱》
در رساله حضرت استاد علامه طباطبائی چنین می خوانیم: مباهله یکی از معجزات باقی اسلام است، و هر فرد با ایمانی به پیروی از نخستین پیشوای اسلام می تواند در راه اثبات حقیقتی از حقایق اسلام با مخالف خود به مباهله بپردازد، و از خداوند جهان درخواست کند که طرف مخالف را کیفر بدهد و محکوم سازد.
در برخی از روایات وارد شده است: پیامبر دست حسن و حسین را گرفته بود، و علی پیش روی پیامبر و فاطمه پشت سر آن حضرت حرکت می کردند ـ بحار، ج ۲۱ / ۳۳۸
دانشمند بزرگوار شیعه، در کتاب «اقبال» نقل می کند: در روز مباهله گروه زیادی از انصار و مهاجر، به نزدیکی نقطه ای که قرار بود مراسم مباهله در آنجا انجام بگیرد، آمده بودند. ولی پیامبر از منزل با همان چهار نفر حرکت کرد، و در محل مباهله جز این پنج نفر از مسلمانان کس دیگر نبود. پیامبر وارد محل مباهله شد و عبای خود را از دوش برگرفت و بر روی دو درخت بیابانی که نزدیک یکدیگر بودند افکند، و با همان هیئت پنج نفری که از منزل خود حرکت کرده بود زیر سایه عبا قرار گرفتند، و هیئت نمایندگی نجران را به مباهله دعوت نمود.

پی نوشت: فروغ ابدیت، ج۲، ص۴۳۱

مطالعه کتاب، غذای روح، نیاز فراموش شده
در ابتدا باید منصفانه از برگزاری نمایشگاه اخیر، با همه کم و کاستی های آزار دهنده اش خرسند بود چرا که بعد از سال ها بالاخره طلسم شکست و با همه اما و اگرها، نمایشگاه برگزار شد که البته برخی فعالان فرهنگی استان بر این عقیده هستند که بررسی کیفی نمایشگاه برگزار شده، نشان می دهد کمتر برگزاری این فرصت فرهنگی بعنوان پاسخگویی به نیاز فرهنگی شهروندان و به تعبیری خوراک فرهنگی و غذای روح علاقمندان مطالعه مد نظر بوده و بیشتر روی برگزاری صرف نمایشگاه تمرکز وجود داشته است.

کم کردن فاصله های فرهنگی بدون کفش
شاید فاصله گرفتن نمایشگاه هایی با مخاطبان عام از شهروندان، بعد از انتقال محـل برگزاری این نمایشگاه ها به سه راهی خمین و سختی تردد برای عموم مردم شدت گرفت و در این فقره باید بابت استفاده از ظرفیت های داخل شهر، برای دوستی مجدد مردم و رسانه نمایشگاه و علی الخصوص نمایشگاه مهم کتاب، خرسند بود. اما شاید بازدید نمایشگاه با کیسه کفش در دست خودش پدیده ای منحصر به فرد محسوب شود که نظریه رضایت بازدیدکنندگان از محل را با تردید جدی مواجه سازد.

کم لطفی به فرهنگ و نادیده گرفتن سلایق
طبیعتا در حوزه فرهنگ علیرغم اهمیت غیر قابل انکار همه جزییات و حواشی، در کل محتوا بر شکل غلبه دارد و گذشته از همه بی سلیقگی ها و کاستی هایی که در خوش بینانه ترین حالت به بی تجربگی و ندانم کاری تعبیر می شود، جدی ترین انتقادات در حوزه محتوا اعم از تنوع انتشارات، تنوع عناوین و موضوعات وارد است. موضوعی که بیشترین نارضایتی را در مخاطبان بدنبال داشته و متاسفانه ایرادات حرفه ای متعددی در این حوزه طرح شده و می شود که شاید کلیت برگزاری نمایشگاه را با ابهام مواجه می سازد.

شهروندان فرهنگ دوست، کماکان مظلوم و محروم
در اولین گردش در نمایشگاه موضوع آزاردهنده نخست که به چشم میخورد عدم حضور انتشارات معروف و پر مخاطب در نمایشگاه بود که این کم اقبالی به فرهنگ استان مرکزی از طرف اهالی نشر به تعبیری دیگر به کم توجهی برگزارکنندگان به موضوع محتوای نمایشگاه هم برداشت شد که از طرفی بخشی از یارانه افزایش مطالعه در استان به گلوی مافیای گردن کلفت کنکور ریخته شد که نشان از محرومیت و مظلومیت شهروندان فرهنگ دوست اراکی داشته و شیرینی داشتن نمایشگاه کتاب را به تلخی بی سلیقگی و کم توجهی متولیان فرهنگ استان به اصل فرهنگ که متاسفانه در کشور متداول است بدل نمود.

مشارکت کمرنگ یا قهر اهالی فرهنگ و رسانه
جای تاسف و البته بررسی و تحلیل دارد که اهالی واقعی فرهنگ و رسانه از همه سلایق در استان کمتر مشارکت و فعالیت را در این نمایشگاه داشتند و شاید حضور و مشارکت ایشان بر کیفیت نمایشگاه می افزود و کاستی های فاحشی که ملاحظه شد را به حداقل کاهش می داد ضمن اینکه حضور جریانات فرهنگی استان هم به ارتقاء کیفی نمایشگاه و برنامه های جنبی می انجامید. گرچه نباید فراموش کرد روال سال های گذشته در عرصه فرهنگ و هنر کمتر روند مشارکت جویی را به دنبال داشته و به نظر می رسد مدیریت جدید اداره کل فرهنگ و ارشاد استان نباید از اصلاح روال ناثواب سال های گذشته غفلت نماید.

ضعف های فنی در حوزه برگزاری نمایشگاهی
اطلاعات ضعیف مسئولان غرفه «از من بپرس» در نمایشگاه از محتوای حاضر تا آخرین روزهای نمایشگاه، عدم اطلاع رسانی صحیح و شفاف از وضعیت و روال صدور بن کتاب در نمایشگاه، بی نظمی و کم توجهی در جانمایی و دسته بندی ناشران، آماده نبودن برخی امکانات نمایشگاهی و غرفه ها در روز اول و دوم و همچنین ناهماهنگی در روشن و خاموش کردن تاسیسات گرمایشی و مواردی از این دست ضعف های فنی و استانداردهای نمایشگاهی هستند که بازدیدکنندگان و حتی غرفه داران از آن ها ابراز نارضایتی می کنند و توقع می رود وقتی نام دوازدهمین نمایشگاه را بر این رویداد می گذاریم با این ایرادهای فاحش و اشکالات بدیهی مواجه نباشیم.

روز و هفته اراک، مناسبتی فراموش شده
برای شهروندان فرهنگ دوست اراکی این سوال مطرح بود که نظر به تعدد جلسات هماهنگی پیش از نمایشگاه چرا این مناسبت فرهنگی مهم در رویداد نمایشگاه کتاب کمترین نمود را داشت. شاید به همین دلیل است که نمایشگاه را نمـــودی از همفکـری و هم افزایی دستگاه های متولی فرهنگ و نخبگان واقعی عرصه فرهنگ نمی دانیم. یقینا در صورت وجود نگاه تخصصی و قائل بودن به تاثیرات فعالیت های گروهی در این عرصه، شاهد اجرای بهینه بسته فرهنگی با مزایای متعدد بودیم که متاسفانه محقق نشد.

فقدان نگرش فرهنگی، مطالبه پاسخگویی و شفافیت
شاید اینکه متولی برگزاری اصل موضوع نمایشگاه را نه بعنوان یک رسانه و امر فرهنگی در قالب یک پکیج جامع و بزرگ فرهنگی بومی شده، بلکه صرفا بعنوان انجام وظیفه بدون توجه به عواقب فرصتی که از دست می رود تصور کرد تلخ ترین بعد بررسی نمایشگاه محسوب می شود که به نظر می رسد هم باید در خصوص یارانه های پرداختی، میزان مراجعات مردمی، هزینه های برگزاری و اصلاحاتی که قرار است در نمایشگاه های بعدی انجام شود طی گزارش برگزاری نمایشگاه از طرف دستگاه متولی، بصورت شفاف و صادقانه با مردم در میان گذاشته شود. امید است از گذشته برای بهبود فعالیت های آینده درس گرفته شود…

نوشته : م – حسینی ( پژوهشگر فرهنگی )

منبع : روزنامه وقایع استان

نمایشگاه امسال برخلاف نمایشگاه‌‌های استانی که معمولاً هر از چندگاهی به مناسبت‌‌های مختلف؛ برای لوازم التحریر، خوراک و پوشاک، مبلمان و لوازم ساختمانی در نمایشگاه دائمی غرب کشور برگزار می‌‌شوند در مرکز دینی- عبادی (مصلای بیت‌‌المقدس) مرکز شهر تشکیل شد. این موضوع را باید به فال نیک گرفت و آشتی مجدد هویت اسلامی- ایرانی با دانش و فرهنگ را ارج نهاد. چراکه در تاریخ ایران اسلامی رسم بوده که کانون‌‌های آموزش و مطالعه در کنار یا درون مساجد دایر شوند و مشتاقان علم و دانش در آنجا به کسب علم می‌‌پرداختند.

از این رو به برکت محل مناسب نمایشگاه، نمایشگاه امسال تفاوت بسیار چشمگیر و قابل ملاحظه‌‌ای با نمایشگاه‌‌های قبلی که در محل نمایشگاه های دائمی برگزار می‌‌شد داشت. آن هم استقبال چشم‌‌گیر مردم فرهیخته استان بود که مصلی را مملو از جمعیت مشتاق کتاب و کتابخوانی کرده بود. نتایج این استقبال پرشور، حکایت از این داشت که اگرچه امسال کاغذ و بالطبع کتاب گران شده است ولی مردم فرهیخته به کتاب و مسائل فرهنگی توجه قابل ملاحظه‌‌ای دارند و حاضر نیستند کتاب را از سبد کالای فرهنگی خانواده خود کم یا حذف کنند. بنابراین این موضوع مشخص می‌‌سازد که اگر برنامه‌‌ریزی و مهندسی فرهنگی در زمینه مطالعه خوب و مناسب تنظیم شود نه تنها هیچ چیزی نمی تواند مردم را از کتاب دوری نماید بلکه به فرهنگ و مطالعه عشق نیز می‌‌ورزند.

در هر صورت این نمایشگاه‌‌ها فرصتی است تا میزان واقعی تقاضا برای کتاب، علاقه به مطالعه، کم وکاستی‌‌ها عرضه کتاب و… به محک معیار سنجش گردد و برنامه‌‌های آتی با اصول و قواعد مناسب تری تنظیم گردد. از این رو با کمی دقت و بررسی در کمیت و کیفیت برگزاری دهمین نمایشگاه کتاب استان مرکزی، آثار بهبودی کمی و کیفی این نمایشگاه نسبت به نمایشگاه‌‌های قبلی قابل مشاهده و مطلوب‌‌تر می‌‌باشد و امید است این روند تکاملی در دوره‌‌های بعد کامل‌‌تر گردد.

جا دارد در اینجا از زحمات دست‌‌اندرکاران برگزار کننده نمایشگاه کتاب استان مرکزی قدردانی نموده و توجه ایشان را به رفع کم و کاستی‌‌ها و تقویت مشاهدات مناسب برای برگزاری نمایشگاه‌‌های آینده جلب نمود.

الف) در این نمایشگاه همانند نمایشگاه‌‌های قبلی، حضور ناشران تخصصی و سرشناس از نظر کمی و کیفی کمرنگ بود و بیشتر منابع از نظر نوع، عمومی بودند باید توجه داشت که جامعه دانشگاهی، فرهنگی و صنعتی استان مرکزی به منابع دست اول و مرجع نیاز دارد.

ب) در این نمایشگاه بر خلاف نمایشگاه‌‌های قبلی، استقبال بی‌‌نظیر و کم سابقه مردم حکایت از انتخاب مکان مناسب، تبلیغات و اطلاع‌‌رسانی و مخصوصاً شبکه استانی آفتاب با بخش برنامه‌‌ زنده تلویزیونی از نمایشگاه کتاب دارد.

ج) با وجود این‌‌که نمایشگاه‌‌ تقریباً در مرکز شهر (مصلای بیت‌‌المقدس) برگزار شد سرویس‌‌های ایاب و ذهاب برای بازدیدکنندگان در نظر گرفته شده بود، در حالی که نمایشگاه‌‌های قبلی که درسالن نمایشگاه‌‌های دائمی و انتهای شهر برگزار می‌‌شد خبری از سرویس‌‌های ایاب و ذهاب وجود نداشت، این در حالی است که کتاب به عنوان یک کالای فرهنگی نیاز به تشویق، حمایت و یارانه دارد. این حرکت تحسین¬آمیز به حرمت احترامی که جامعه برای کتاب و اهل علم و دانش قائل است در جهت تشویق جامعه به مطالعه کتاب و کتابخوانی از سوی مسئولان قابل تقدیر است.

د) این که به گفته مسئولان محترم استان حدود هشتاد درصد از هزینه‌‌های نمایشگاه را استانداری تقبل نموده است نشان از فهم و درک بالای مسائل فرهنگی دارد. بر هیچ‌‌کس پوشیده نیست که شرایط کتاب به عنوان کالای فرهنگی با انواع دیگر کالاها متفاوت است و توجه خاصی را می‌‌طلبد. هزینه‌‌های جانبی برای محصولات فرهنگی مانند هزینه اجاره فضا برای ناشرین نمی‌‌بایست با صاحبان دیگر مشاغل مقایسه گردد، این هزینه‌‌ها برای محصولات فرهنگی که نیاز به حمایت دارند بسیار سنگین و غیرقابل جبران است.

ه) وقت برگزاری نمایشگاه از نظر زمانی بسیار هوشمندانه انتخاب شده بود. زمان شروع سال تحصیلی برای دانش‌‌آموزان و دانشگاهیان در فصل بازگشایی مدارس و دانشگاه‌‌ها در تهیه منابع بهترین هدیه بود.

و) در نمایشگاه‌‌های گذشته با وجود حمایت و تخفیف چهل درصدی نمایشگاه، بدلیل عدم استقبال و بازدید اندک از نمایشگاه، ناشرین ناخرسند بودند ولی در این نمایشگاه به‌‌دلیل برنامه‌‌ریزی مناسب بیشتر ناشران خرسند به نظر می‌‌رسیدند.

در پایان لازم است از اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان مرکزی و ناشران آموزشی، عمومی، پزشکی و دانشگاهی و… سراسر کشور که در برگزاری این نمایشگاه و جنب وجوش بخشیدن به مطالعه و کتابخوانی نقش اساسی در این استان ایفا نمودند، تشکر و قدردانی نموده، امید است که انشاالله در سال‌‌های آینده برگزاری نمایشگاه هرچه با شکوه‌‌تر و عالی‌‌تر صورت گیرد.

نوشته : دکتر عسگر اکبری ( عضو هیأت علمی علم اطلاعات و دانش‌‌شناسی )

منبع : روزنامه وقایع استان

ماجرای بازاریابی شبکه‌ای در ایران به شرکت‌های هرمی یا به اصطلاح «گولد کوئست» بر می‌گردد. شرکت های بی‌نام و نشانی که از مردم دعوت می‌کردند تا با خرید چند کاغذ بی‌اعتبار وارد شبکه شوند و دیگران نیز به این کار تشویق کنند. بعدها پای کالاهای لوکس نیز به این برنامه‌ها باز شد تا اینکه بعد از مدتی غیر شرعی و غیرقانونی بودن این شرکت‌های بی‌نام و نشان بر سر زبان‌ها افتاد و چیزی نگذشت که اعضا بعد از مدتی پی به کلاهی که سرشان رفت بردند؛ ولی خیلی دیر شده بود. اما شیوه بازاریابی شبکه‌ای در ایران تمام نشد بلکه بهانه‌ای شد تا هربار یک سری شرکت قدم علم کنند و این بار خودشان در وهله اول ضد «گلد کوئست» حرف بزنند و دوباره جذب عضو کنند. یکی از ایراداتی که به شرکت‌های هرمی و گلدکوئستی وارد بود رسیدن سرشاخه های آن ها به خارج از کشور و فروش اقلام لوکس و غیرقابل استفاده بود. در چندسال اخیر دوباره موج دیگری از شرکت های بازاریابی شبکه ای و به اصطلاح نتورکی سر بیرون آورده‌اند که با فروش شبکه‌ای کالاهای مصرفی به این نوع بازاریابی شکل دیگری دادند. شرکت‌هایی که با نام و نشان و تبلیغات‌های بسیاری ظاهر می‌شوند و کنفرانس‌ها و همایش‌های روان شناسی زیادی برگزار می‌کنند. همایش‌های پرهزینه‌ای که کمی تعجب برانگیز به نظر می‌رسد و برای همین بهانه‌ای شد تا سراغ این موج فراگیر برویم.

در چندسال اخیر شرکت‌های نتورکی بیش از پیش قد کشیده‌اند و اقدام به برگزاری کارگاه‌ها و همایش‌های بزرگی در سراسر کشور کردند و حتی از پدران آمریکایی بازاریابی شبکه‌ای دعوت کرده‌اند. تیم باشگاهی فوتبال تاسیس کرده‌اند و اعلام می‌شود که مجوز رسمی نیز از وزرات صنعت معدن و تجارت نیز دارند و زیر نظر این مجوز به فعالیت‌هایشان به طور رسمی ادامه می‌دهند و اقدام به عضوگیری کنند. موج گسترده بازاریابی‌های شبکه‌ای میان افراد مختلف به خصوص جوان‌ترها باعث شده تا در میان هر خانواده چند نتورکر پیدا شود که اقدام به فروش کالا و عضوگیری می‌کند. نتورکرهایی که از هر محیطی برای جذب عضو و فروش محصولاتشان استفاده می‌کنند. جمع‌های فامیلی، دوستانه، محل کار و یا حتی مکان‌های عمومی مثل مترو، اتوبوس و تاکسی جاهایی ست که نتورک‌ها رویش حساب باز می‌کنند. جملات انگیزشی، تصور آینده‌ای با شکوه، دوندگی‌های بیش از حد همه چیزهایی ست که نتورک‌ها از سوی لیدرهایشان می‌شنوند و به سمت آن تشویق می‌شوند و هیچ عجیب نیست که بعد از مدتی روحیه دلالی و کاسب‌کارانه پیدا کنند و دیر یا زود همه تصوراتشان را برباد رفته ببینند.

اما آیا واقعا بازاریابی شبکه‌ای شغل است؟

آیا این شغل به درآمد خوبی خواهد رسید؟

بازاریابی شبکه‌ای واقعا قانونی و شرعی است؟

بازاریابی شبکه‌ای چه تاثیری در اقتصاد کشور دارد؟

همه این سوالات و ده‌ها سوال دیگر باعث شد سراغ چند محقق بازاریابی شبکه‌ای و یا نتورک مارکتینگ برویم تا در این باره از آنها سوال کنیم.

«زهرا کلیدری» دانشجوی رشته اقتصاد است که با تشکیل یک کارگروه تخصصی از کارشناسان اقتصادی و حقوقی حدود ۲ سال به صورت شبانه‌روزی روی موضوع شرکت‌های بازاریابی شبکه‌ای تحقیق و مطالعه کرده‌ است. کلیدری بعد از آن سراغ جداشدگان از نتورک می‌رود و از حرف‌ها و گزارش‌های جداشدگان مطالب مهمی تهیه می‌کند تا از طریق فضای مجازی به دست عموم مردم برساند. او این افراد را که قربانیان نتورک بودند به نام «توابین نتورک» نامگذاری کرده‌است.

نتورک شغل کاذبی که با شرکت‌های هرمی تفاوتی ندارد

اگر بخواهم در مورد این شبه شغل و شبه تجارت توضیح بدهم اینطور شروع می‌کنم که نتورک یک اشتغال کاذب است. همه درباره مجوز داشتن این شرکت‌ها می‌پرسند؛ اما در نهایت به این نتیجه رسیدیم که این‌ها بزک شده همان شرکت‌های هرمی هستند و تغییر خاصی در این شرکت‌ها رخ نداده‌است، تنها کالاهای لوکس و گران قیمت حذف شده‌ و به جای آن کالاهای‌ مصرفی جایگزین شده‌است. به شرکت‌های هرمی در زمان خودش حمله غلطی شد چرا که کسی نگفت این شرکت‌ها مشکل زیربنایی دارند بلکه به کالاهایشان خرده گرفتند که در حال حاضر کالای مصرفی را جایگزینش کردند .دومین تغییر این است که در روش باینری شما تنها موظف به معرفی دو زیر شاخه به شرکت‌ها بودید اما در حال حاضر عملا محدودیتی برای جذب اعضا وجود ندارد و شما می‌توانید افراد زیادی را به عنوان زیر مجموعه تان معرفی کنید.

کالاهای وارداتی موجود در نتورک‌ها قیمت بی‌جهت بالایی دارند.

فرض کنید قیمت کالایی مثل خودکار، بیرون از این سیستم فروش ۱۰۰۰ تومان باشد و شما این محصول را در این شرکت ها باقیمت بالاتری مثلا ۲۰۰۰ تومان عرضه کنید ( که بعضا به دلیل خلاء نظارتی حاکم بربازاریابی شبکه‌ای این گران فروشی ها رخ می‌دهد ) شما وارد سیستم های هرمی سابق شده اید حال میخواهد هر نام و مجوزی داشته باشد . طبق بررسی‌های ما کالای این شرکت‌ها اکثرا از کشورهایی مانند بلاروس،امارات و ترکیه و… وارد کشور می‌شوند. در بررسی‌هایی که درباره قیمت محصولات یکی از این شرکت‌ها به مواردی برخوردیم که کالاها با ۱۰ برابر افزایش قیمت یعنی چیزی حدود ۱۰۰۰درصد افزایش وارد شبکه می‌شدند و این ارقام قابل تامل بود.

 کافیست شما در اینترنت قیمت‌ها را در سایت‌ کشورهای تولید کننده چک کنید. چرا باید این کالا این میزان افزایش قیمت داشته باشد؟ آن هم کالایی که تولیدش تکنولوژی عجیب و غریبی ندارد و خودمان هم می‌توانیم تولید کنیم. باید گفت که در بازاریابی‌شبکه‌ای شما وارد بازی با نتیجه برد _ باخت خواهید شد و شرکت به عنوان طرف برنده و نت ورکر ها در جایگاه بازنده این بازی قرار دارند
چرا که شرکت ها اطمینان دارند محصولاتشان توسط اعضایی که موظف به خرید ماهیانه هستند خریداری می‌شود

نتورک به هیچ عنوان شغلی ایجاد نکرده‌است

شرکت‌های نتورکی همه‌ جا اعلام می‌کنند که ما شغل ایجاد کرده‌ایم؟ شما چه شغلی ایجاد کرده‌اید؟ شما اول طرف را مصرف کننده می‌کنید. هیچ تضمینی هم نمی‌دهید که این کالا اگر خوب نبود، اگر فاسد شد و اگر هر مشکلی داشت قبول کنید تازه در نقش بعد او را تبدیل به بازاریاب خودتان نیز می‌کنید. به این صورت که بازاریاب باید افراد دیگر را نیز جذب خودش کند. اینکه همان سیستم شرکت‌های هرمی است. 

برخلاف ادعاهای مطرح شده نتورک روش مدرنی نیست

چه کسی گفته‌است که بازاریابی شبکه‌ای یک روش مدرن است؟
این که افرادی ادعا می‌کنند نت ورک درکشورما روش نوین فروش‌محصولات در عصر ۲۱ است ادعای مضحکی است بلکه باید گفت این روش، به فروش قرون وسطایی شبیه تر است تا فروش مدرن! چرا که افراد باید زمان زیادی را صرف توجیه کردن طعمه هایشان برای خرید محصولات بکنند، که این کار هم بیشتر به صورت حضوری و چهره به چهره انجام می‌شود!
اینجا اینترنت تنها ابزاری برای تسریع فروش است. اینجا در واژه شبکه سوءاستفاده شده‌است. عده‌ای به ما خرده می‌گیرند که چرا در برابر تغییر تحول و تکنولوژی موضع می‌گیرید؟ دقیقا چه تغییر و تحولی رخ می‌دهد؟ یک سری نیروی انسانی را به سنتی‌ترین شکل به کار می‌گیرید که شبکه انسانی تشکیل بدهید. طرف توی پارک قرار می‌گذارد که صورت به صورت یک چیزی را توضیح دهد. این کجایش تحول است؟
در واقع نیروی کار داخلی ما که باید در مسیر تولید کشور قرار گیرد در شرکت های بازاریابی شبکه‌ای ما دلال های خوبی برای محصولات مصرفی کشورهای خارجی می‌شویم… نت ورک مارکتینگ در کشور ما نه باعث حذف واسطه ها شده و نه باعث ایجاد شغل شده بلکه واسطه ها رو از شکلی به شکل دیگه تبدیل کرده و حس اشتغال رو برای بیکاران و جوانان سرزمینم به وجود آورده ، فقط همین

نتورک‌های ایرانی حتی به قوانین نتورک جهانی به هیچ عنوان پایبند نیستند

مدیر یکی از این شرکت‌های بازاریابی خانمی است که کشور آمریکا را به عنوان کشوری که نتورک در آن جریان دارد مثال می‌زند. سردسته شرکت‌های نتورکی در آمریکا «دونالد ترامپ» ‌است. اصلا ترامپ بنیانگذار شرکت‌های نتورکی است. بررسی کنید می‌بینید درآمد ترامپ اصلا از این شرکت‌ها نیست. سرمایه‌داری بوده که این کار را هم انجام داده‌است. وقتی این شرکت‌های آمریکایی را بررسی می‌کنید. می‌فهمید قانونی به نام FTC در آن حاکم است. یکی از شروط این قانون این است که کالا حتما حتما و بازهم تاکید می‌کنم حتما قیمتش از داخل فروشگاهها کمتر باشد. یعنی اگر قیمت برابر هم باشد توجیه اقتصادی ندارد و نکته بعد اینکه آن کالا باید در فروشگاه باشد. یعنی یک محصول بهداشتی علاوه بر شبکه در داروخانه هم باشد. اما می‌بینیم که اصلا اینطور نیست. در حالیکه یکی از این شرکت‌ها محصولی که تحت نام برند خودش در بازار عرضه می‌کند یک چیز است اما محصولی که در شبکه توزیع می‌کند چیز دیگری است. این دو شرط مهم این قانون است ولی وقتی می‌گوییم چرا اینطور است؟ می‌گویند خب نمی‌شود چون انحصار این محصول برای ماست و به هر قیمتی که می‌خواهند توزیع می‌کنند. هیچ معیاری هم برای سنجش قیمت وجود ندارد چون این محصول در بازار نیست که با آن سنجیده شود. وقتی‌ می‌گوییم در بازار محصول مشابه قیمت کمتری دارد کیفیت را بهانه می‌کنند که کیفیت چیزی نیست که به سادگی سنجیده شود. بازه مشخصی ندارد.

مجوز نتورکی‌ها از مجلس نیست!

قوانین کشورما به این صورت است که بالاترین قانون در کشور ما قانون اساسی است. بعد از قانون اساسی، قوانینی ست که در مجلس شورای اسلامی به تصویب و به تایید شورای نگهبان می‌رسد. بعد از این قوانین در مرتبه پایین‌تر آئین‌نامه‌ها، بخش‌نامه‌ها و ابلاغیه‌ها هستند که توسط وزرات‌خانه‌ها تعیین می‌شود.

حالا سوال این‌جاست: آیا بازاریابی شبکه‌ای قانون است؟ خیر. صرفا یک مجوزی است که توسط یک آئین‌نامه در صنعت و معدن تجارت صادر شده‌است. روزی که این مجوز تایید شد فکر نمی‌کردند اینقدر مشکل ایجاد شود و اینقدر این شرکت‌ها بزرگ شود. اگر این موضوع پایش به مجلس باز شود آنجا گلوی این مشکل را می‌گیرند. چون آنجا طبق قانون اخلالگران اقتصادی، چنانچه شما برای کسب سود و درآمد اقدام به شبکه‌سازی انسانی کنید و فرد دیگری را برای سود جذب کنید. طبق مجازات اخلالگران اقتصادی باید با شما برخورد شود.

نتورک به هیچ عنوان مجوز شرعی ندارد!

من از طریق دانشگاه و حوزه علمیه و مراجع این موضوع را بررسی کردم. مراجع به خصوص آیت الله مکارم شیرازی روی حرام بودن این کار تاکید داشتند. بنده اوایل که به دفتر مراجع استفتا می‌فرستادم قریب به اکثریت اعلام می‌کردند که جایز نیست و یا حتی بنا بر احتیاط واجب اصلا ورود نکنید.

اصلا بحث شرعی را کنار می‌گذاریم چون عده‌ای می‌گویند ما شرع را قبول نداریم. برای همین به شما می‌گویم همه کشورها سیستم‌های هرمی بلا استثنا خط قرمزشان است. چون باعث می‌شود پایه‌های اقتصادی این کشورها سست شود. دقیقا مثل موریانه‌ای که ریشه‌های نظام اقتصادی را می‌خورد. یک نظام کوهی گسترده که توزیع سازمان یافته انجام می‌دهد این در حالیست که کشور ما به تولید نیاز دارد. وقتی ما تولیدی نداریم این همه توزیع نشان دهنده چه چیزی می‌تواند باشد؟

یک سری از افراد به خاطر کار نکرده مزد می‌گیرند. من کالا را به شما می‌فروشم و از شما پورسانت می‌گیرم. شما به خواهرتان می‌فروشید در صورتیکه خواهر شما را نه دیده‌ام نه می‌شناسم و این سلسله همینطور ادامه پیدا می‌کند که از نظر شرعی درست نیست.

نتورک اعضای خود را افسرده می‌کند

آموزش هایی مثل فن سخنوری و القاء حس اعتماد به نفس و انگیزه ایجاد کردن در افراد به ذات بد نیست اما در صورتی که کاخ رویا ها و آمال و آرزوهای افراد بر روی آب بنا شود می‌تواند مشکلاتی را به وجود آورد. با یک مثال این موضوع را مطرح می‌کنم. شما مدیر یک شرکت هستید می‌خواهید از دست یکی از کارمندانتان خلاص شوید و او را محترمانه اخراج کنید. اما این کار را نوع دیگری انجام می‌دهید. ۱۰ درصد کارهایش را بیشتر می‌کنید اما ۱۰۰ درصد حقوقش را بیشتر می‌کنید. یک مدت این کارمند با این حقوق کار می‌کند. اما شما بعد از مدتی ۱۰ درصد کار را از او می‌گیرید و متعاقبا حقوقی را هم که به او اضافه کرده بودید می‌گیرید. شک نکنید خودش می‌رود. چون احساس می‌کند اگر حقوق قبلی خودش را بگیرد در حقش اجحاف شده‌است و به او زور گفته می‌شود. شبیه این اتفاق در این شرکت‌ها می‌افتد. فردی که وارد این شرکت‌ها می شود با فردی که از آن خارج می‌شود تفاوت دارد. جامعه‌شناسان ما باید روی موضوع کار کنند. وقتی شما سقف آرزوهای یک فرد را به ۱۰۰ یا هزار می‌رسانید؛ اگر به این ها نرسد چه اتفاقی می‌افتد؟ اگر به اون پورشه‌ای که روزهای اول لیدر قول ایمانی داده نرسد چه اتفاقی می‌افتد؟ این آدم چقدر افسرده می‌شود؟ اگر اینطور بود و قرار بود همه آدم‌ها پولدار شوند که در حال حاضر کل کشور باید پورشه سوار می‌شد.

نتورک بعد کوچکی از ابعاد این شرکت‌هاست

یک سوال مهم درباره نتورک وجود دارد. چرا برای فروش کالاهای مصرفی این همه سرمایه‌گذاری فرهنگی در حجم گسترده می‌شود؟ فیلم می‌سازند. سمینار برگزار می‌کنند چرا؟ چون یکی از ابعاد کوچکش نتورک است. وقتی بررسی می‌کنید می‌بینید چرا باید «جان میلتون فاگ» می‌گوید من می‌آیم برای شما برنامه نتورک برگزار کنم؟ چرا «رندی گیج» عید نوروز را به ما تبریک می‌گوید؟ لطفا بروید و رزومه این آدم‌ها را در بیاورید و بخوانید. چه چیزی این وسط وجود دارد که این افراد بد سابقه باید ایران بیایند و پدر ایمانی نتورکرهای ایرانی باشند. چه عقیده‌ای در حال آموزش است؟ چرا وقتی جان میلتون فاگ وقتی قرار است به ایران بیاید قیمت صندلی که در شیراز رزرو می‌شود بین ۵۰۰ تا یک میلیون تومان است. شما جمله به جمله کتاب‌های این افراد را وقتی می‌خوانید تبلیغ تفکر لیبرالیسم است؟ چرا؟ کاش یکی به ما جواب بدهد که چرا این اتفاقات در کشور می‌افتد؟

«هادی علیائی نیا» کارشناس حقوقی ست که حدود دوسال به صورت دقیق و میدانی به مطالعه بازاریابی شبکه‌ای از منظر فقهی و حقوقی پرداخته‌ است. ایشان چندی قبل مهمان برنامه زنده مناظره از شبکه اول سیما با موضوع بازاریابی شبکه ای بود و مدتی پس از برنامه اعلام کرد که نامه‌ای با موضوع تقاضای مناظره کارشناسی و فنی بصورت تک به تک را به معاونت سیمای جمهوری اسلامی ایران ارسال و رونوشت آن را به دفتر مقام معظم رهبری، ستاد امر به معروف و نهی از منکر کشور، مراجع تقلید و دستگاههای قانونگذار و قضایی فرستاده‌است. با وی درباره بازاریابی شبکه‌ای در ایران گفتگو کردیم.

فقه ما این نوع بازاریابی را معادل مفت‌خوری می‌داند

ما بازاریابی شبکه ای را در قیاس با شرکت های هرمی سابق دقیقا مطالعه کردیم تا متوجه شویم که اشتراکات و تفاوت هایشان در چیست. در ادامه متوجه شدیم عمده تفاوت هایی که برای بازاریابی شبکه ای نسبت به شرکت‌های هرمی ذکر می‌ شود تفاوت‌های شکلی و ظاهری است.
از سوی دیگر وقتی از منظر شرعی به موضوع نگاه می‌کنید؛ متوجه می‌شوید که مراجع محترم تقلید حداقل ۲۵ بار به غیرشرعی بودن بازاریابی شبکه‌ای اشاره کردند. یعنی در این باره به مجموعه سوالاتی با محتوای واحد با الفاظ مختلف ولی با مفهوم واحد پاسخ داده‌اند. مثلا یکی از مراجع فرموده‌است جایز نیست. دیگری فرموده‌ است وارد نشوید. اشکال دارد. اجازه داده نمی‌شود و الفاظی از این دست در حالی که معنی همه این‌ها به لحاظ فقهی به معنی حرام و غیرشرعی بودن است. برای اطمینان این نکته را باز از دفتر مقام معظم رهبری استفتاء کردیم و گفته ما تایید شد. از سوی دیگر استفتاء مقام معظم رهبری از آن جهت که بسیار فنی و دقیق صادر شده است این دوستان به شدت به آن شبهه وارد می‌کنند و حتی با تحریف کردن این استفتاء آن را به نفع خود تفسیر می‌کنند که این ظلم بزرگی ست.
مقام معظم رهبری می فرمایند بازاریابی شبکه ای صورت شرعی ندارد و این چنین موارد باید به تصویب مجلس شورای اسلامی و تایید شورای نگهبان برسد و در صورت نبود قانون باید از مجرای قانونی آن اقدام گردد.
حالا وقتی قانونی در این باره وجود ندارد، مرجعی که باید قانون را به وجود بیاورد و قانونگذاری کند کجاست؟ ایا غیر از مجلس و شورای نگهبان است؟ متاسفانه این اتفاق نیفتاده است. اتفاقا بلعکس قانونی وجود دارد که فعالیتهای شبکه ای به این نحو را جرم انگاری کرده است.
فقه ما این نوع بازاریابی با واسطه را معادل مفت‌خوری دانسته و برای همین هم حرام شرعی اعلام کرده است. قاعده فقهی اکل مال به باطل به زبان ساده همان مفت خوری ست. در عمل هم ادعاهای لیدرها را که بررسی کنید می‌بینید دقیقا همین اتفاق دارد می‌افتد. چون می‌گویند شما بعد از حدود ۴ سال بازنشسته می‌شوید و تیم شما کار می‌کند و شما فقط میخورید. اما در بازاریابی ویزیتوری یا بلاواسطه این مشکل وجود ندارد.
مجوز های بازاریابی شبکه‌ای هم در امتداد تفسیر به رای های یک وزارت خانه صادر شده است که از نظر مناسبات حقوقی و قانونی این نحو ورود یک وزارت خانه به چنین مسئله ای ایرادات جدی فنی و حقوقی دارد و به شدت مخدوش است.

مجوز بازاریابی شبکه‌ای تراوش یافته یک وزارت‌خانه و تفسیر به رای از قانون است

بنده به عنوان یک کارشناس حقوقی، زیربناها و موجودیت بازاریابی شبکه‌ای را مورد مطالعه دقیق کارشناسی قرار دادم که آیا این موجودیت از نظر قوانین عالیه‌ای کشور مورد قبول هست یا خیر؟ که دیدیم متاسفانه نیست و این چیزی که ما به عنوان مقررات بازاریابی شبکه‌ای در داخل کشور می‌دانیم تنها ناشی از برداشتهای بحث برانگیز و مخدوش یک وزارت خانه‌ است. یعنی در یک وزارت خانه نشسته‌اند و تفسیر به رای درباره قوانین کشور انجام دادند و با این تفاسیر آئین‌نامه و مقرراتی تصویب کردند و با این مقررات جواز کسب صادر نموده اند.
گفته اند که این نوع کسب ذیل ماده ۲ قانون نظام صنفی میگنجد ولی وقتی از منظر قانونی و حقوقی بررسی می‌کنید می‌بینید که بازاریابی شبکه‌ای به هیچ عنوان ذیل ماده ۲ قانون نظام صنفی نمی‌گنجد. اگر خود ماده ۲ را مطالعه کنید متوجه خواهید شد. ماده ۲ یک تعریف از فرد صنفی را ارائه داده‌ است اما بازاریابی شبکه‌ای یک روش کسب درآمد است. ما نمی‌توانیم یک روش کسب درآمد را ذیل یک تعریف بگنجانیم. این دوستان این موضوع را ذیل این تعریف گنجاندند. و بعد اقتضائات پیش آمده را ذیل قوانین دیگری گنجانده‌اند. یعنی تلاش شده که بازاریابی شبکه‌ای را با تفسیر به رای در دل قوانین و آئین‌نامه‌ها جاسازی کنند.

بازاریابی شبکه‌ای غده سرطانی بدخیم در دل آئین‌نامه‌های سالم و قانونی است

بند «ز» ماده واحده قانون مجازات اخلال‌گران در نظام اقتصادی کشور بازاریابی شبکه‌ای را به کل رد می‌کند. این بند در سال ۸۴ برای مبارزه با بازاریابی شبکه‌ای در دستور کار مجلس قرار گرفت و به تصویب نهایی رسید. بند ز اینطور تعریف می‌کند که هر شرکت یا موسسه‌ای که به منظور کسب درآمد اقدام به جذب اعضا کند به نحوی که اعضا،اعضای دیگر را جذب کرده و به شکل زنجیره و شبکه انسانی سازماندهی کنند کارشان مجرمانه است و کسب در آمد از این طریق خلاف قانون و دارای مجازات است و اگر هم ثابت شود فعالان این عرصه برای ضربه زدن به نظام اقتصادی کشور این کار را انجام می‌دهند برایشان مجازات تا اعدام هم در نظر گرفته شده‌است.این قانون قانون مجلس است و چون مجلس پیشتر به این موضوع ورود کرده‌است،مرجع صلاحیت دار برای اظهار نظر در خصوص بازاریابی شبکه‌ای جدید باز هم خود مجلس شورای اسلامی و شورای محترم نگهبان است.اگر دوستان ادعا می‌کنند این نوع بازاریابی سالم است این ادعا حتما و قطعا باید به تصویب مجلس و تایید شورای محترم نگهبان برسد نه اینکه راسا وارد مسئله شوند و این موضوع را در کشور به جریان بیندازند.متاسفانه دوستان طور دیگری ورود کردند و بازاریابی شبکه ای را در پوشش قوانین دیگری قرار دادند و تلاش کردند صورت قانونی به آن دهند.من همه جا گفته‌ام بازاریابی شبکه‌ای یک غده سرطانی بدخیم است که در دل آئین‌نامه‌های سالم و قانونی به نحو هوشمندانه‌ای جاسازی شده‌است.
سوال ما از دوستان بازاریابی شبکه‌ای همیشه این بوده که چرا اصرار دارند این موضوع را در قالب لایحه و یا طرح به مجلس نبرند و اگر اصراری ندارند چرا نمیبرند؟
سوال مهم دیگر اینکه چرا این به قول خودشان طفل تو پا را با اصرار زیاد در کشور اجرا کردند در حالی که خودشان هم با اطمینان از آن صحبت نمیکنند و نسبت به آن با تردید سخن میگویند و از طریق آزمون و خطا به آن پرداخته اند؟مگر جوانان کشور موجودات آزمایشگاهی هستند؟
متاسفانه ما همیشه شاهدطفره رفتن از پاسخ به این سوالات از سوی دوستان بودیم.

این سه ویژگی نشان می‌دهد بازاریابی شبکه‌ای غیرقانونی است
همه می‌توانند با سه سوال روبروی بزرگترین لیدرهای بازاریابی شبکه‌ای قرار بگیرند.
۱/آیا در بازاریابی شبکه‌ای باید به منظور کسب در آمد جذب اعضا کنیم؟
۲/آیا این جذب اعضا به این نحو است که هر بازاریاب میتواند و باید بازاریاب دیگری را جذب کند و به عنوان زیر مجموعه خودش سازماندهی کند؟
۳/آیا این جذب اعضا به این نحو به شکل زنجیروار ادامه دارد؟
این سه ویژگی دقیقا سه ویژگی مهمی است که در بند ز ماده واحده قانون مجازات اخلالگران در نظام اقتصادی کشور به آن اشاره شده‌است و آن را جرم تلقی کرده‌است. جالب است که تعریف آیین نامه های مربوطه از بازاریابی شبکه ای هم دقیقا واجد همین سه ویژگی ست.

بازاریابی شبکه‌ای محکوم به شکست است!

بازاریابی شبکه‌ای به طور کلی ابعاد مضر همه جانبه‌ای دارد. اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، اعتقادی، روانشناختی و حتی امنیتی. به این دلیل که شما یک فقیر اقتصادی هستید. آنها شما را در یک بهشت برین اقتصادی ذهنی و تخیلی جا می‌دهند و به شما انگیزه‌های نجومی و غیر معقول می‌دهند. شما با این انرژی و انگیزه شروع به کار می‌کنید و آبرو و داروندارتان را وارد می‌کنید. بعد از ۴ تا ۵ سال شکست بدی می‌خورید. افسرده می‌شوید و تمام آرزوها و آمال‌تان را بر بادرفته می‌بینید. براساس مطالعات ما این نوع کسب در باقی کشورها بیش از ۹۰ درصد شکست خورده است و باقی هم سود ناچیزی داشتند. شرکت Amway که معروفترین شرکت بازاریابی شبکه ایست جزو ۱۰ برند آخر بنگاههای اقتصادی دنیاست و خود آمریکا این شرکت را به لحاظ اقتصادی قبول ندارد. به خاطر اشباعی هم که در این شرکت ها رخ می دهد و به خاطر اقتضائات ذاتی که دارند محکوم به شکست هستند و فقط برخی از رئوس شبکه سودهای زیادی می‌کنند وگرنه عمده افراد بدنه شبکه شکست قطعی می‌خورند.

نتورک با اقتصاد مقاومتی همخوانی ندارد و عکس عمل می‌کند

اقتصاد مقاومتی که مقام معظم رهبری موکدا آن را در دستور کار قرار دادند سه محور اصلی دارد. اول تولید محوری، یعنی کشور به سمت تولید حداکثری برود. دوم صادرات محوری، یعنی مازاد تولید خودمان را صادرات کنیم و در حوزه مصرف هم آحاد مردم باید مصرف بهینه داشته باشند. وقتی نسبت بازاریابی شبکه‌ای را با اقتصاد مقاومتی مورد مطالعه قرار می‌دهیم. می‌بینیم که کاملا برعکس است. بازاریابی شبکه‌ای اساسا بر بازاریابی و واسطه‌گری و دلالی استوار است نه بر تولید. بنابراین انرژی که جوان‌ها می‌گذارند صرف تولید نمی‌شود، صرف بازاریابی می‌شود. می‌گویند یکی از شرکت‌ها کارخانه تولید کرده، خیلی خوشحال می‌شویم که بشنویم این شرکت‌ها کارخانه تولید کنند و ما آرزو می‌کنیم اینقدر توسعه پیدا کند که این جوان‌ها در کارخانه مشغول به کار شوند و در خط تولید فعال شوند نه اینکه واسطه فروش باشند. خود وزارتخانه اعلام کرده که واردات کالاهای بازاریابی شبکه ای یکی از دغدغه های ماست. ناچار شدن به واردات در ذات و ماهیت بازاریابی شبکه ای ست و قابل حل هم به نظر نمیرسد. در بسیاری از جلسات به مخاطبانشان که آنها اسمش را می‌گذارند شریک تجاری ولی ما می‌گوییم قربانی تجاری، می‌گویند که ما باید به جایی برسیم که بتوانیم یخچال را به اسکیمو بفروشیم. یعنی این قدر بتوانیم روی روان و ذهن مردم کار کنیم که اگر اسکیمو هستند حس نیاز به یخچال کنند. این خلاف اقتصاد مقاومتی است. مصرف بهینه موضوعی نیست که فقط برای کشور ما مهم باشد برای همه مردم دنیا اهمیت دارد که بازاریابی شبکه‌ای آن را نقض می‌کند.
برخی مدعی شدند که شورای نگهبان آیین نامه بازاریابی شبکه ای را تایید کرده است، این ادعا اصلا صحت ندارد و شورای نگهبان هیچ آیین نامه ای را در این خصوص تایید نکرده است. آن چیزی که شورای نگهبان تایید کرده چند بند از یک ماده یک آیین نامه قدیمی ست نه تمام آیین نامه. همان آیین نامه هم ملغی شد و آیین نامه جدید هیچ تاییدی از شورای محترم نگهبان ندارد.

این در حالی است که بطور کلی میتوان گفت آگاهی در خصوص این غذای روح در مصرف کنندگان که تقریبا همه آحاد جامعه را شامل می شوند، وجود ندارد.
بطور واضح باید از عدم توجه سیاست گذاران به فرهنگ عامه و حتی رواج و تقویت عمدی فرهنگ توده در مقابل فرهنگ اصیل و ارزشمند عامه که بنوعی میراث معنوی تمدن ها محسوب می شود نگرانی خود را ابراز کرد، فاجعه آنجا عمیق تر احساس می شود که در تصمیم سازی ها و سیاست گذاری های فرهنگی این نگرانی و حتی نگرش وجود نداشته و ندارد؛ و نهایتا کار به جایی می رسد که اکنون نمودهایی از این آسیب فرهنگی به شکل گسترده و آشکار و البته بنوعی نگران کننده در سطح رسانه های اجتماعی ظهور و بروز پیدا کرده، فاجعه ای که اکنون بخش کوچکی از آن را شاهدیم. گفتنی است در حالیکه شبکه های اجتماعی آیینه ای از واقعیت های جامعه هستند هنوز هم برخی از متولیان فرهنگی و دستگاه های حاکمیتی بر فیلترینگ این شبکه ها و بنوعی حذف صورت مساله اصرار دارند که این بنوعی گمراه سازی افکار عمومی از واقعیت جاری است.
سوال مهمی که نباید از آن غفلت کرد اینست که نوجوانان و جوانان و حتی کودکان امروزی اینگونه موسیقی را صرفا در محیط دبستان، دبیرستان، مهدکودک و یا پیش دبستانی می شنوند و با آن اجین می شوند؟ قابل توجه مسئولین محترم اینکه تمامی این محصولات فرهنگی در غفلت شما متولیان فرهنگ، در خانه، سرویس مدارس، مراسم عروسی، تولد، تاکسی، کافی شاپ، رستوران، آژانس و خلاصه در هر موقعیتی در سطح جامعه در حال مصرف است. یقینا اینگونه عرضه و تقاضای وسیع در سطح جامعه، باید ما را نسبت به دلایل اصلی و عوامل زیرساختی آن حساس نماید چرا که این نشانه ای از وضعیت کلی فرهنگ و جامعه محسوب می شود.
سواد موسیقیایی آحاد جامعه در هیچ کدام از سیاست گذاری های کلان مورد توجه قرار نگرفته و با پرداختن صرف به یک سبک موسیقی در مقابل اشکال دیگر و نادیده انگاشتن عمدی نقش موسیقی در زندگی مردم، به خیال موثر بودن سیاست ممنوعیت و نادیده انگاری، زمینه پرداختن آحاد جامعه علی الخصوص جوانان به اشکال زیرزمینی و غیر متعارف این محصولات فرهنگی ایجاد شده است. بطور مثال هنوز هم پس از سال ها رسمی ترین رسانه کشور درگیر چالش نمایش یا عدم نمایش ابزار تولید موسیقی در قاب نمایش خود است و یا اینکه در چرخش عجیب سالهای اخیر صرفا به موسیقی پاپ پرداخته در حالی که ظرفیت های موسیقیایی فرهنگ عامه به فراموشی سپرده شده است.
با توسعه فناوریهای ارتباطی و فراگیر شدن ابزارهای دیجیتال، به شکل گسترده ای، ساختار تولید و انتشار موسیقی با انقلابی شگرف مواجه شد و فرصت تولید و عرضه این محصولات فرهنگی و هنری از هنرمندان اصیل که در عمل کمترین میزان حمایت از آنها برای توانمند سازی صورت گرفته بود ستانده شده و به شکل یکجانبه در اختیار بخشی از فرهنگ توده قرار گرفت که حاکمیت بعنوان متولی و سیاست گذار فرهنگ عمومی، هیچگونه نظارت و کنترلی بر آن نداشته و ندارد. در شرایطی که ابزارهای دیجیتال فرصت آهنگ سازی و خوانندگی را در اختیار هر فردی قرار می دهد و در غیاب آموزه های فرهنگی، طبیعی است تابوهای اجتماعی و فرهنگی که کمتر فرصت بیان پیدا نموده اند، به شکلی نا متعارف از این طریق بیان شود و نسخه های عمدتا نامانوس غربی از سبک زندگی به مخاطب ارائه شود که بدلیل قدرت غیر قابل انکار موسیقی فرصت تحقق نیز پیدا کنند.
گرچه معدود تلاش های بخشی از دستگاه ناکارآمد، پیچیده، عریض و طویل فرهنگی نیز با پرداختن به اجرای امور پایین دستی حوزه فرهنگ و غفلت از تقویت زیر ساخت ها، توانمند سازی ساختارهای فرهنگی بخش خصوصی، تسهیلگری مشارکت عمومی در حوزه فرهنگ و سیاست گذاری کلان، به تهدیدی جدی علیه فعالیت های سازنده مردمی بدل شده و مانع حضور و موفقیت فعالیت های سازنده و مفید این عرصه می گردد و موارد نادر فعالیت های موفق بخش خصوصی در این عرصه را نیز به سمت عدم موفقیت و شکست می کشاند و باز هم فرصت بیشتری به انواع نـــامتعارف و زیر زمینی موسیقی می دهد. کافی است کمی پای درد دل هنرمندان و فعالان عرصه موسیقی بنشینیم تا از گل به خودی های متعدد این عرصه دلمان به درد بیاید و انگشت تحیر بگزیم که چرا باید خودمان ناخواسته بزرگ ترین دشمنی را با فرهنگ خودمان بعنوان سرمایه معنوی ایران داشته باشیم.
طبیعی است وقتی در حوزه های بالادستی فرهنگ اینقدر انفعال و غفلت وجـود دارد، بخشـــی از دستگاه های فرهنگی که توان و صلاحیت تخصصی در این عرصه ندارند نیز آرایش برخورد سلبی با این موضوع بگیرند و سیاست نادیده انگاری و اعلام ممنوعیت پیشه کنند. گرچه شکست این تفکر در دهه های اول انقلاب به اثبات رسیده است ولی در غیاب سیاست گذاران متخصص و دلسوز فرهنگی، مدیران غیر متخصص مناصب فرهنگی، چاره را صرفا در برخوردهای قهری و نادیده انگاشتن و اعلام ممنوعیت اینگونه محصولات فرهنگی دیده و می بینند و بدین صورت مقاومتی نهان در مصرف کنندگان محصولات فرهنگ توده شکل گرفته و نهایتا به تقویت این شکل از فرهنگ در مقابل فرهنگ عامه می انجامد در عین اینکه عمدتا برای تقویت هرچه بیشتر فرهنگ توده از ظرفیت های فرهنگ عامه مدد می گیرند و ضمن تغییر ذائقه عمومی جامعه، همزمان پایه های فرهنگ عامه را ویران و این فرهنگ را از مفهوم و معنا تهی می سازند.
اکنون بیشتر از آنکه باید نگران چند حرکت موزون و همخوانی ترانه های زیر زمینی در مدارس باشیم باید نگران تغییرات شگرف فرهنگی در سطح جامعه باشیم که بسان کوه یخ فقط بخش کوچکی از آن را در سطح آب ملاحظه می کنیم، در حالیکه در لایه های زیرین جامعه یک انقلاب در سبک زندگی در حال رخ دادن است و یا به تعبیری رخ داده که از دید اینهمه دستگاه عریض و طویل متولی امور فرهنگی کشور با عناوین متعدد و متنوع و البته بودجه های میلیاردی مغفول مانده و ما نیز در حالیکه با فهم مطالبات فرهنگی نسل جدید سال ها فاصله داریم به ادامه سیاست های ممنوع سازی بپردازیم که بقولی هنوز خواجه در بند نقش ایوان است! شاید این سوال به اذهان متبادر شود که در مقابل این تهدیدات بالقوه حوزه فرهنگ چه باید کرد؟ به نظر می رسد تنها راه چاره مراجعه و مشورت با متخصصان کاربلد، امانتدار، دلسوز و خلاق، پرداختن به تغییر ساختار دستگاه های فرهنگی کشور متناسب با مهندسی فرهنگی مورد نیاز امروز کشور در راستای سیاست گذاری هوشمندانه این عرصه و سپردن امور اجرایی به مردم، تسهیلگری حضور و درخشش اهالی واقعی فرهنگ و هنر در این عرصه باشد. چیزی که از ذهن بسیاری از مدیران و تصمیم سازان کشور فرسنگها فاصله دارد و به قولی نگاه این بزرگواران کما فی السابق به فرهنگ نگاه دست چندمی،صرفا شعاری و نهایتا دستوری است و این به نگرانی ها از آینده ای محتوم دامن می زند…

محمد هادی بیات – روزنامه نگار و پژوهشگر فرهنگ و رسانه

اول اینکه باید تقدیر و تشکر کرد از شورای شهر پیشین که انصافا به هیچ عنوان حاضر نشدند بعضی از مهمترین مشکلات شهر مثل معضل ۵۵ متری و پروژه های نیمه تمام شهری را ببینند و حتی صدای اعتراض مردم و بعضی رسانه ها را هم نشنیده گرفتند. این باید درسی برای شورای فعلی باشد که اگر مثل قبلی ها به قیمت بی اعتنایی یا بایکوت منتقدان، شهر را امن و امان جلوه دهند نهایتا این مردم هستند که به عدم کفایت ایشان رای خواهند داد حتی اگر یکی دو نفر فعال و خدمتگزار هم باشند برآیند شورا منفی ارزیابی می شود و این دامنگیر تمامی اعضا خواهد بود. باید این عزیزان فراموش نکنند که تمام گفتار و رفتار و کردار ایشان برای قضاوت آیندگان ثبت می شود و چه بخواهند و چه نخواهند حتی اگر برخی درگاه های اطلاع رسانی را نیز بتوانند ساکت کنند باید هم در محضر دادگاه عدل الهی و هم در پیشگاه افکار عمومی جامعه پاسخگوی کرده ها و نکرده های خود باشند.

دوم اینکه دم شهردار گرم!! واقعا شهردار توانمند و تاثیر گذاری داریم. طی دو هفته بعضی چاله چوله های شهر گرفته شد و رنگی به رخ شهر کشیده شد و هم فعالیت های عمرانی جناب شهردار با موج انفجاری شهر را متحول کرد. به شکلی که معابر پر تردد در شلوغ ترین ساعات روز بدلیل فعالیت های عمرانی جناب شهردار با ترافیک سنگین مواجه شد و یقینا شهروندان بعد دقایقی که وقتشان در ترافیک تلف می شود متوجه بیدار شدن دیرهنگام شهرداری از خواب زمستانی شده اند اما خب باید پذیرفت نمره عدم قبولی شهردار و شورای شهر سابق توسط مردم در انتخابات ثبت شده و تازه این سوال مطرح می شود که این شهردار توانمند خدمتگزار تا حالا کجا تشریف داشته اند؟ یا شاید همان بعضی ها خیال می کنند مردم بعد از انتصاب شهردار جدید پیش خودشان می گویند ببین مانع خدمات طرف شده اند! که البته زمستان می رود و رو سیاهی اش به ذغال می ماند.

سوم بدلیل اینکه گرایش سیاسی شورای شهر به یک طرف از سه طرف! متمایل تر است پس جنب و جوش بسیار زیادی در بین همین بعضی مدیران شهری براه افتاده که هر کدام خودی برای شورای شهر جدید نشان دهند تا شاید مدتی بیشتر میز مدیریتی خود را حفظ نمایند. کاری نداریم که طرف چند سال لذت اختیارات با عدم پاسخگویی را چشیده و ککش هم نمی گزد که خدماتی به مردم ارائه نداده و شاید حقوق مفت گرفته اما خب الان وقت ماهی گرفتن است. یکی در و دیوار را رنگ می زند و دیگری بتن ریزی نصفه بلا استفاده پروژه را در پیش گرفته و دیگری هم مدام پیامک های سیاسی مطابق با جناح پیروز را در گروه های تلگرامی دست به دست می کند و چند تایی هم درگیر جلسات شبانه شده اند که از قافله عقب نمانند. یک عده هم که… البته همین عزیزان یقینا بعد از انتصاب مجدد و راحت شدن خیالشان از استحکام پایه میز دوباره روال سابق را شروع می کنند.

چهارم اینکه این روزها به بعضی مدیران شهری و حتی کارشناسان که مراجعه می کنی می بینی مثل آفتاب پرست تغییر جناح سیاسی و نگرش مدیریت و بعضا حتی جهانبینی!!! داده اند. وقتی کار از ایشان مطالبه می کنی می گویند مگر نمی فهمی که دارد شهردار انتخاب می شود؟ ما باید بفهمیم نظر شورای شهر روی کیست. باید حواسمان به همه چیز باشد. اما خب اینکه حواسمان به کار مان باشد اولویت نیست. چه کسی جرات دارد از این مدیران عزیز کار مطالبه کند؟ اصلا مردم از خودشان می پرسند کدام عضو جدید شورا بدون دوربین و میکروفن و خدم و حشم به شهرداری و سازمان های تابعه سر زده و متوقف شدن محسوس خدمت رسانی و بالتبع نارضایتی مردمی را در این دستگاه خدمت رسان با پوست و گوشت و استخوان حس کرده است؟ البته انتخاب شهردار مهم است ولی خب کسی تا کنون صریح پاسخ نداده که چقدر مهم؟! و این تب انتخاب شهردار چه ابعادی در حوزه مدیریت شهری دارد؟

پنجم اینکه شهروندانی که رای به تغییر شورای شهر داده اند به جد توقع دارند ایرادات ساختاری از شهرداری و سازمان های تابعه رخت بر بندد. اینکه صرفا شهردار عوض شود و نهایتا یکی دو معاونش عوض شود و واقعا روال سابق در شهرداری حکمفرما باشد واقعا چه تغییر عمده ای محسوب خواهد شد؟! اعضای محترم شورا نباید فراموش کنند درست است که بخش عمده ای از نارضایتی به نگاه کلان و البته ناقص و اشتباه پیشینیان در حوزه مدیریت شهری اعم از شورای شهر و شهردار بر می گردد اما واقعا بخشی غیر قابل انکار از مشکلات ناشی از نگرش غیر تخصصی و بعضا ناقص مجریان سیاست ها اعم از معاونین و مدیران شهرداری بوده و بدون شک اصلاح ساختار کارشناسی و مدیریتی شهرداری هم باید در دستور کار قرار گیرد تا خواسته بحق شهروندان که همانا خدمت رسانی بی منت و البته کارشناسانه و همراه با امانتداری و صداقت است محقق گردد.

نکته مورد نظر در این نوشتار ؛ پیشینه ای فرهنگی – تاریخی است که ایشان با نام (( امام )) خمینی (ره) شهرت یافتند:

• در بدو ورود ایشان به ایران در ۱۲/بهمن ۵۷ روزنامه اطلاعات با تیتر درشت : امام آمد  به استقبال ایشان رفت و نام ایشان را زبانزد عام و خاص نمود .
• تهیه و تنظیم و پخش سرود تاثیر گذار ( خمینی ای امام ) در همان ایام نیز بسیار مورد توجه قرار گرفت . این سرود متضمن تمام عناوین و عبارات مذهبی – حماسی در وصف امام معصوم و خصوصا” حضرت سید الشهداء است : مجاهد ؛ مظهر شرف ؛ ازجان گذشتن در راه هدف ، قیام  در راه حق ؛ سلام و درود ما بر تو ؛مرگ در راه حق افتخار است و ..
• یک سال قبل از این و در مراسم چهلم ختم مرحوم آقا مصطفی خمینی ؛حسن روحانی ، از ایشان بطور علنی با نام (( امام خمینی)) یاد کرد.
• هوشمندی ایشان در استفاده مفید و موثر از ایام عزاداری حضرت سیدالشهداء در محرم سال ۱۳۵۷ و قبل از آن با نامیدن کشته شدگان میدان ژاله تهران همسان شهدای کربلا و میدان ژاله با کربلا .
• مقایسه فیضیه قم با کربلا و کشته شدگان ۱۵ خرداد ۴۲ با شهدای کربلا توسط ایشان.
• نهایتا” نامیدن شاه بعنوان یزید زمان . این پیشینه تاریخی بر اساس یک پیشینه مهم و تاثیرگذار فرهنگی و مذهبی استوار است که عبارت است از سنت عزاداری بر شهدای کربلا و امام حسین (ع) و لذا برای عامه مردم و مبارزین اسلامی و حتی غیر مذهبی ؛ طبیعی است که در برابر ((یزید)) ؛ مفهوم مخالف آن و مورد توجه خود یعنی (( امام )) را قرار دهند .
• در بین عامه مردم و توده های مذهبی سراسر کشور؛ مفاهیم یزید و امام بسیار آشنا و ملموس بود زیرا سالهای متمادی در روضه خوانیها و خصوصا” (( تعزیه)) آن را لمس کرده بودند و با گوشت و پوست مردم عجین شده است.
• سخنرانی کوبنده و انقلابی ایشان در روز ۱۲/بهمن /۵۷ و حمله ایشان به قدرت مستقر دولت ؛ درعبارتهایی چون : من دولت تعیین میکنم ؛ من توی دهن این دولت میزنم ؛ بسیار مشابه رجز خوانی های اصحاب امام معصوم در تعزیه عاشورا است و عامه مردم در پیش چشم خود همان امام را در قامت و هیبت و صلابت و لباس (( امام )) خمینی دیدند که با شجاعت و در کنار مردم برای ادامه مبارزه با یزیدیان آمده بود.

حتی در اسناد ساواک نیز از ایشان در سال ۱۳۴۲ بعنوان – امام – یاد شده است : در سند شماره ۸۳۱/بخش ۳۱۲ مربوط به روز ۱۳/خرداد /۱۳۴۲ و سخنرانی امام خمینی در فیضیه قم ؛ مامور ویژه تنظیم کننده گزارش پس از توصیف کامل جزئیات و تمهیدات آماده سازی مکان سخنرانی ؛از لحظه ورود با عظمت و پرشکوه امام خمینی ؛ چنین می نویسد : (( خمینی را مثل امام وارد کردند )) .

آنچه آمد مربوط به پیشینه موضوع بود . روش و منش ایشان و بازتاب آن در مردم مسلمان و انقلابی ایران در حوادث سالهای رهبری و زعامت جمهوری اسلامی ؛  نشان داد که همواره در نزد مردم  مسلمان ایران به مثابه (( امام )) بودند.

سید منصور حیدری ۱۲/بهمن/۱۳۹۵

استفاده از رفتار متقابل در امور دیپلماتیک در تمامی جهان متداول است و حتی توسط وزیر محترم امور خارجه جناب آقای دکتر ظریف و معاون محترم ایشان جناب آقای دکتر عراقچی هم بارها مورد تاکید قرار گرفته است که مثلا در فلان جلسه فلان رفتار مسئول خارجی با رفتاری مشابه پاسخ داده شد که این رفتار هوشمندانه از طرف نماینده ایرانی عزت و هوشمندی ایرانیان را با زبان دیپلماسی بیان می کند و از طرف ایرانی در تمامی جلسات، ملاقات ها و نشست ها انتظار می رود چنین عمل کند. در دیدار اخیر آقای دکتر ولایتی با هیات لبنانی وقتی ایشان با پوشش غیر رسمی در جلسه حاضر می شوند، دکتر ولایتی هم کت خود را در می آورد و نهایتا با تحسین هیات لبنانی مواجه می شود.

در دیدار اخیر استاندار مرکزی با سفیر بلغارستان پوشش غیر رسمی ایشان و بی توجهی هیات ایرانی در این خصوص قابل تامل است چرا که معنی لباس غیر رسمی ایشان اعم از کت تک و شلوار کتان و کفش اسپرت نشان از تاکید ایشان روی غیر رسمی بودن دیدارها دارد و طبق عرف دیپلماتیک طرف ایرانی هم می بایست چنین عمل کند که در مذاکرات سطح خود را پایین نیاورد. متاسفانه در این خصوص حرفه ای عمل نشده است و توقع می رود در استانداری مرکزی مشاوری در این خصوص وجود داشته باشد که اگر قرار است رایزنی صورت گیرد و دیدار با متخصصین و دیپلمات های خارجی انجام شود حداقل های عرف دیپلماتیک رعایت شود.

البته جناب سفیر در اکثر دیدارهای خود از پوشش رسمی کت و شلوار استفاده کرده اند ولی نمی دانیم چرا سفر به استان مرکزی را غیر رسمی تلقی نموده اند و این کم اهمیت جلوه دادن توسط استاندار و مسئولین استانداری مرکزی مورد توجه قرار نگرفته است.

امیدواریم این نگاه حرفه ای در اینده ای نزدیک حاکم شود که به تمامی وجوه اینگونه دیدارها و بازدید ها منجمله امور تشریفات طبق قواعد دیپلماتیک توجه شود و عزت ایرانیان مورد توجه قرار گیرد.

بدون شک یکی از مهم ترین حوزه هایی که در امر توسعه و پیشرفت در دیدگاه صاحب نظران دائما مورد توجه قرار گرفته است نقش عامل سرمایه بوده است. هر یک از صور مختلف سرمایه اعم از طبیعی، فیزیکی، اقتصادی، انسانی، فرهنگی و اجتماعی در ادوار مختلف به عنوان کانون و محور توسعه قلمداد گردیده است. پس از گذر از توجهات فراوان به بعد اقتصادی در ادوار پیشین و با شروع و افزایش پیامدهای انقلاب صنعتی از جمله افزایش آسیب های اجتماعی، جرم، بزهکاری و غیره مرکز توجهات به سوی ابعاد دیگر و به خصوص ابعاد احتماعی متمرکز گردید و لذا بر اساس مفهوم سازی مجدد در پارادایم جدید توسعه تاکید بر مولفه های سرمایه اجتماعی و توانمند سازی آن مورد توجه قرار گرفت.

درکشور های غربی، مشارکت های اجتماعی از سابقه ی کمتری نسبت به کشور ما برخوردار است. چرا که به دلیل پیشینه تاریخی طولانی مشارکت های مردمی در شکل گروه های همیاری و آموزه های دینی واخلاقی که مشوّق افراد نسبت به این امور می باشد ظرفیت های مشارکت مردمی همیشه وجود داشته است و فقط در برهه های مختلف دچار نوسانات شده است به همین دلیل در قوانین کشور از جمله قوانین بالادستی و یا قوانین اخیرالتصویب از جمله قانون آئین دادرسی کیفری مصوب۱۳۹۲ به صراحت به استفاده از مشارکت های مردمی در قالت نهاد های رسمی و مدنی مثل تشکل های مردم نهاد و یا در اشکال سنتی و دیرینه ی آن مثل هیئات و مساجد وغیره که می تواند دارای آثارتوسعه ای مثبت باشد اشاره گردیده است.

امروزه این تشکل ها می توانند به عنوان شرکای دولت و نه بازوران اجرایی آن در پیشرفت کشور در ابعاد مختلف توسعه ی پایدار جامعه، نقش بسزایی را ایفا نمایند. اگر چه در الگوی جدید فعالیت های مدنی و در تعریف اصولی از تشکل های مردم نهاد دولت ها و اراده ی آنان در تأسیس و اداره ی این تشکل ها نقش ندارد اما با اعمالی چون تصویب قوانین مرتبط، صدور مجوز فعالیت و ایجاد جایگاه قانونی برای آنان و حق نظارت بر عملکرد ایشان وغیره، به طور غیر مستقیم بر فعالیت ایشان و میزان آزادی عمل آنان تأثیر می گذارند.

در راستای شکل گیری و سامان دهی به فعالیت های داوطلبانه، در ابتدای دولت نهم در سال ۱۳۸۴، آئین نامه ی اجرایی تأسیس و فعالیت سازمان های مردم نهاد به تصویب هیأت محترم دولت وقت رسید. این آئین نامه با تمام نقاط مثبت و ضعفی که داشت به مدت ۱۱ سال و اندی به عنوان تنها مبنای رسمی و قانونی تشکل های مردم نهاد مورد استفاده ایشان بود؛ که اخیراً در ابلاغیه ای از سوی معاون محترم ریاست دولت یازدهم، علی رغم وعده وعید ها از سوی مقامات مختلف دولت و تلاش هایی که توسط این تشکل ها برای ارتقای جایگاه خود از سطح یک آئین نامه به یک قانون جامع و کامل انجام گرفته بود آئین نامه ای دیگر با تکرار نواقص آئین نامه ی قبلی و چه بسا ورود نواقص تازه و البته اصلاحاتی بسیار اندک در برخی از موارد به سازمان های ذیربط دولتی و غیر دولتی ابلاغ گردید.

این آئین نامه در حالی به تصویب هیأت محترم دولت رسید که تمام تشکل های مردم نهاد و فعالان این حوزه با وجود فعالیت های خویش در ارائه ی لایحه ی پیشنهادی به مراتب جامع و کاملی که برای تشکل های مردمی و با همکاری حقوقدانان فعال در این بخش تدوین کرده و به وزارت کشور تحویل داده بودند امید داشتند تا با رویکرد ظاهراً مثبت مقامات دولتی این لایحه به مجلس شورای اسلامی راه یابد و به تصویب برسد و به عنوان اولین سند قانونی تشکل های مردم نهاد جایگاه ایشان را از یک آئین نامه که می تواند به راحتی دستخوش تغییرات و سیاست های مقطعی در رفت و آمد دولت ها قرار گیرد به یک قانون مصوب مجلس و جامع و شامل ارتقاء بخشد.

هر چند این آئین نامه در برخی از زمینه های بسیار محدود اصلاحاتی را اعمال کرده است که البته قابل تقدیر بوده و به عنوان تنها نقاط قوت آن شناخته می شوند اما اگر بخواهیم آن را در معرض ارزیابی قرار دهیم با وجود نقاط منفی و مبهم بسیار که در ادامه به آن اشاره خواهد شد باید آن را در مجموع یک آئین نامه ی بسیار ضعیف و غیرکارشناسی در مقایسه با قوانین سازمان های مردم نهاد در کشورهای پیشرفته و حتی نسبت به آئین نامه گذشته در داخل کشور دانست. نواقص و ایرادات این آئین نامه را می توان تحت عناوین زیر دسته بندی کرد:

نواقص اصولی و مبنایی:

اولین مشکلی که در این آئین نامه به چشم می خورد مربوط به تعریفی است که در ماده یک از نهاد های مدنی ارائه شده است. در این تعریف تنها فعالیت در راستای توسعه ی اجتماعی، فرهنگی و به طور ناباورانه ای سیاسی برای این تشکل ها ذکر شده است. فارغ از اینکه توسعه ی سیاسی، اصولاً و بنابر مواد بعدی همین آئین نامه و همچنین قانون فعالیت احزاب مصوب ۱۳۶۰، باید از زمره ی وظایف و اختیارات و صلاحیت های این تشکل ها خارج باشد انسداد طریق در گام برداشتن این تشکل ها در مسیر توسعه ی ابعاد مهمی ازجمله ابعاد مذهبی، اقتصادی و نه انتفاعی ، پزشکی و بهداشت عمومی، علمی و غیره از جمله مهم ترین نقاط ضعف بسیار کلیدی این آئین نامه می باشد؛ بالأخص در عصر فعلی که کشور بیش از هر زمان دیگری به توسعه ی اقتصادی آن هم به بهترین وجه آن یعنی به صورت مشارکت مردمی و البته دانش بنیان و پایدار و خیریه ای که انتفاع شخصی در آن مطرح نبوده و از آن مهم تر در راستای سیاست های ابلاغی از سوی مقام معظم رهبری در رابطه با اقتصاد مقاومتی می باشد نیازمند است.

این آئین نامه همچنین مشکلات عدیده ای را در بحث نوشتاری و آئین نامه نویسی نیز در بر دارد برای مثال در ابتدای این آئین نامه تشکل هایی که در راستای توسعه ی فرهنگی گام بی می دارند را نهاد مدنی دانسته است و به نوعی تحت شمول این آئین نامه قرار داده است در حالی که در تبصره ۳ ماده ۲، موسسات فرهنگی، هنری و ادبی را به طور عام و مطلق از شمول این آئین نامه خارج دانسته است.

نواقص ساختاری در تشکل ها و شبکه ها:

از جمله ایرادات دیگر این آئین نامه که در تبصره ی دوم از ماده دوم مشاهده می گردد این نکته است که ادبیات حاکم بر این تبصره به نوعی شبکه های تشکل های مردم نهاد را به طور ضمنی نوعی تشکل می داند در صورتی که شبکه ها با شرایطی که در ماده ۴ از این آئین نامه ذکر شده است اجتماعی از تشکل های مردم نهادی است که موضوع فعالیت ایشان مرتبط با یکدیگر می باشد و خود نمی تواند یک تشکل محسوب گردد البته این ادعا را می توان از تفکیکی که در بند «ث» از ماده ۸ این آئین نامه صورت گرفته است اثبات نمود.

دومین اشکال این تبصره از این جهت قابل بحث است که هرچند عدم نیاز به اخذ مجوز و ثبت تشکل ها به نوعی تسهیل روند و گامی در جهت افزایش مشارکت های اجتماعی محسوب می گردد اما چطور می توان با وجود مواد قانونی که اشاره به وجود شخصیت حقوقی مستقل تشکل ها پس از ثبت در اداره ثبت شرکت ها و موسسات غیر تجاری دارد تشکل های محلی را از این حکم مستثنی نمود؟! مهم تر اینکه اگرچه به نوعی می توان گفت نظارت بر تشکیل این تشکل ها توسط بخشداری ها طبق این آئین نامه همچنان امکان پذیر خواهد بود اما مستثنی نمودن آنان می تواند مشکلات عدیده ای را در عملیات اداری و مالی آنان از جمله عملیات افتتاح حساب های بانکی به نام تشکل جلب حمایت و اعتماد مردم، ارائه ی اظهارنامه های مالیاتی، اخذکد اقتصادی و استفاده از معافیت های قانونی وغیره را به وجود آورد. چه بسا منتفع دانستن این تشکل ها از حقوق قانونی مذکور در این آئین نامه با وجود عدم اخذ مجوز فعالیت و ثبت، توسط نهاد های دولتی و… مورد خدشه قرار گیرد و این نیز خود محل تأمل است.

نواقص در روند کسب مجوز و مراجع ذیصلاح:

ایراد بسیار مهمی که از ابتدای عمر تشکل های مردم نهاد تا به حال چه در زمان حاکمیت آئین نامه ی قبلی و چه در زمان حاکمیت این آئین نامه وجود داشته و همچنان وجود دارد اوضاع نابسامان تعیین مرجع واحدی به عنوان مرجع صدور پروانه فعالیت این تشکل ها می باشد فارغ از این موضوع که آیا می توان قائل به صدور پروانه فعالیت توسط دولت برای این تشکل ها بود یا قائل به صدور پروانه فعالیت برای آنان توسط افراد منتخب خودشان و البته در چارچوب قانون بود همانند اصناف، مشخص نبودن یک مرجع واحد برای صدور پروانه فعالیت این تشکل ها خود به معضلی در وضعیت کنونی تبدیل شده است به گونه ای که وزارت ورزش و جوانان، سازمان بهزیستی، وزارت کشور، سازمان محیط زیست، سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، وزارت ارشاد و فرهنگ اسلامی، سازمان تبلیغات اسلامی، سازمان اوقاف و امورخیریه و بعضاً نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران و کمیته امداد امام خمینی(ره) به عنوان جمعی از مراجع صدور پروانه فعالیت برای ایشان مجحسوب می گردند حال آنکه در این آئین نامه تعیین تکلیف در رابطه با این موضوع همچنان صراحتا صورت نگرفته و حتی در تبصره ۲ از ماده ۱۴، برای جوانان این امکان را مطرح کرده که می توانند در خواست تاسیس تشکل خویش را فارغ از مشخص بودن موضوع آن تشکل و مرتبط بودن آن به وزارت ورزش و جوانان و بدون تعریف کردن محدوده ی سنی جوانان، به ایشان ارائه نمایند و البته شاید بتوان این گونه تفسیر کرد که با توجه به ساختار جدید شورا های حمایت و توسعه تشکل ها در سطوح ملی، استانی و شهرستانی این شورا ها تنها مرجع صدور پروانه برای تشکل ها خواهند بود که این تفسیر با وجود قرینه ی پیش گفته، کمی بعید به نظر می رسد.

ایراد بعدی که می توان در این بخش به این آئین نامه وارد نمود در رابطه با ترکیب شورا هایی تحت عناوین شوراهای ملی، استانی و شهرستانی در جهت نظارت، توسعه و حمایت از تشکل هاست. هرچند باید افزایش تعداد نمایندگان تشکل ها در این شورا ها را نسبت به هیئات نظارت در آئین نامه ی قبلی یک نقطه ی مثبت و به عنوان پیشرفت در نظر گرفت اما حذف نمایندگان شورای عالی استان ها، شورای استان و شورای شهرستان به ترتیب از شوراهای ملی، استانی و شهرستانی توسعه و حمایت از تشکل ها و همچنین افزایش نمایندگان دستگاه های دولتی، تغییر ترکیب و تخفیف جایگاه ریاست شورای استانی از سطح استاندار به معاون استاندار نقاط منفی این آئین نامه محسوب می گردد. همچنین در رابطه با سطح اختیارات این شورا ها نکته ی مثبتی که می توان ذکر کرد محدود نمودن اختیارات قهرآمیز شوراهای استانی و شهرستانی در ارائه ی تقاضای انحلال دائم تشکل های متهم به تخلف از مقامات صالح قضایی است. به این صورت که در زمان حاکمیت آئین نامه قبلی هر کدام از شورا می توانستند در شرایط مربوطه، تقاضای انحلال تشکل تحت پوشش خویش را از مرجع قضایی بنمایند. اما در آئین نامه ی جدید این اختیار تنها در حیطه ی صلاحیت شورای ملی قرار گرفته است و با توجه به سطح فعالیت این شورا و اعضای بسیار معتبر حقوقی عضو در آن و همچنین با توجه به قابلیت اعتراض به تصمیمات شورا های شهرستانی و استانی به ترتیب در شورای استان و ملی، می توان گفت که سطح اعمال سلیقه های شخصی در مواجهه با تشکل ها تا حد بسیار زیادی،کاهش می یابد. هرچند نقص بسیار مهمی که متأسفانه در آئین نامه ی جدید به وجود آمده است، عدم ذکر قابلیت اعتراض به تصمیمات شورای ملی در دیوان عدالت اداری است. حال آنکه این امکان در زمان حاکمیت آئین نامه قبلی وجود داشت ولی با توجه به عدم ذکر این امکان در این آئین نامه، وجود یا عدم آن می تواند مورد تردید واقع شود.

از جمله مواضع تندی که این آئین نامه در محدوه ی اختیارات شوراهای مذکور، و نسبت به آئین نامه قبلی در مقابل تشکل ها اتخاذ کرده است، حذف مرحله ی تذکر شفاهی با مهلت یک ماهه برای اصلاح وضعیت، برای تشکل هایی است که بنابر تصویب شورا ها تخلفی را مرتکب گشته اند؛ و عملاً مراحل مقابله با تشکل ها از ۴ مرحله به ۳ مرحله تقلیل پیدا کرده است که می تواند موضعی مشدد نسبت به آئین نامه قبلی محسوب گردد.

نواقص در حقوق و اختیارات تشکل ها:

در رابطه با حقوقی که برای تشکل ها در ماده ۲۹ این آئین نامه پیش بینی شده است، تفاوت محسوسی نسبت به آئین نامه ی قبلی اعمال نگردیده است. مگر در رابطه با حق دادخواهی در مراجع شبهه قضایی که در آئین نامه جدید حذف گردیده است و در شرایطی می تواند مشکلاتی را در راستای نیل به اهداف برخی از تشکل ها برای آنان ایجاد نماید. و یا اینکه در آئین نامه قبلی برای برگزاری راهپیمایی قید کسب مجوز از مراجع مربوطه آورده نشده بود_هرچند عملا احتیاج به کسب مجوز بنابر قوانین دیگر و مصوبات شورای تامین وجود داشت_ ولی در این آئین نامه ی این قید صریحا آورده شده است. البته در آئین نامه ی قبل، حق دسترسی آزاد به اطلاعات غیر طبقه بندی شده موسسات عمومی و لزوم دعوت از تشکل ها در روند تصمیم سازی و تصمیم گیری و حسب مورد جلسات مرتبط برای تشکل ها ذکر شده بود که به موجب مصوبه مورخ ۲۹/۰۲/۱۳۸۶ هیات محترم وزرا، این حق حذف گردید. همچنین نکته مهم تر اینکه حق عضویت تشکل های داخلی در شبکه های بین المللی تشکل های مردمی، که می توانست سبب انتقال تجربیات در سطح بین المللی گردد، در آئین نامه جدید حذف گردیده است.

در حوزه ی اختیارات تشکل های مردمی در راستای جذب کمک ها و حمایت های بین المللی، نقصی که در این آئین نامه به چشم می خورد و کاملا متضاد با موضع آئین نامه ی قبلی می باشد، لزوم کسب مجوز جهت جذب این اعتبارات از سازمان ها و مجامع فرا مرزی به صورت عام و مطلق، از کارگروهی متشکل از وزارت کشور، وزارت امور خارجه و وزارت اطلاعات و حسب مورد دستگاه های تخصصی مربوطه می باشد. حال آن که در آئین نامه قبلی، سازمان ها و مجامع رسمی بین المللی و آژانس های زیرمجموعه سازمان ملل متحد که اسامی آن توسط وزارت امور خاجه می باست ابلاغ می گردید، از این حکم استثناء شده بودند.

یکی از موضوعاتی که در این آئین نامه می تواند قابل تأمل باشد، مفهوم مخالفی است که از ماده ی ۳۲ این آئین نامه برداشت می شود و آن، اینکه بنابر این ماده، تقسیم اموال و مازاد درآمد تشکل در میان موسسان، اعضا و مدیران قبل از انحلال ممنوع است. مفهوم مخالفی که از این ماده به ذهن متبادر می گردد اینکه انجام این عمل بعد از انحلال تشکل، مجاز می باشد و این موضع باعث وجود تالی فاسد خواهد گشت. حال آنکه در آئین نامه قبلی، عبارت «پس از انحلال» نیز پیش بینی شده بود.

نتیجه گیری:

در نهایت می توان گفت که از بزرگترین مشکلات هر قانون، عدم ذکر جزئیات مهم و ارجاع آن به آئین نامه های اجرایی و باتبع از مشکلات هر آئین نامه ای، عدم ذکر این جزئیات و ارجاع آن به دستورالعمل های اجرایی می باشد. با نگاهی به مفاد این آئین نامه می توان متوجه شد که به جز مواردی که صراحتا توسط آئین نامه منوط به تدوین دستورالعمل شده اند، به دلیل ابهامات بسیار و کلی گویی های فراوان در اکثر موضوعات این آئین نامه از جمله فعالیت های شبکه ای و کم و کیف آن، کم و کیف تایید یا رد صلاحیت متقاضیان تاسیس تشکل یا شبکه و طرق اعتراض به آن، کیفیت پاسخ گویی مراجع نظارتی و… این آئین نامه نیاز مبرم به بازنگری کلی و به پیشنهاد نویسنده استفاده حداکثری از مفاد همان لایحه ی پیشنهادی تشکل های مردم نهاد که توسط این تشکل ها به وزارت کشور ارسال گردیده است، دارد.

در پایان باید گفت، فعالان اجتماعی در حوزه ی تشکل های مردم نهاد، امید آن داشتند که این تصمیم شتاب زده هیات دولت در تصویب بسیار ناگهانی این آئین نامه، بدون توجه به زحمات و اقدامات کارشناسی شده ی ایشان در تدوین لایحه ی پیشنهادی خویش که تا حد بسیار زیادی تمامی نقایص و معایب پیش گفته را رفع کرده بود، صورت نمی گرفت و امیدشان ناامید نمی گشت. و علی رغم وعده های مسئولان دولتی و رویکرد ایشان بالأخص شخص رئیس جمهور در جلسات و نشست های مختلف این تصمیم گرفته نمی شد و به تشکل های مردم نهاد به عنوان یک عامل محرّک و موثر در تمامی عرصه های پیشرفت و توسعه ی پایدار جامعه، نگاهی ویژه توسط مسئولین دولتی وجود می داشت.

مهرداد فولادی

شهروند داوطلب و کارشناس ارشد حقوق

عضو کمیسیون حقوقی خانه ی سازمان های غیردولتی استان مرکزی

روزنامه وقایع استان مرکزی / سرمقاله

آمار بیماری های ناشی از ریزگردها همچون سرطان، قلبی و تنفسی روز به روز در اراک در حال افزایش است.
مردم انتظار دارند ما نمایندگان در رفتار، گفتار و عملکرد خود مراقبت ودقت لازم را داشته ومنزلت و شان مجلس شورای اسلامی را حفظ و با عمل به رسالت سنگین خود این جایگاه رفیع را ارتقا دهیم. موضوع اقتصاد امروزه به عنوان یک ضرورت جدی و اجتناب ناپذیر مطرح است، اهتمام جدی در رفع مشکلات اقتصادی انتظار مردم شریف ایران است بنابراین انتظار داریم تیم اقتصادی دولت با سرلوحه قرار دادن سیاست های کلی نظام ونظرات رهبر فرزانه انقلاب برنامه اقتصاد مقاومتی با انجام اقدامات منسجم برای خروج از رکود گام های اساسی و محکم را در رفع موانع تولید و در نهایت برای رسیدن به رونق اقتصادی بردارند. باید در پایان سال ۹۵ شاهد اقدام و عمل جدی دولت در راستای رونق اقتصاد کشور باشیم، نمایندگان مردم در مجلس از دولت انتظار دارند که در پایان سال جاری شاهد کاهش جدی قاچاق کالا از مبادی ورودی، اصلاح تعرفه ها برای تقویت تولید داخلی به ویژه برای کالاهای که امکان ساخت آنها در کشور وجود دارد، کاهش هزینه های تولید از جمله کاهش سود تسهیلات بانکی که به صورت عملی باید به مرحله اجرا در بیاید، تقویت صادرات غیرنفتی و پرداخت به موقع جوایز صادراتی، جذب منابع جدید و فراهم کردن زمینه های سرمایه گذاری داخلی و خارجی و از همه مهمتر خرید به موقع و تضمینی محصولات استراتژیک به ویژه در بخش کشاورزی باشند.
بار دیگر به دولت اعلام می دارم که مردم باید در پایان سال جاری شاهد دستاوردهای روشنی از تصمیمات و اقدامات اقتصادی در زندگی خود باشند، از آنجایی که نظرات مقام معظم رهبری برای ما نمایندگان مردم در همه زمینه ها فصل الخطاب می باشد بنابراین در پایان سال جاری آثار اقدام و عمل را مطالبه خواهیم نمود.
اصل ۴۴ قانون اساسی یک اصل مترقی است ولیکن در اراک اکثر واگذاری ها به بدترین نحو ممکن صورت گرفته بنابراین از وزرای محترم صنعت، معدن و اقتصاد انتظار داریم یک تیم مجرب برای بازنگری در واگذاری ها و همچنین رفع مشکلات صنایع بزرگی چون هپکو، واگن پارس، آونگان، ماشین سازی و کمباین سازی کــــه روزی گل سرسبد صنایع کشور بودند به حـــوزه انتخــابیه اعزام کنند.
خانم ابتکار آلودگی در شهر اراک علاوه بر ریزگردها، وجود صنایع آلاینده وضعیت بحرانی را به وجود آورده است و آمار بیماری هایی همچون سرطان، قلبی و ریوی روز به روز در حال افزایش است از این رو از شما انتظار داریم که قبل از سفر دولت، به استان مرکزی سفر کرده و این مسائل زیست محیطی را بررسی و در سفر دولت مصوبات ویژه ای را در این خصوص برای رفــع آلایندگی اخــذ نمایید.
از سازمان تامین اجتماعی انتظار داریم با توجه به صنعتی بودن استان مرکزی و وجود افراد بالای تحت پوشش در حوزه کارگری نسبت به افزایش امکانات رفاهی و درمانی برای خیل عظیم نیروهای کارگری اقدام اساسی داشته باشد. انتظار داریم وزیر راه و شهرسازی برای رفع مشکلات راه های نامناسب خنداب، کمیجان و اراک بررسی عاجل به عمل آورده تا هر روز شاهد حوادث ناگوار در این مسیرهای مواصلاتی نباشیم.
تــوجه جـــدی وزیر جهــاد کشاورزی نسبت به خرید به موقع محصولات تضمینی و پرداخت به موقع حقوق کشاورزان ضرورت است.
از وزیربهداشت و درمان تقاضا داریم منابع لازم را جهت اتمام بیمارستان بزرگ ولی عصر ( عج ) و همچین شهرستان های خنداب و کمیجان تامین نماید.
حفـظ جایگاه و منـــزلت فرهنگیان و توجه واقعی به معیشت آنها ضــروری اجتناب ناپذیر است. به هیمن روی باید به دور از شعار و در عمل آنها را مورد تـــوجه جـــدی قرار داد.
بی شک زحمات معلمان در تربیت و تعالی انسان های جامعه بسیار ارزشمند است و باید به زحمات این قشر ارزشمند پاسخ مناسب داده شود.

به گزارش آژانس بین المللی انرژی، بیش از ۶۰ درصد گازهای گلخانه ای اثرگذار در پدیده تغییر اقلیم نشأت گرفته از بخش انرژی می باشد.
بر اساس پیش بینی ها، جمعیت جهان تا سال ۲۰۳۵ تا ۸٫۷ ملیارد نفر افزایش می یابد و به همین ترتیب، نیاز انرژی جهان نیز تا آن سال ۳۷ درصد افزوده می شود.
اگرچه در سطح جهان تلاش های گسترده ای در جهت توسعه انرژی های تجدیدپذیر و هسته ای در حال انجام است، اما منابع سوخت فسیلی تا سال ۲۰۳۰ (و احتمالا سال های طولانی بعد از آن) همچنان منابع اصلی انرژی بشر خواهند بود و دوسوم انرژی مورد نیاز بشر را تأمین خواهند کرد.
بنابراین می توان پیش بینی نمود که میزان تولید کربن ناشی از فعالیت های بشر تا سال ۲۰۳۰ به میزان ۲۵ درصد افزایش یابد.
از سوی دیگر، متان به عنوان دومین گاز گلخانه ای فراگیر انتشار یافته از فعالیت های انسانی شناخته می شود که ۲۱ برابر دی اکسید کربن، بر گرمایش جهانی اثر می گذارد.
مقدار قابل توجهی از این گاز گلخانه ای، در اثر انباشت زباله در محل های دفن تولید می گردد که میزان آن، به درصد ترکیب زباله تر و خشک در هر دفنگاه وابسته است.
این میزان انتشار می تواند تا ۱۷۰ کیلوگرم متان به ازای هر تن زباله باشد !!!
با این شاخص، در دفنگاه زباله کلانشهر اراک که روزانه پذیرای بیش از ۳۰۰ تن زباله است، با علم بر آن که ۷۰ درصد زباله تر و ۳۰ درصد خشک داشته باشیم، روزانه متانی با قدرت اثرگذاری بر پدیده تغییر اقلیم معادل ۷۵۰ تن کربن دی اکسید به جو زمین رها می شود !!!

با این وجود، بسیاری از مردم همچنان دود قابل مشاهده از خروجی یک واحد صنعتی کوچک را بسیار خطرناک تر از زباله می دانند.
زیاده روی در مصرف مواد غذایی، عدم تفکیک زباله تر و خشک در منازل و بخش های تجاری و صنعتی و ناهماهنگی با مدیریت شهری در تحویل به هنگام زباله به مأمورین جمع آوری از نقاط ضعف فرهنگی مهمی است که باعث می شود مدیریت شهری هیچگاه در امر مدیریت زباله در مقصد به توفیقی دست نیابد.

در حالی که در صورت تفکیک زباله در مبدا و تحویل مناسب، می توان از زباله برای تولید کمپوست، انرژی و ثروت و اشتغالزایی بهره گرفت.
این کار دور از دسترس نیست و در بسیاری از شهرهای ایران از جمله تبریز، کرج، اصفهان، شیراز و مشهد با قدرت در حال انجام است.
اگر بتوانیم زیرساخت مناسب را برای تولید بیوانرژی از پسماند در شهرمان فراهم کنیم، تا سال ۲۰۳۵ نیازی به توسعه نیروگاه سوخت فسیلی آلاینده شازند و یا احداث نیروگاه سوخت فسیلی جدید نخواهیم داشت.

ابوالفضل آقاسی / کارشناس ارشد انرژی

فقدان تعاریف درست و علمی

بررسی مواضع مدیران و تصمیم سازان در سالهای اخیر درباره فناوری های ارتباطی و بطور کلی فضای مجازی نشان می دهد اکثر مدیران کمترین اشراف علمی و کاربردی را در این حوزه ندارند و حتی حاضر هم نیستند از اتاق های فکر تشکیل شده از نخبگان علمی و فعالان این حوزه برای راهبری و مدیریت هوشمندانه این فضا در موضوعات مدیریتی خود بهرمند شوند و نتیجه این می شود که در مصوبات و طرح های مهم نهادهای تصمیم گیری تفاوت بین شبکه های اجتماعی با پیام رسان های موبایلی لحاظ نمی شود! حتی مفهوم فضای مجازی به مصداق اینترنت محدود می شود!!! و اینگونه می شود که سالها فقط جلسه برگزاری می کنیم و مصوبات غیر اجرایی تصویب می کنیم و سالها تاکیدات مقام معظم رهبری بر توجه به این فضا روی زمین می ماند…

فرصت های توسعه با تکیه بر خلاقیت بومی

صرفه جویی در منابع کشور، اشتغال زایی و کار آفرینی، سهولت در کسب و کار و سایر مصادیق رفاه کاربران از فرصت های بی بدیل فضای مجازی است که بلحاظ تئوری، فضای مجازی بزرگترین فرصت های توسعه جامعه را فراهم آورده است اما استفاده از این فرصت ها نیازمند استفاده خلاقانه از امکانات و برتری های این فناوری ها با توجه به نیازها، آداب و رسوم مناطق و بنوعی بومی سازی فناوری های ارتباطی است که کمتر مورد توجه قرار می گیرد.

بومی سازی خلاقانه فناوری عامل رفع تهدیدات بالقوه

موقعیت حساس و مهم ایران در جهان و منطقه موجب شده است فضای مجازی بلحاظ وسعت و تنوع کاربری در کنار فرصت های غیر قابل چشم پوشی، تهدیدات بالقوه ای را مترتب گردد که رفع آنها بیش از سایر عرصه ها دارای اهمیت و فوریت می باشد. در شرایطی که بزرگترین و مهمترین سرویس دهندگان فضای مجازی خارجی هستند تهدیداتی از جمله خروج اطلاعات کاربران از کشور، تحمیل هزینه های خرید ترافیک اینترنت از منابع داخلی، غیر قابل همگام سازی خدمات ارائه شده با قوانین داخلی و … نشان از اهمیت پرداختن صحیح و منطقی به ساماندهی فضای مجازی دارد.

تکیه بر خدمات خارجی، سرمایه گذاری روی هیچ

نمی توان از این قاعده چشم پوشی کرد که ارزش انتقال یافته در فضای مجازی کلیک و بصورت کلی تر میزان استفاده کاربران است. یعنی هزینه های مالی و حتی نیروی انسانی بصورت سرمایه در فضای مجازی در ابعاد فرهنگی و اجتماعی و سیاسی متبلور می شود و در وضعیت کنونی بنوعی می توان گفت سالهاست ما روی زمین دیگران سرمایه گذاری می کنیم. این در حالی است که سرویس های ارائه شده به کاربران داخلی می تواند توسط روابط و عوامل سیاسی، فرهنگی و اقتصادی تحت تاثیر قرار گرفته و همانگونه که تا کنون رخ داده یک کشور بدلیل دشمنی سیاسی تحریم کاربران ایرانی را در دستور کار قرار دهد و عملا سالها فعالیت کاربران در یک لحظه تبدیل به هیچ شود.

برند سازی برای خارجی ها با منابع داخلی

جالب اینجاست ارزش افزوده تولید شده توسط مصرف منابع داخلی نهایتا به سود برند خارجی منجر می شود. برندهای چند ده هزار دلاری با ورود به فضای ارتباطی داخل و دست بدست شدن بین کاربران ایرانی در زمانی کم به برند های چند صد میلیون دلاری تبدیل می شوند در حالیکه هیچ سهمی از ارزش افزوده تولید شده به کشور پرداخت نمی شود و این برند ها خود را ملزم به رعایت قواعد داخلی کشور و پاسخگویی به کاربران و حکومت نمی بینند.

حفظ حقوق مصرف کننده، وظیفه حاکمیت

در حالیکه مهمترین سرمایه های کاربران در این فضا مورد تهدید قرار می گیرند باید حاکمیت بعنوان متولی رفاه و آسایش و امنیت شهروندان زمینه های حفظ حقوق ایشان را فراهم نماید بطوریکه علاوه بر استفاده شهروندان از برترین و روزآمد ترین فناوری های ارتباطی به منظور افزایش سطح رفاه در زندگی کاربران ایرانی آسیب های وارده به صفر کاهش یابد و در عین حال هزینه های انجام شده توسط کاربران به توسعه صنعت فناوری اطلاعات و ارتباطات داخلی منجر شود.

بومی سازی خلاقانه یا کپی کاری صرف؟

در حالیکه یک سرویس خارجی با کیفیت در حال ارائه است چرا باید مشابه همین سرویس آنهم با کیفیتی بسیار نازل تر در داخلی کپی کاری شود؟ چه لزومی دارد فقط تغییر نام و نهایتا جای سرور های یک اپلیکیشن پیام رسان با عنوان دهان پر کن بومی سازی روی پلت فرم اصلی که غیر ایرانی است انجام شود؟ آیا نباید از طراحی تا اجرای هر بخش از مصادیق فناوری همچون شبکه های اجتماعی و پیام رسان ها با استفاده از توانمندی های داخلی و با نگاه به ظرفیت های فنی و فرهنگی داخلی به بومی سازی فناوری منجر شود؟ مهمترین اصل در بومی سازی اشراف علمی و کاربردی در آن حوزه است در غیر اینصورت تنها منابع ارزشمند داخلی صرف کپی کاری های غیر منطقی و غیر کاربردی می شود که نتیجه ای جز شکست ندارد.

مدیریت هوشمندانه، تنها راه چاره

تعریف پروژه های تحقیقاتی دانشگاهی برای بررسی های زیر بنایی در خصوص شبکه های اجتماعی و پیام رسان ها و حمایت همه جانبه از اینگونه پژوهش ها در کنار شناسایی و بکار گیری ظرفیت های زیرساختی، فنی و عملیاتی بصورت واگذاری پروژه ها به بخش خصوصی در قالب حمایت از سرمایه گذاری در این حوزه ها تنها راه چاره تبدیل تهدیدات فضای مجازی به فرصت های توسعه اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی است که باید بطور جدی مورد توجه قرار گیرد.

یک سامانه بومی چقدر هزینه دارد؟

چندین سال پیش به درخواست یکی از دستگاه های فرهنگی برآوردی از راه اندازی یک اپلیکیشن پیام رسان تخصصی انجام دادیم که کمتر از دو میلیارد تومان برآورد شد و این مبلغ تنها درصد کوچکی از بودجه یک دستگاه محسوب می شود. سوال اینجاست کمک گرفتن از صنعت فناوری اطلاعات و بطور مثال اپراتورهای موبایل که سود کلانی از ارتباطات کاربران می برند نمی تواند هزینه نه چندان بالای راه اندازی و راهبری این شبکه را تامین نماید؟ آیا سرمایه گذاری کم انجام شده روی محصولات داخلی در مقابل پیشگیری از آسیب های کلان ابزارهای خارجی مقرون بصرفه نخواهد بود؟ نکته مهم در برآوردهای این پروژه ارزش افزوده تولید شده برای برندینگ این سامانه است که چند ده برابر هزینه انجام شده می تواند ارزش مالی داشته باشد و در صورت رفع موانع سرمایه گذاری در این حوزه بخش خصوصی تمایل زیادی برای ورود به این عرصه خواهد داشت.

عدم وجود متولی مشخص با قابلیت های حمایتی

نکته ای که نباید مغفول بماند اینست که متاسفانه متولی مشخصی در این حوزه وجود ندارد و انواع نهادها و دستگاه های فرهنگی و غیره درست یا غلط وارد موازی کاری هایی می شوند که نهایتا منابع کشور را مصروف می دارد و عملا همه پروژه ها به شکست منجر می شود چرا که تمرکزی روی یک برند با امکان سنجی های تخصصی و طراحی کارشناسی انجام نشده و همه پروژه های کوچک در مقابل غول های جهانی شکست می خورند. بهر حال به نظر می رسد باید روی تولید محصول بومی تمرکز و تاکید داشت و یک متولی خاص وظیفه حمایتی از این پروژه را بر عهده بگیرد که البته قابلیت های قانونی این متولی در جلب حمایت تمامی نهادها و دستگاه های فرهنگی و رسانه ای کشور بسیار مهم و تعیین کننده است.

محمد هادی بیات

خبرنگار و فعال فضای مجازی / مدیر مجتمع فرهنگی دیجیتال استان مرکزی

www.Bayat.id.ir

به گزارش اخبار روزانه استان مرکزی و به نقل از خبرگزاری فارس از اراک، حمایت صنایع به ویژه صنایع غول پیکر نفتی از ورزش رویای دست نیافتنی مردم استان مرکزی طی چندین دهه گذشته بوده و امروز مردم از دولت‌مردان عاجزانه می‌خواهند به این رویا واقعیت بخشیده و این مطالبه به حق را پیگیری و به سرانجام برساند.

سال‌ها است از استقرار واحدهای بزرگ صنعتی همچون پالایشگاه، پتروشیمی، آلومینیوم‌سازی و دیگر صنایع بزرگ در این استان می‌گذرد و طی این سال‌ها بحث آلودگی ناشی از فعالیت این واحدها به مثنوی ۷۰ من کاغذ تبدیل شده و کسی نیست که با اخبار مربوط به این آلودگی‌ها و عوارض ناشی از آن بیگانه باشد، این در حالی است که این واحدهای بزرگ نه تنها به مسؤولیت‌های اجتماعی خود در قبال این استان عمل نمی‌کنند، بلکه برای آن ارزش قائل نبوده و اهمیتی نمی‌دهد که نمونه بارز آن را در سرازیر شدن پول‌های این استان در دیگر شهرها آن‌هم در حوزه ورزش شاهد هستیم.

پانزدهمین دوره مسابقات لیگ برتر فوتبال ایران در حالی پایان یافت که آغازگر مباحث جدیدی در ورزش استان مرکزی بود.

با پایان این لیگ، تیم قهرمان در حالی کاپ قهرمانی را با حمایت‌های مالی صنایع استان مرکزی بالا برد که مردم خود این استان به دلیل آلایندگی ناشی از فعالیت واحدهای صنعتی نای و توان نفس کشیدن را هم ندارند.

با پایان فصل داغ لیگ برتر، فصل جدیدی از اعتراض و گلایه‌های مردمی در استان مرکزی آغاز شد، اعتراض‌هایی که سال‌ها از گلوی شهروندان این شهر بیرون آمده و دولت‌های گذشته هیچ توجهی به آن نکردند، انتظار می‌رود امروز دولت تدبیر و امید برای آن تدبیری اندیشه کند.

روز گذشته انتشار خبری مبنی بر امضاء طومار ۱۰ هزار نفری در حمایت از ورزش استان در صدر اول اخبار فضای مجازی قرار گرفت و به خوبی انتظارات و مطالبات مردمی را به گوش مسؤولان امر رساند که انتظار می‌رود مسئولان ارشد استان مرکزی برای تحقق این مطالبه به حق شهروندان با جدیت ورود پیدا کرده و صنایع را ملزم به حمایت از ورزش کنند.

اما تئاتر استان مرکزی شب تلخی را پشت سر گذاشت شبی که جشن آن به التهاب کشیده شد و حتی الفاظی در آن بیان شد که در شان هیچیک از حاضرین نبود.

جشن اردیبهشت تئاتر در اولین گام برگزاری خود در روز گذشته با نوساناتی همراه بود، اطلاع رسانی که از سوی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی انجام گرفت ساعت شروع برنامه را چهار عصر عنوان کرد در صورتی که برنامه حوالی ۵٫۱۵ عصر و با اجرای یک نمایش خیابانی آن هم در گالری فرهنگسرا آغاز شد که ادامه آن به سالن محل برگزاری جشن انتقال یافت.

گذشته از تاخیر ۱٫۵ ساعته در آغاز مراسم که خبرنگاران را کلافه کرد و حتی منجر به ترک سالن از سوی برخی از اصحاب رسانه شد، تا قبل از باز شدن پرده نمایش سالن همه چیز عادی به نظر می‌رسید، اما با باز شدن پرده علیرغم همه تلاش‌های صورت گرفته دکور و صحنه‌آرایی در حد یک جشن با اهمیت نبود و آشفتگی و شلوغی به گونه‌ای بود که فضای صحنه به دل نمی‌نشست، موضوعی که حتی برخی از تئاتری‌ها و کارگردانان نیز به آن اشاره کردند.

اما اصل ماجرا از پشت تریبون رفتن مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان آغاز شد که لحن صحبت سرشار از ناامیدی و فاقد انرژی‌اش و گله‌مندی‌اش از سیستم صوتی و نحوه نورپردازی سالن نشان از عدم رضایتش از نحوه برگزاری جشن و نوید شروع تنش می‌داد.

به هرحال سخنرانی حقیقی خاتمه یافت، اما پس از پایان بخش اول تجلیل از هنرمندان تئاتر استان، ظاهرا صبر او هم پایان یافت و بار دیگر پشت تریبون رفت و یکپارچه بر مسئولان برگزاری جشن تاخت و سالن را ترک کرد، ترک کردنی که جشن را کاملا بهم ریخت و اردیبهشت تئاتر استان را به خزان تئاتر تبدیل و سالن را خلوت کرد و شاید تنها خود هنرمندان بودند که در سالن باقی ماندند.

در این جشن که می‌توانستی زحمات مسئولان انجمن نمایش را برای برگزاری آن به عینه ببینی و حتی زحمات رئیس انجمن نمایش استان برای چیدمان و مرتب کردن صحنه را شاهد باشی، چنین تاخت و تاز و خروج از سالنی از سوی جانب حقیقی به عنوان مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان به نظر منصفانه نمی‌رسید.

به هر حال با هر زحمتی که بود مجری برنامه و البته رئیس انجمن نمایش استان فضای سالن را آرام نگه‌ داشتند و ادامه برنامه را پی گرفته شد و جشن را به پایان رساندند. تنها نقطه امیدوارکننده برای برکزارکنندگان این جشن حمایت پیوسته و یکپارچه تئاتری‌های استان از برگزارکنندگان جشن بود.

نکته قابل تامل و توجه این است که قطعا برگزار کردن چنین جشن‌هایی از فیلترهای چندگانه ارشاد اسلامی گذشته است، اما چه شد که مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان روندی دیگر را در پیش گرفت.

مشخص نیست که آیا واقعا این رفتار دلسوزانه بود یا فراری رو به جلو یا خودزنی؟ اما هرچه بود هنرمندان و تئاتری‌های استان از این حرکت که به گفته مدیرکل ناشی از دلسوزی برای اهالی تئاتر بود، چیزی جز توهین برداشت نکردند.

قداست و ارزش هنر تئاتر به قدری است که حتی اگر شرایط باب میل نیست و کم و کاستی‌هایی وجود دارد باید آنرا به دیده اغماض گرفت و برای رفع کاستی‌ها که حتما و قطعا موجود بوده است در مراسم‌های بعدی اقدام کرد.

مدیرکل ارشاد می‌توانست پس از برگزاری جشن حتی در صورت غیرقابل تحمل بودن شرایط، مسئولان برگزاری را مورد بازخواست قرار داد ولی مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان با ادبیاتی که در شان و جایگاه یک مدیر نیست خستگی تلاش‌های چند روزه را بر تن انجمن نمایش استان باقی گذاشت.

استفاده از موسیقی شاید نامتناسب برای جشن تئاتر نیز حتی اگر سنخیتی با اصل ماجرا نداشت نیز می‌توانست به عنوان تغییر و تحول مورد استقبال قرار گیرد و در آینده جهت رفع نواقص این ابداع اقدام شود. اعتراض به هدیه کردن گلدان‌های کوچک کاکتوس که به گفته برگزارکنندگان نماد صبر و پایداری تئاتری‌ها علیرغم شرایط سخت کاری است، نیز دیگر اقدام مدیرکل بود که باز هم شاید به عنوان یک ابداع هرچند کنایه‌آمیز باید با آن از در همراهی برمی‌آمد، به هر ترتیب جشن اختصاصی یک صنف به نوعی محل گلایه از کاستی‌ها هم هست هرچند این گلایه با روشی متفاوت بیان شود.

این گروه موسیقی که شاید رنج سنی آنها ۲۵ سال بود با همه توان خود حتی بعد از اظهار لطف! مدیرکل ارشاد استان به کار خود ادامه دادند، اما این حرکت که حتی مراتب شرمساری معاون فرهنگی و هنری اداره کل را نیز در پی داشت را با هیچ توجیهی نمی‌توان جبران یا از آن دفاع کرد.

برگزاری بی کیفیت جشن های مختلف در استان مرکزی علیرغم صرف هزینه های بسیار، امر تازه ای نیست و اینکه یک مدیرکل با شدت و حدت به برگزاری بی کیفیت یک جشن اعتراض کند هم بسیار عالی است و کمتر دیده شده که چنین حساسیت هایی موجود باشد. شاید ما به این شرایط عادت کرده و بی برنامگی ها و بی کیفیتی جشن ها را عادی می پنداریم، اما به هم زدن جشنی هنری که سالی یکبار برگزار می شود از سوی مدیرکل ارشاد، آنهم وقتی برنامه های اینگونه جشن ها از ممیزی ارشاد می گذرد کار عجیبی است و البته اگر عنوان شود که نظارتی در کار نبوده است اوضاع عجیب تر هم خواهد شد.

به نظر می رسد تنبیه ها و اعتراض ها باید به روز بعد از مراسم واگذار می شد، اما به هر ترتیب پدر و مسئول اصلی فرهنگ و هنر استان سیلی محکمی به گوش اردیبهشت تئاتر آن هم در شب جشن تئاتر زد و درک این موضوع که در پس این رفتار چه بود کاری بس دشوار است.

سال گذشته و امسال مطالب متفاوتی در رسانه های استان در خصوص این موضوع منتشر شد، فارغ از توجه به تاثیر گذاری این موارد اکثر صاحبنظران در حوزه های مدیریتی شهری بر این عقیده اند که بعد از این اشتباه فاحش چه کسی باید پاسخگو باشد و بهتر نیست اعضای محترم شورای شهر بابت این خطای فاحش محاسباتی که بدون شک تاثیرات بسزایی در کیفیت زندگی شهروندان داشته و دارد به افکار عمومی پاسخگو باشند و حداقل به این وسیله اعتماد شهروندان را برای حمایت از مدیران شهری جلب نمایند.

صریح و صادقانه سخن گفتن مدیران شهری بدون شک موجبات اعتماد و حمایت شهروندان را به همراه دارد که متاسفانه تا کنون کمتر شاهد بوده ایم مدیران شهری بنای جلب حمایت شهروندان و اطلاع رسانی شفاف به آنها را داشته باشند و شاید به همین دلیل است که نسبت به سایر شهرها و استان ها میزان مشارکت کمتری از شهروندان مشاهده می شود. براستی این توقع بیجایی است که صحبان اصلی شهر از نمایندگان خود شفافیت و پاسخگویی مطالبه کنند؟

حالا بگذریم رسانه های منتقد حتی در اطلاع رسانی های شهرداری هم جایی ندارند و ظاهرا در این خصوص سیاست حذفی در پیش گرفته شده است اما واقعا شورای اسلامی شهر بعنوان پارلمان محلی نباید فرصت اظهار نظر منتقدان را بصورت کانالیزه فراهم نماید و رسانه های عمومی استان را بعنوان نمایندگان افکار عمومی بپذیرند و صرفا بعنوان میرزا بنویس و گزارشگر آنچه مدیران شهری مایلند منعکس شود به نمایندگان افکار عمومی نگاه نکنند؟ امیدواریم بالاخره بعد از سالها شاهد تغییر رویکرد شهرداری و شورای شهر اراک نسبت به افکار عمومی شهروندان باشیم…

ارادتمند – مدیر مسئول اخبار روزانه استان مرکزی

مطالب مرتبط :

کاهش ۶۱ درصدی بودجه پیشنهادی شهرداری اراک / یتیم کلانشهرها

سال گذشته شهرداری اراک لایحه بودجه ۴ هزار و ۸ میلیارد ریالی را تقدیم شورای شهر کرد و در اقدامی عجیب اعضای شورای شهر که شاید در رویای کلانشهری غرق شده بودند این رقم را به هزار ۲۱ میلیارد افزایش داد، افزایشی که هرگز امکان تحقق آن نبود.

بودجه شهرداری اراک واقعیت یا توهم؟

اگر وضعیت موجود بودجه ریزی در شورای شهر بخواهد به همین ترتیب استمرار داشته باشد یکی از تهدید های آینده مدیریت شهری اراک خواهد بود و می بایست هر چه سریعتر با استفاده از متخصصین مجرب حوزه مالی این نقیصه را برای بودجه سال ۹۵ برطرف کرد.

تحقق بودجه شهرداری اراک غیرممکن است

کارشناس معماری و امور شهری اراک گفت: امکان تحقق این بودجه در گام نخست هم به توهم بیشتر نزدیک بود تا واقعیت، چرا که در شرایط فعلی کشور و روند اجرایی مرسوم و معمول شهرداری اراک تحقق چنین درآمدی خارج از تصور است.

دو دستگی در شورا بر سر اصلاح یا پافشاری بر بودجه مصوب

شهرداری بر اساس وظایف قانونی خود باید- در صورتی که مصوبه شورا، مشکل قـانونی دارد یا امکان اجرایی مصوبه ای برای شهرداری وجود ندارد – با اعتراض کتبی به شورا اعلام کند. / هم اکنون اعضای شورا در برابر اذهان عمومی باید پاسخگو باشند و اینکه چگونه باید به مردم دلایل محقق نشدن بودجه را پاسخ دهند.

جناب رییس تبعات تصویب تخمینی بودجه شهرداری کلانشهر اراک را نمی دانند؟

براستی حضرات عضو شورای اسلامی شهر اراک نسبت به تبعات تصویب بودجه ای غیر متناسب با ظرفیت های مدیریت شهری مطلع نیستند یا این فقط نظر رییس شورای شهر است که قاعدتا نسبت به فرایندهای تصویب بودجه و تاثیرات آن بر مدیریت شهری مطلع نیست؟ در حالی که بسیاری از کارشناسان نسبت به مضرات اینگونه نگاه تخمینی و دم دستی به حوزه برنامه ریزی شهری نگران هستند اظهارات رییس شورای شهر غیر کارشناسی به نظر می رسد…

احتمال اصلاح بخش‌هایی از بودجه شهرداری اراک

رئیس کمیسیون برنامه‌وبودجه شورای شهر اراک گفت: این احتمال وجود دارد که ظرف یک ماه آینده طرح اصلاح و بازنگری بخش‌هایی از بودجه در شورا مطرح شود. / متأسفانه یکی از مشکلات مهمی که شهرداری و شورا در شروع کار با آن روبه‌رو شدند، کلنگ زنی و شروع عملیات اجرایی این پنج تقاطع غیر هم‌سطح بدون نیازسنجی و اولویت‌بندی دقیق بود درحالی‌که اگر به این موضوع توجه شده بود قطعاً تعدادی از این تقاطع‌ها جزء نیاز و اولویت کنونی شهر اراک نبودند…

تصویب بودجه شهرداری اراک با ۲۰۰ درصد افزایش

بودجه تلفیقی شهرداری اراک و سازمان های تابعه با ۲۰۰ درصد افزایش نسبت به سال قبل در نشست عصر دوشنبه شورای اسلامی این کلانشهر به تصویب رسید.

نگرانی عضو شورای شهر از وضعیت بودجه نویسی شهرداری اراک

نایب رئیس شورای اسلامی کلانشهر اراک گفت: افزایش ضرایب در بودجه پیشنهادی شهرداری کلانشهر اراک برای سال ۱۳۹۴ روند معمول دارد و نوآوری، حرکت جهادی و اقتصاد مقاومتی در آن دیده نمی شود.

اعتراض عضو شورای شهر به روند تصویب بودجه شهرداری اراک

آنچه توسط آقای شهردار به عنوان بودجه سال ۹۴ تقدیم شد همچون آب سردی بود بر دل های گرمی که منتظر اقدامات جهادی و سازنده از سوی شهرداری بودند. انتظار می رفت بودجه سال ۹۴ نسبت به سال ۹۳ و سال های قبل از آن دچار تحول اساسی در برنامه ها و سیاست ها باشد…

نیره یوسفی راد – مدیر مسئول هفته نامه وقایع استان

خروج اصلاح‌طلبان از رکود و بازگشت ایشان به روزهای اوج و دوران طلاییشان، دوران پسابرجام، وضعیت امنیتی نظامی منطقه، تلاش اصوالگراها برای ماندن در همین موقعیت و عدم تضعیف آن‌ها و…

به زعم نگارنده این‌ها شاید بخشی از مهم و حساس جلوه دادن مجلس پیش رو باشد، مجلسی که این دوره بارسنگینی بردوش خواهد داشت. توجه به وضعیت داخلی کشور و وضع قوانین و اصلاح بعضی از آن‌ها و همینطور نقش نظارتی و در بعضی از مواقع؛ یاری دهنده دولت باشد، نمایندگان در یک بُعد باید افراد توانا و قوی ای باشند چراکه آنها ازجمله وظایفی که دارند قانون گذاری و نظارت به اجرای آن در کشور است و در بُعد دیگر آن یعنی حوزه‌ی انتخابیه خود باید توان چانه زنی و استفاده از پتانسیل‌های موجود را به خوبی داشته باشند و بدانند؛ تا بتوانند به حوزه‌ی انتخابیه‌ی خود بیشتر و بهتر خدمات دهند. هرچند که بعضی از نامزدها قول های واهی و غیر عملیاتی می‌دهند!

بااین تفاسیر شاید در حال حاضر که هنوز تایید صلاحیت‌ها قطعی نشده است وضعیت جناح راست (اصوالگراها) بهتر باشد؛ چراکه آن‌ها خیالشان نسبت به جناح چپ(اصلاح طلبان) راحت‌تر است؛ برای مثال می‌توان به تشکیل ستاد و عملیاتی شدن تبلیغات وبا سرکشی به مناطق و روستاهایی که قرار است از رای آنان نیز بهرمند شوند اشاره داشت! اما اصلاح‌طلبان با عدم اطمینان خاطری که از بحث تایید خود دارند فعالیت‌های مشابه‌ای یا ندارند یا اگرهم دارند بسیار محدود و کم است!

هرچند که تجربه‌ی انتخابات خرداد۹۲ هم نشان داد که اگر دو گروه اصلاحات و اعتدال‌گرایان باهم بر سر کاندیداهای مشخص، ائتلاف کنند می-توانند از آرای حداکثری برخوردار شوند که این هم شاید زنگ خطری باشد برای دوستان اصول‌گرا !

البته باید دید با این حجم ثبت‌نام در استان و بودن چهره‌های شاخصی از جناح راست چون … ؛ آیا اصولگرایان به اشتراک نظر بر روی شخص یا افراد مشخص می‌رسند یا خیر!

نویسنده معتقد است که اگر این ائتلاف پیش نیاید، ضمن استقبال باشکوه مردم فهیم و انقلابی و ایران دوست آرای این جناح سیاسی خرد شده و درصد موفقیت آن‌ها ضعیف می‌شود.

اما با صرف نظر از نگاه سیاسی و حزبی اگر به جایگاه مجلس شورای اسلامی در کشورمان بنگریم همانطور که معمار کبیر و بیان‌گذار انقلاب اسلامی در رابطه با جایگاه مجلس در امور کشور بیان کردند( مجلس در راس همه امور است)، به راحتی در می‌یابیم که مجلس می‌تواند نقش بسیارمهمی در کشور داشته باشد و نباید بایک نگاه حزبی و بعضا منفعت طلبانه؛ این پارلمان مهم را ساده بگیریم و آن را دستاویزی برای رسیدن به قدرت و یا امیال شخصی جناحی خود در نظر بگیریم. خوشبختانه مردم عزیز کشورمان در طول مدتی که از انقلاب شکوهمند اسلامی ایران می‌گذرد در عرصه‌های مختلف همیشه در خط مقدم بوده و حماسه‌ای کم نظیر آفریده‌اند و نشان دادند که بهترین و شایسته‌ترین تصمیمات را می-گیرند.

شاید بهتر است به انتظار نشست و دید در آینده‌ای نه‌چندان دور چه خواهد گذشت!

میثم مهر افشان – سردبیر هفته نامه ماهک

ایران عزیز در این کره ی خاکی به عنوان یکی از نقاط اصلی پیدایش تمدن بشری و شکل گیری نخستین دولت ها برای همه دنیا سرزمینی شناخته شده می باشد . مردمان ایران زمین از قومیت ها و خرده فرهنگ های مختلفی تشکیل شده است که ملتی واحد را در طول تاریخ ایجاد نموده اند هرچند تفاوت های فرهنگی و زبانی در میان مردمان یک سرزمین امری عادی به شمار می آید.

در بحث شکل گیری و وجود یک ملت این پرسش پیش می آید آیا کسانی که با قومیت ها و زبان های گوناگون در یک سرزمین زندگی می کنند ملتهای جداگانه محسوب می شوند؟ در پاسخ به این پرسش اساسی سه دیدگاه را مطرح می نماییم در دیدگاه اول که دیدگاهی سیاسی می باشد به قول یک از انقلابیون فرانسوی که گفته است مجموعه کسانی که در درون یک نظم سیاسی زندگی می کنند ملت نامیده می شوند و از قوم و قبیله بالاترهستند. چنین نظمی مصلحت مشترکی بین مردمان یک سرزمین ایجاد می نماید و همگان بدون توجه به قومیت وظیفه و وفاداری مشترکی نسبت به آن دارند .

در نگاه دوم از نظر دانشمندان و فلاسفه سیاسی عوامل فرهنگی و زبان عامل اصلی تشکیل دهنده ی یک ملت محسوب می شود و هویت ملی را چیزی جز سنت ها، نمادها، افسانه ها و فرهنگ مشترک مردمان یک سرزمین نمی دانند و قومیت جزئی از ملت دانسته می شود که با آن آمیخته شده است .

برداشت سومی هم وجود دارد که از دیدگاه سیاسی و فرهنگی ذکر شده بالاتر است و هردوی آنها را نیز حفظ می کند و می گوید نباید هویت ملی یک ملت واحد را در ویژگیهای قومی ـ فرهنگی فقط جستجو کرد چون هویت ملی فراتر از این ها می باشد و به نظر ارنست رنان فرانسوی عامل تکوین و شکل گیری هویت ملی یک ملت داشتن تاریخ مشترکی از دردها و رنج ها و شادی ها می باشد و وجود خاطرات عمومی و اراده ی مشترک مردمان یک سرزمین به رغم تفاوت های فرهنگی ، قومی و زبانی، ملت واحدی را تشکیل می دهند و این خاطرات همیشه در ذهن آنها مرور می شود .

با توجه به دیدگاهها مطرح شده این فرضیه به ذهن می رسد که عامل فرهنگ و زبان نمی توان بیانگر یک ملت واحد باشد و نمونه های بسیار زیاد و متعددی را می توان در این مورد مثال زد از جمله اینکه اگر نژاد و زبان عامل ایجاد یک ملت هست پس باید ژرمن های ساکن شمال فرانسه باید خود را جز ملت آلمان بدانند درحالیکه آنها جز ملت فرانسه می باشند و یا تاجیک ها و افغان های فارسی زبان در مرزهای شرقی و شمال شرقی کشور خودمان باید خود را جز ملت ایران بدانند که چنین نیست چون آنها جز ملت واحد افغانستان و تاجیکستان می باشند .

در مورد ملت بزرگ و ریشه دار ایران زمین خاطرات مشترک تاریخی و دردها و رنج های مشترک همراه با شادی ها و احساس غرور ملی آنقدر زیاد است که قلم از بیان آنها عاجز می باشد . در این قسمت به خاطره مشترکی هرچند هنوز خیلی تاریخی نشده است و گاهگاهی شاهد هستیم که خیابان ها و کوچه های این سزمین رنگ و بوی آن را دوباره به خود می گیرد ذکر می نماییم که همان دفاع مقدس هشت ساله است که حضور ملت دوباره، تقدیس این رویداد عظیم ملت ایران را از دفاع مقدس بر رُخ جهانیان می کشاند. در سال ۵۹ یکی از اهداف اصلی رژیم بعث عراق با حمایت غرب از بین بردن انقلاب اسلامی ایران بود. انقلابی که مردمان این سرزمین در قالب وحدت خودشان و با باور قلبی به فرهنگ اسلامی در سایه رهبری حضرت امام (ره) شکل دادند و چهره ی جدیدی از ملت ایران را به دنیا معرفی کردند . در دفاع مقدس این مفهوم ملت ایران بود که نمی خواست دوباره تاریخ تلخ گذشته ای مانند عهدنامه های ننگین گلستان و ترکمانچای را در جلو چشمان خود ببینند. برای همین مردمان این سرزمین در قالب ملت ایران، همگان دفاع جانانه ای از این آب و خاک نمودند تا تاریخ دفاع مقدس به عنوان نقطه غرور خودشان و آیندگان در تاریخ این مرزوبوم ثبت شود. در آن زمان وقتی خرمشهر ، خونین شهر شد و صدام حسین آن را محمره نامید دل هر ایرانی در هر جای دنیا که بود به درد آمد. آن موقع آذری ها ، عاشورایی ، شمالی هاکربلایی، تهرانی ها محمد رسول الهی(ص)، مرکزی ها علی بن ابیطالبی(ع)، اصفهانیها، بلوچ ها، خراسانی ها، همه و همه از شمال تا جنوب و شرق تا غرب آمدند که خرمشهر عزیز را که پاره تن ملت ایران بود از چنگ دشمن خارج کنند . همین هویت ملی و احساس وابستگی به ملت ایران بود که باکری های آذری زبان را برای همه ی ملت ایران شناساند و پیش مرگان مسلمان کُرد را در فاع از ایران عزیز اسطوره مردمان کُرد این سرزمین قرار داد تا امروزه ورودی شهرهای کردستان مزین برعکس این شهیدان والا مقام باشد . بهنام محمدی کوچک و عرب زبان خرمشهری به مانند شهید فهمیده ها الگوی امروزی نوجوانان این سرزمین شد،و هزاران نمونه ی دیگر که هیچ کس را یارای بیان آن نیست .

مادر این بیان مختصر سعی داشتیم این را بگوییم که ملت عظیم ایران به عنوان یک ملت واحد باید با مراجعه به تاریخ گذشته خود و بینش و بصیرت امروزی بداند که چه روزهای سختی را پشت سرگذاشته است (رنج دوران هابردیم، خون دل ها خورده ایم) با حضور خود توانسته از تمام راه های پر پیچ و خم و بعضاً خطرناک و سهمگین باهدایت و رهبری حضرت امام (ره) و در عصر کنونی مقام معظم رهبری عبور نماید. و این را بداند که پراکندگیهای داخلی و قومیتی امید دشمنان را برای تسلّط براین ملّت افزایش می دهد . امید است که در سایه الطاف الهی باردیگر ملت ایران در انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری که امسال برگزار می شود مفهوم حضور ملت را به نمایش بگذارند.

رضا عبادی – دانشجوی دکتری علوم سیاسی

وسعت ابعاد و تاثیرات عزاداری باعث می شود لازم باشد از جوانب مختلف به این امر مهم که به تعبیر امام راحل اسلام را زنده نگه داشته است نگاه شود و بعضا خرافات و بدعت ها و عادت ها ناروا از مراسم عزاداری زدوده شود که البته می طلبد ورود به این حیطه خطیر با نهایت دقت و توجه صورت گیرد تا اصل عزاداری سید الشهداء مورد کوچکترین خدشه و مورد سوء استفاده دشمنان تشیع قرار نگیرد.

در شارع مقدس عزاداری مستحب موکد شمرده می شود. واژه مستحب در معنا کاری است که انسان انجام می دهد تا حب و دوستی کسی را برانگیزد و بعبارتی جلب محبت کند. در بیانی دیگر نافله ها کارهایی زیادتر از واجب شرعی هستند که خداوند تکلیف کرده است و با هدف جلب و جذب محبت خداوند متعال انجام می شود.

با توجه به اینکه امور خیر و نیک همواره از نظر اسلام به عنوان مستحب مورد توجه و تاکید بوده است میتوان گفت که اجازه داریم با هر مستحبی به هر شکلی به خداوند نزدیک شویم و تقرب جوییم و آن را زمینه ساز محبت خداوندی بدانیم ؟ باید دقت داشت که اگر عمل به مستحبی ما را از واجبی چون نماز بازدارد ، یا بدتر از آن به گناه و حرامی بیندازد ، آن عمل ، دیگر مستحب نخواهد بود.

پس اگر نمازهای نافله به نمازهای واجب آسیب می رساند ، نباید آن مستحب را انجام داد. چنان که اگر احیا و شب زنده داری ، موجب قضای نماز صبح شود یا برنامه های عاشورا نماز واجب را به هم زند و موجبات فوت آن شود ، چنین اعمال مستحبی خیر نیست و عامل تقرب به خداوند به شمار نمی رود ، بلکه عین شر تلقی می شود.

نه تنها اذیت و آزار دیگران نه تنها در شرع و عرف نکوهیده است بلکه از گناهان بزرگ هم به شمار می رود. آموزه های اسلامی و روح احکام و قوانین اسلامی تاکید دارند که نه تنها اعمال خیر و صالح ، افعالی است که انسان ها در آن مورد اذیت و آزار قرار نمی گیرند بلکه حتی موجودات دیگر اعم از حیوانات و گیاهان نیز از آزار و اذیت در امان هستند. وقتی خداوند انجام شعائر الهی واجبی چون حج را به گونه ای قرار می دهد که بدون اذیت و آزار حتی برای حیوانات و گیاهان باشد ، چگونه ممکن است انجام شعائر مستحبی چون عزاداری را با اذیت و آزار ، موجب قرب و تقرب به خدا و پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) بداند؟

از جمله حقوق مردم می توان به استفاده هیئت ها از امکانات عمومی همچون برق و آب اشاره کرد. اگر مجوز رسمی از استفاده ار برق شهری و عمومی وجود نداشته باشد، هرگونه استفاده از برق معابر برای انجام شعائر از جمله تزیین معابر با چراغ ها و لامپ ها جایز نیست و استفاده از برق و آب عمومی بدون پرداخت وجه و اجازه رسمی جایز نیست و موجب ضمان است.

پارک اتومبیل و موتور جلوی درب منازل ،بستن راه ها و کوچه ها و معابر عمومی نیز جایز نیست چرا که انسداد راه و ایجاد ترافیک ، تردد و آمد و شد مردم را دچار اختلال می کند و بدون شک معطل کردن مردم و بازداشتن آنها از کار و زندگی خود و تضییع وقت و حوصله آنها به بهانه برگزاری و راه انداختن دسته عزاداری عملی قبیح و ناپسند از نظر اخلاقی بشمار می رود و این هم از گناهانی است که به سبب تضییع حق الناس و اذیت و آزار مردم پدید می آید.

صدای آزار دهنده بلند گوها و نواختن طبل و سنج به گونه ای گوش خراش به ویژه در کوچه و پس کوچه های محلات و علی الخصوص در کنار بیمارستان ها و آسایشگاه ها از جمله مصادیق اذیت و آزار مردم و تضییع حقوق آنان است که می بایست ترک و حقوق مردم رعایت شود. البته این شامل سیستم صوتی اتومبیل ها هم می شود که بعضا در ساعات استراحت و حتی شب ها موجب سلب آسایش مردم را فراهم می آورد.

ریختن زباله و ظروف یکبار مصرف در معابر عمومی که زحمت رفتگران شهرداری را افزون می کند بجز ایجاد ظاهری نا مناسب در شهر موجبات بدگمانی عمومی به عزاداران حسینی را فراهم می کند که از منظر اسیب زدن به محیط زیست ناپسند و منکر محسوب می شود و باز طرف مسئولین هیات ها و متولیان نذری باید مورد توجه و عنایت ویژه قرار گیرد.

سوالی که هر عزادار حسینی باید از خود بپرسد اینست که آیا می توان به قیمت حق الناس و اذیت دیگران عزاداری کرد؟

امروزه عوامل و زمینه های مختلف فکری، فرهنگی و حتی سیاسی ، موجب بروز دگرگونی ها و ناهنجاری هایی در شکل و محتوای عزاداری شده است که این دگرگونی ها از یک طرف عزاداران را از نیل به اهداف اصلی قیام عاشورا بازداشته و از جانب دیگر حساسیت ها ، بدگمانی ها ، افتراق ها و انشقاق ها را در جوامع اسلامی افزایش داده و زمینه های سوء استفاده دشمنان را از مسئله عزاداری فراهم آورده است و باعث می شود تا شکل و صورت عزاداری بر محتوا و حقیقت آن غلبه پیدا کند و عزاداری از فلسفه اصلی اش فاصله بگیرد.

اشکال خرافی عزاداری چون قمه زنی ، زمین بوسی ، رواج زبان حال های مبتذل ، سبک های غنایی ، رواج شیوه های ناپسند سینه زنی و زنجیرزنی در حد آسیب رساندن به خود ، استفاده از آلات موسیقی در عزاداری ها ، اذیت کردن و آزار رساندن به دیگران با روش های گوناگونی چون پخش صداها و نوحه ها از بلندگوهای محافل عزاداری تا پاسی از شب ، ایجاد ترافیک و مانند آن نه تنها موجب تقرب به خدا و پیوند با اهل بیت(ع) نمی شود ؛ بلکه بزرگ ترین توهین به امام حسین (ع) و سایر قهرمانان کربلا به حساب می آید و سبب معرفی وارونه دین اسلام و حماسه سازان کربلا می شود.

التماس دعا

محمد هادی بیات – مدیر مسئول پایگاه اخبار روزانه استان مرکزی

علی حیدر شاه حسینی – رئیس ایرنا در استان مرکزی

سیاست تا جایی که برای رتق و فتق امور جامعه مفید باشد بسیار هم پسندیده است ولی اینکه این جناح با استفاده از همین ابزار ، رقیب را چنان زمین بزند که نتواند تا در انتخابات بعدی قد علم کند هیچ توجیه عقلانی ، وجدانی و انسانی ندارد. وقتی سیاست ابزاری می شود تا به اصطلاح سر مردم را گول مالی کند و مشغولشان کند تا منافع جناحش تامین بشود و یا با قدرت سیاست منفعت طلبی صورت گیرد و آب از آب تکان نخورد واقعا خیانت محسوب می شود. حالا فرقی ندارد از کدام جناح باشد. با ریش یا بدون ریش… با کت یا کاپشن… با لبخند یا اخم…

جامعه ما تب دارد و متاسفانه کمتر کسی دغدغه این را دارد که این تب ریشه های فرهنگ را می خشکاند. اصلا هیچ فرقی ندارد چه شعاری در پی مخفی کردن این تب یا دامن زدن به آن باشد اما باید باور داشت که غفلت نخبگان از جامعه و فرهنگ در پی بیماری مسری سیاست ورزی جامعه را از اصلاح نا امید می کند. این را باید نخبگان و بالا نشینان جامعه بدانند و هشدار بدهند که مساله اصلی چیز دیگری است که متاسفانه کمتر شاهد این هشدار هستیم و اگر هم بزرگی هشدار دهد اینقدر تب داریم که نمی شنویم و نمی بینیم.

اینقدر تب داریم که متوجه نیستیم رقیب سیاسی هموطن ماست و رقابت سیاسی برای پویایی جامعه و زدودن فساد از ارکان حکومت ها لازم است و بسان دارو اگر بیشتر خورانده شود اثر عکس خواهد داد. سیاست بازی نخبگان نا امیدی اجتماعی و عدم مشارکت را بدنبال دارد. سیاست ورزی افراطی با هر شعاری شکاف های عمیقی در جامعه بجای خواهد گذاشت که در دراز مدت آسیب های غیر قابل جبران به ساختار اجتماع وارد می کند. و این روزها بسیاری سعی دارند از غافله تب داران سیاست ورز جا نمانند.

جامعه امروز ما تب دارد چرا که متوجه نیست به اسم رقابت با رقیب دشمنی با هموطن می کند و ته این دعواهای سیاسی به تضعیف توان و انسخام ملی و خوشنودی دشمنان می انجامد. دشمنانی که در پشت مرزها گوش به زنگ نقاط ضعف نشسته اند. تب داریم که فکر می کنیم می شود این کشتی را شکست و قایقی برای نجات ساخت غافل از اینکه با کوچکترین موجی قایق در هم خواهد شکست. تب داریم که تذکرات رهبری در خصوص وحدت و پرهیز از تفرقه را جدی نمی گیریم و به جنگ سیاسی خود می پردازیم.

و اما در میان این تب داران برخی هم هستند که وانمود می کنند تب دارند و به قصد کسب منافع و یا ضربه زدن به نظام فعالیت می کنند و حاشا که غفلت جماعت تب دار اجازه نمی دهد بدانند و ببینند چه در اطرافشان می گذرد. تحلیل کنند که چرا باید فلان حرف از دهان بهمان جناح خارج شود. چرا باید همیشه در جناحین کسانی باشند که بر طبل افراط بکوبند و از اب گل آلوده دعواهای سیاسی ماهی خود را بگیرند. حتی بعضی وقت ها تبمان اینقدر شدید می شود که مبانی شرعی را هم فراموش می کنیم و می شود آنچه نباید اتفاق بیفتد…

انسان امروز قبل از اینکه نیازمند علم سیاست و ارتباطات ضربدری با جناحین برای پیروزی در رقابت های سیاسی باشد نیاز دارد انسان باشد و تقوی کلید انسان بودن و انسان ماندن است. تقوای سیاسی گمشده این روزهای سیاست بازان و سیاست ورزانی است که گاهی سیاست را پرستش می کنند. وقتی با همه وجود به پدیده ای علاقه نشان دهی که از مرکز ثقل جهان غافل باشی آن پدیده معبودت خواهد بود و با این تعبیر متاسفانه این روزها در همین جامعه مسلمان ما بعضی ها پول و قدرت را می پرستند که ما از آن به تب تعبیر کردیم.

خداوندا لحظه ای و آنی ما را از وجود زیوجودت غافل مگردان. خدایا توفیق ده تا بندگی تو را بنماییم تا سروری جهان نصیبمان گردد. آمین!

ارادتمند – مدیر مسئول مرکزی دیلی

نفر جلویی که انگار کمی از تکان ماشین ترسیده آرام می گوید: آقا ممنون من پیاده میشم و یک هزار تومانی می دهد. راننده پول را می گیرد و انگار زیر لب چیزی می گوید و راه میفتد. مردم با صدای بلد می گوید: اقا هزار تومانی دادم ها… راننده می گوید: گفتم که پول خورد ندارم… بعد از اصرار مسافر چند ناسزا به مسافر می گوید و راه میفتد بدون توجه به مرد که دارد بلند بلند اعتراض می کند. راننده می گوید: اینها تازه از دهات آمده اند نمی دانند چقدر هزینه ها بالا رفته. حیف که وقت نداشتم وگرنه پیاده می شدم کتک اساسی بهش می زدم تا دفعه دیگه از این غلطا نکنه…

زن میان سالی که کنارم روی صندلی عقب نشسته آرام میگوید: با این وضع اتوبوس های شرکت واحد که برای یک مسیر باید چند بار پیاده و سوار بشی مجبوریم حرف زور این راننده های تاکسی رو قبول کنیم. مسئولین که توی این گرما مجبور نیستن مثل ما با راننده تاکسی سر و کله بزنن… راننده که انگار شنیده زن چیزی گفته می گوید: این از وضع شهر این از وضع تاکسی رانی که یه دستگاه داده ماهی خدا تومنم پولشو میگیره که میگن به لعنت خدام نمی ارزه. من چکار کنم که مسافرا پول خورد ندارن. نمیتونم از دهن زن و بچم بکنم بدم به شما… پنجره ماشین باز است و از کنار پل نیمه کاره ای رد می شویم که باد انبوهی از گرد و غبار را به داخل ماشین می آورد و همه به سرفه می افتیم…

در حین این داد و بیدادهای راننده که واقعا مثل سوهان روح اعصاب را خراش می دهد نگاهم به مناظر اطراف خیابان های مرکز شهر می افتد که واقعا هیچ شباهتی به مرکز استان آنهم یک کلانشهر ندارد. ماشین ها و مردم به شکل نامنظمی در کنار هم حرکت می کنند. در و دیوار پر است از آگهی و بنر و بیلبورد تبلیغاتی. حواسم به رادیو اتومبیل جلب می شود. یکی آنطرف رادیو در حال سخنرانی است: با همت مدیران شهری اراک امسال کارهای بسیار بزرگی انجام شده و رضایت شهروندان بیش از گذشته جلب شده و ما فکر نمی کنیم کسی تا بحال اینقدر کارهای زیر بنایی در اراک انجام داده باشد… راننده عصبانی زیر لب فحشی می دهد و رادیو را خاموش می کند و می گوید: این بابا نشسته زیر باد کولر چه میدونه ما ها چی می کشیم تو این ترافیک و آلودگی و خیابونهای پر چاله چوله. اینا فقط شب انتخابات یاد مردم میفتن. خب دیگه رسیدیم پیاده شین…

من و خانم مسافر بغل دستی : آقا وسط خیابون که نمیشه حداقل بزن کنار. راننده جواب میده: ایستگاه تاکسی که نداریم. د پیاده شین… مگه من علاف شمام یالا…

و این داستان در شهر اراک روزها و سالهاست که ادامه دارد…

ارادتمند – مدیر مسئول اخبار روزانه استان مرکزی

مردم اراک بر این باورند که  مدیریت شهری مدیریتی بدون ‌برنامه است که بحث زمان اصلاً در آن کاربرد مشخصی ندارد.
از این رو  می توان گفت تصمیم به  نصب روزشمار بر پروژه ها از طرف شهرداری می تواند باعث تغییر نگرش شهروندان نسبت به فعالیت ها و تلاش های مجموعه مدیریت شهری گردد .

همچنین تحقیقات نشان می‌دهد که به عنوان مثال در هیچ یک از شهرهای کشورهای اروپایی پروژه شهری‌ شروع نمی‌شود مگر آن که قبل از ان در نظر سنجی که انجام می‌دهند نظر افکار عمومی را در مورد مکان‌یابی، بودجه اختصاص داده شده و از همه مهمتر مشکلات پیرامونی که در هنگام اجرای آن بوجود می‌آید مانند ترافیک و…بپرسند. این وظیفه مدیریت شهری است که اطمینان خاطر رادرمورد فعالیت‌های عمرانی و غیر عمرانی بدهد. در هر صورت اگر برنامه‌های زمان بندی شده براساس همان تاریخی که در روزشمار نشان داده می‌شود به اتمام برسد تاثیر بسیار زیادی بر روی افکار عمومی و شفاف سازی فعالیت‌های شهرداری بر روی مردم دارد. حتی در صورتی که برخی از پروژه‌ها به زمانی بیش از آنچه در ابتدا تخمین زده شده و به وسیله روزشمار به مردم نشان داده شده‌است طول بکشد،‌مدیریت شهری می‌تواند علت این تاخیر را به مردم بگوید. مردم نیز با توجه به این رویکرد، علت تاخیرها را می‌پذیرند. این مساله همان طور که قبلا نیز به آن اشاره شد، در افزایش اعتماد مردم تاثیر دارد. در این صورت است که مردم در پرداخت عوارض شهری خود پیشقدم می‌شوند. با اشتیاق بیشتری در پروژه‌های عمرانی شرکت می‌کنند.  مدیران شهری باید به یاد داشته باشند که برای شفاف سازی تنها خود را ملزم به استفاده از روز شمار در پروژه‌های خود نکنند؛ بلکه در اجرای پروژه‌های بزرگ نظر مردم را به عنوان شهروندان جویا شوند.
در پایان امید است که مجموعه مدیریت شهری به این نتیجه مهم برسند که می بایست اتمام پروژه ها ی شهرداری بر اساس  روزشمار معین و مشخصی طراحی گردد .
ان شاء الله

برگرفته از مرکزی نیوز

اولا چند نفر از مدیران ارشد و تصمیم ساز شهری خودشان را جای مردم بیچاره ای که از بد حادثه منزلشان در این طرح قرار گرفته گذاشته اند و از مصیبت های این ده سال شهروندان مظلوم این بخش از شهر خبر دارند؟ آیا مدیران شهرداری و اعضای شورای شهر جرات دارید با دوربین و خبرنگار به میان مردم این بخش بروید و درد دل های واقعی مردم این منطقه را بشنوید؟ چطور می خواهید فردای قیامت پاسخ بازی با منافع مردم و شهروندان اراکی را بدهید؟ چرا تکلیف شهروندان مظلوم اراکی را یکسره نمی کنید؟ باور بفرمایید ده سال زمان کمی نیست. اگر خیلی از خودتان مطمئن هستید بیایید به اتفاق دوربین و قلم خبرنگاران ( با فراخوان عمومی و نه با اشاره یواشکی و بی سر و صدا ) به میان مردم برویم و از نزدیک ببینید که با زندگی مردم چطور بازی می شود اگر مردم نظرتان را تایید کردند که پشتوانه قوی مردمی را دارید و حرفتان اول و آخر محسوب می شود…

ثانیا مهندس شما طوری صحبت می کنید که انگار هیچ نقدی به این طرح وارد نیست و سند بروز نیازسنجی مدیریتی ، عمرانی و اجتماعی این طرح در دستتان است و همه چیز حل شده و صرفا منتظر کلنگ افتتاح پروژه هستید. برادر بزرگوار خواهشا دقت بفرمایید در مدیریت شهری ، شهر را پویا تصور می کنند و طبیعتا نیازهای ده سال پیش یک شهر با نیازهای فعلی آن نه تنها ممکن است مطابقت نداشته باشد بلکه کاملا در تضاد باشد. چطور با قاطعیت بیان می کنید که این طرح بسیاری از مشکلات شهر را حل می کند؟ دقت کنید طرح متعلق به ده سال پیش است و الان سال ۹۳ و در آستانه ورود به سال ۹۴ هستیم. آیا من و شما همان آدم با همان نیازهای ۱۰ سال پیش هستیم؟ ضمنا آیا پل هایی که در اطراف استانداری با تفکری شبیه تفکر شما به مجموعه استانداری و نه شهروندان و از جیب بیت المال با هزینه های گزاف هدیه داده شده مشکلات مناطق دیگر شهر را حل کرده است که الان این طرح در مرکز شهر بسیاری از مشکلات شهر را حل کند؟! چطور به همین سادگی می پذیرید که زمین را سقف بشکافید و طرحی نو در اندازید؟!

ثالثا چرا هیچکدام از مدیران شهری اراک حاضر نیستند توان کارشناسی ضعیف مجموعه مدیریت شهری را بپذیرند و مدام از نظر معدود کارشناسانی صحبت می کنند که تجربه ای در طرحی به این بزرگی نداشته و ندارند؟ چرا نباید تبعات فرهنگی و زیست محیطی طرح هایی مانند نواب که مشابه طرح ۵۵ متری است را بدرستی بررسی کرد و از تجربه های مشابه استفاده کرد؟ آیا نظر اساتید معماری و شهرسازی و اساتید جامعه شناسی را در خصوص طرح نواب می دانید؟ چرا افکار عمومی را محرم نمی دانید و از مشکلات حتمی این طرح برای شهر اراک سخنی نمی گویید؟ چرا نتایج و اسناد کارشناسی این طرح را برای عموم مردم منتشر نمی کنید که افکار عمومی هم مطمئن شود به قول خودتان این طرح پشتوانه کارشناسی دارد؟ آیا کارشناسان خبره مدیریت شهری و ترافیک ( منظورم پژوهشگران و اساتید مطرح کشوری است ) در حال حاضر به مشورت گرفته شده اند تا مشخص شود راهکارهای فنی جایگزین با هزینه کمتر کارایی این لقمه بزرگ برای مدیریت شهری اراک را ندارد و شما با خیال راحت دست به کلنگ ببرید؟ باور بفرمایید هیچ موضوعی علی الخصوص در مدیریت شهری قطعی و تنها راه چاره نیست…

رابعا چرا در حالیکه هنوز پروژه های نصفه کاره زیادی در اراک داریم و شهروندان بدلیل گرفتار شدن در مشکلات حاشیه ای پروژه ها هر روز نسبت به توانمندی های مدیریتی شما و تیمتان مطمئن تر می شوند!!! هوای اجرای طرح عظیم ۵۵ متری به ذهن مبارک شما و اعضای موافق شورا خطور کرده است؟ جناب آقای مهندس از شما که درس مهندسی خوانده اید و تجربه کار عمرانی دارید بعید است اینطور ساده انگارانه براحتی دست به جراحی به این بزرگی بزنید در حالیکه شک ندارم خودتان هم نگرانی های تعیین کننده ای در خصوص اجرای این پروژه دارید؟ جناب شهردار از شما توقع می رود بجز مسئله بیل و کلنگ به مسائل کلان اجرای این پروژه هم بیندیشید و به این راحتی با زندگی و هست و نیست مردم بازی نکنید! بدون شک اجرای این پروژه همانگونه که طرح کردن خبر آن تاثیر گذار بوده ، تاثیرات شگرفی بلحاظ اقتصادی ، فرهنگی ، اجتماعی و زیست محیطی بر شهر خواهد گذاشت ، چند درصد این تبعات شناسایی و چاره اندیشی شده است؟

خامسا می دانم شما و سایر مدیران شهری کمتر وقت پاسخگویی دارید و بدلیل مشغله کارهای بی اهمیت را انجام نمی دهید و احتمالا پاسخ این سوال هم مانند ابهامات طرح جابجایی ایستگاه های اتوبوس و صدها سوال افکار عمومی در خصوص اشتباهات مدیریت شهری به بایگانی تاریخ سپرده می شود. عالیجنابان مدیر شهر دقت کنید تصمیمات شما در زندگی تک تک مردم تاثیرات بسزایی خواهد گذاشت که به هیچ عنوان نباید از تبعات دنیوی و پرسشهای اخروی آن غافل باشید. باور بفرمایید پاسخگویی الان شما بسیار راحت تر از موکول کردن به فردایی است که معلوم نیست عمرمان قد بدهد و صد البته الان امکان جبران کردن و حلالیت خواهی از شهروندان هست ولی فردا حساب و کتاب است و بهشت و دوزخ ، بدون ذره ای اغماض در حقوقی که ممکن است زیرپا گذاشته باشید.

سادسا نمی دانم از اینهمه مسئول و نماینده سینه چاک منافع مردم هیچکدام چرا در این موضوع ورود نمی کنند و قدمی برای کم شدن آلام شهروندان اراکی بر نمی دارند؟!!!

ارادتمند – مدیر مسئول مرکزی دیلی

مطالب مرتبط :

• آصفری: مسئولان بیش از این مردم را در عالم برزخ طرح ۵۵ متری اراک قرار ندهند
• شهردار اراک: اجرای طرح ۵۵ متری مشکلات ترافیکی اراک را برطرف می‌کند
• شهردار اراک:احداث تقاطع، گره ترافیکی اراک را باز نمی‌کند
• تاکید نایب رییس شورای شهر اراک برتخریب منازل محدوده طرح خیابان ۵۵ متری
• شهردار اراک: از انتقادات سازنده و بی‌غرض استقبال می‌کنم
• کاندیدای شورا : طرح ۵۵ متری توجیه نداشته باشد باید از دستور کار شهرداری خارج شود
• احتمال دخالت دولت برای تعیین تکلیف پروژه ۵۵ متری اراک
• انتقاد جدی از بلاتکلیفی طرح ۵۵ متری و عدم پاسخگویی مسئولین
• روزنامه عطر یاس و پروژه ۵۵ متری کلانشهر اراک
• تاکید شهردار اراک بر تعیین تکلیف پروژه های شهری
• پروژه ۵۵ متری ماهیتی بی ریشه برای اراک می سازد

البته این سخن به معنای آن نیست که آدمی به نتایج اعمال و رفتارش نیندیشد و در محاسباتش در نظر نگیرد. اتفاقا برخی از تکالیف مانند امر به معروف و نهی از منکر مشروط به نتیجه داشتن و مؤثر بودن است و بدون احتمال تأثیر امر به معروف و نهی از منکر واجب نیست. توضیح این مطلب را به فرصتی دیگر موکول می‌کنم.

به هر تقدیر، امام با چنین نگرشی انجام تکلیف را وارد ادبیات اجتماعی ما نمود. در سال‌های نخست انقلاب بسیاری از مدیران با چنین انگیزه‌ای منصب‌های اجتماعی و سیاسی را می‌پذیرفتند. چرا که مقام و منصب در آن سال‌ها جز زحمت و مشقت نبود، نه احساس قدرتی به دارنده آن دست می‌داد، و نه در پرتو آن می‌شد به مال و ثروتی دست یافت. زیرا دولتمردان از همین مردم بوده و با کمترین انحرافی با اعتراض مردم روبرو می‌شدند.

به قول امام راحل (ره):امروز که بقال سر محله می‏ آید و می‏ گوید که برادر نخست‌وزیر اینجا این کار درست نیست، برادر رئیس‌جمهور این کار درست نیست، این دیگر قدرتی نیست. یک برادری است، یک دسته برادرند، یک دسته‏ شان شانسشان آورده است آنجا نشسته‏ اند؛ یک دسته بیچاره هم برای اینها سینه می‏ زنند.” (صحیفه امام، ج‏۱۴، ص۳۷۹)

چون غالبا تشنه خدمت بوده، و آن را از سر وظیفه دینی انجام می‌دادند، در قبالش از نظام و مردم طلبکار نبودند. برای بدست آوردن یا نگهداری‌اش به این در و آن در نمی‌زدند. برای رسیدن به آن پول خرج نمی‌کردند. زیر دین صاحبان ثروت نمی‌رفتند….؛ خاصیت پذیرش مقام و منصب که از “احساس تکلیف” نشئت گرفته باشد، همین است.

البته کسانی که با چنین احساسی منصبی را می‌پذیرفتند، گاهی خود به این نتیجه می‌رسیدند که باید این منصب را بپذیرند تا در پرتو آن بتوانند خدمتی به خلق خدا کنند و باری از دوش مردم بردارند. و گاهی دیگران منصبی را پیشنهاد کرده و پذیرفتن آن را وظیفه شرعی آنها دانسته و با اصرار آن را بر عهده ایشان می‌نهادند که غالبا از قبیل نوع دوم بودند. اگر روزی به آنان گفته می‌شد که دیگر به وجود شما نیازی نیست، نفس راحتی می‌کشیدند که بار مسئولیت از دوش آنان برداشته شده است. رفتارشان نیز گواه بر صداقتشان بود.

مردم اگر از مسئولی می‌شنیدند که برای پذیرش این منصب احساس تکلیف کرده، و برای انجام وظیفه قدم به میدان گذاشته، می‌پذیرفتند و سخن از “احساس تکلیف” را پوششی برای پنهان کردن “قدرت طلبی” یا “مقام دوستی” قلمداد نمی‌کردند، چون رفتارشان گواه بر کردارشان بود.

اما امروز وقتی سخن از “احساس تکلیف” برای پذیرفتن یک منصب اجتماعی و سیاسی شنیده می‌شود، مردم باور نمی‌کنند، و گاهی به تمسخر می‌گویند:

“آقا ! چقدر می‌گیری که احساس تکلیف نکنی و دست از سر ما برداری؟”
آیا این باور عمومی جز برای آن است که مردم صداقتی در این گفتار نمی‌بینند؟
آیا جز این است که آن را پوششی برای فریب افکار عمومی تلقی می‌کنند؟
آیا مردم مسلمانی که به وظایف دینی خود تقیّد دارند، و شبانه روز به خاطر چنین احساسی عبادت می‌کنند، به فقیران و نیازمندان کمک می‌کنند، دست بینوایی را می‌گیرند، در برابر تضییع حق هم شهری و همسایه و همکار و رفیق خود عکس العمل نشان داده و اعتراض می‌کنند، از این که کسی بر اساس “احساس تکلیف شرعی” منصبی را بپذیرد، ناراحت می‌شوند؟! هرگز.
پس چرا باور نمی‌کنند؟ چرا این سخنان را جدّی نمی‌گیرند؟
چرا در برابر کسانی که با این ادبیات سخن می‌گویند، موضع منفی می‌گیرند؟
روشن است، اعتماد خود را از کف داده‌اند. چون افراد متعددی را مشاهده کرده‌اند که با چنین ادعاهایی به مقام و منصب رسیده، ولی رفتارشان خلاف این ادعا را ثابت کرده است. با شعار و ادعای “انجام تکلیف شرعی” به میدان آمده اند، ولی عملکردشان هیچ تناسبی با شرع و قانون نداشته است.
* آیا می‌شود کسی برای انجام یک تکلیف، تکالیف بزرگتری را زیرپا بگذارد؟
* آیا می‌توان باور کرد که کسی برای انجام وظیفه دینی مرتکب گناه کبیره شود؟
* آیا ممکن است کسی با انگیزه خدمت به خلق خدا به میدان اجتماعی و سیاسی قدم بگذارد، ولی برای پوشاندن ضعف‌های خود و جمع کردن آرای انتخاباتی آبروی برادران مؤمن خود یا شخصیت‌های اجتماعی و سرمایه‌های انسانی جامعه را ببرد؟
* آیا باور کردنی است که کسی با شعار برقراری عدالت به مقام و منصب برسد و بی‌عدالتی پیشه کند، قوانین را زیر پا گذارد، و مردم باز هم او را باور کنند؟
* آیا می‌توان ادعای “احساس تکلیف شرعی” را از کسی باور کرد که هنوز به مقام و منصب نرسیده، از تصور شیرینی آن آب دهانش سرازیر شده و مردم آن را می‌بینند ولی خودش متوجه نیست؟
* آیا می‌توان چنین ادعایی را از فردی قبول کرد که برای رسیدن به مقامی که فاقد شرایط آن است، مدرک جعل می‌کند تا دیگران را فریب دهد؟ آیا….؟…؟
گویا این جماعت بنا دارند بعد از دوران صدارت خود چیزی برای این مملکت باقی نماند، نه اقتصادی، نه فرهنگی، نه عقیده و ایمانی برای مردم، نه آبرو و حیثیّتی برای نظام و مسلمانی، و نه……؛
خدا رحمت کند مردان با صفا و صداقتی را که با مواعظ خود جامعه را از خطرات زیر پا نهادن ارزش‌های اخلاقی برحذر می‌داشتند. یکی از آنان داستانی نقل می‌کرد بس آموزنده و هشدار دهنده ؛ که نقلش در این مقال مفید است. می‌گفت:
“در قدیم الایام، شخصی عاشق اسب مردی شد که به هیچ وجه حاضر به فروش آن نبود. به هر دری زد نتوانست او را راضی به فروش اسب کند. روزی مرد اسب سوار از کوچه‌ای عبور می‌کرد، به مرد بینوایی برخورد که ناله می‌کند و یاری می‌طلبد. حالش را جویا شد. مرد بینوا که صورت خود را پوشانده بود، گفت: مریضم و توان رفتن تا خانه‌ام را ندارم.
مرد اسب سوار دلش به رقّت آمد و پس از دلجویی او را بر مرکب و پشت خود سوار کرد تا به منزل برساند. در بین راه مرد بینوا که نمی‌توانست خود را روی اسب نگاه دارد، لغزید و چیزی نمانده بود که بر زمین افتد. اسب سوار برای آن که او بتواند راحت بر اسب بنشیند، خود از مرکب فرود آمد. مرد بینوا پس از لحظاتی که خود را بر اسب تنها دید، فرصت را مغتنم شمرده، افسار اسب را به دست گرفت و در یک لحظه از غفلت صاحب اسب استفاده کرده، اسب را از چنگ صاحبش به در آورد و گریخت.
مقداری که جلوتر رفت ایستاد و چهره خود نمایان ساخت. صاحب اسب او را شناخت، همان خریدار سمج اسب بود که چون مأیوس شده بود، به این ترفند متوسل شده بود تا اسب را از چنگ صاحبش برهاند. گفت: حال که حاضر نشدی اسبت را بفروشی، من هم از این راه اسب را به چنگ آوردم.
صاحب اسب گفت:
لحظه‌ای صبر کن، سخنم را بشنو و برو. اسب را ببر ولی به کسی نگو چگونه آن را به چنگ آوردی، چون در آن صورت دیگر کسی در این دیار به بینوایی رحم نخواهد کرد.”
دولتمردان و صاحب منصبانی که با شعارها و ادعاهای دروغین اعتماد مردم را جلب کرده، ولی با رفتار و عملکردشان سبب فروریختن اعتماد آنان می‌شوند، بزرگترین خیانت را به جامعه و نظام می‌کنند. بهتر است اگر کسی واقعا آرزوی مقام و منصب دارد، با صداقت به مردم بگوید:
“من مقام و منصب می‌خواهم تا در پرتو آن حس قدرت طلبی خود را ارضاء کنم و به مال و منال دنیا برسم، و اگر بتوانم به شما هم خدمتی خواهم کرد!” یا لااقل از “احساس تکلیف شرعی” و مانند آن سخن نگوید.
در این صورت اگر به قدرت برسد، ظلمی هم بکند، حقی را هم زیرپا گذارد، به بیت المال هم دست اندازی نماید، لااقل مردم اعتماد خود را به نظام و دین از دست نمی‌دهند و این خدمت بزرگی به مردم است. مردم هم راضی ترند. بیایید برای خدمت به مردم، نظام اسلامی و دین از “احساس تکلیف شرعی” سخنی نگویید. این احساس را نزد خود نگاه دارید! تا هم به مردم و اعتقاداتشان خدمتی کرده باشید، هم آبروی نظام محفوظ بماند، و هم ریا نشود!!

برگرفته از مرکزی نیوز

شهری که دوست داشتنی است بواسطه تنوع آدمها و اطلاعاتش ، اما در این شهر بزرگ و دوست داشتنی مثل همه شهرهای دیگر ( البته به سبک غربی ها ) کاباره و دیسکو و فاحشه خانه هم وجود دارد. در کنار اینهمه زرق و برق و زیبایی ظاهری و جذابیت های فلسفی بدون شک باید زشتی و پلشتی هم وجود د اشته باشد و صد البته که وجود دارد و ایکاش وجود نداشت و می شد این شهر اینترنتی را همان مدینه فاضله دانست. با فرض اینکه همگی به اثرات رسانه ها در دنیای کنونی واقف هستیم فرض کنید موثر ترین پدیده این قرن ما را به سمت صلاح و ایمان پیش ببرد که عامل چه دنیای دوست داشتنی می بود گرچه وقتی دقت می کنیم ردپای تفکر سلطه طلبانه رسانه های شیطان محور را در بدبختی های بشر امروز به وضوح می بینیم.

نسل جدید حرامیان و تعرض به افکار و اندیشه ها

طبیعتا در این شهر با کوچه پس کوچه های غریب و آدمهای عجیب باید آمادگی هر تعرضی را هم داشت علی الخصوص وقتی حرامیان به عزم غارت اندیشه و وهن بنیان های فکری کاربران قدم بردارند و باید همیشه آماده بود که از پس ظاهر معصوم هر عروسک دوست داشتنی و کوچک ، هیولایی آدمخوار درآید و غیر انسانی ترین تعرض ، یعنی به فکر و اندیشه و عقیده فرد صورت گیرد که انسان بی فکر و عقیده و اندیشه نه ناموس خاک و وطن می شناسد و نه خون غیرت ناموس در رگهایش به جوشش در می آید و نه اندیشه فردا دارد و نه عقیده به فردای بهتر از امروز. اینجاست که یک ویروس فکری می تواند بنیان یک جامعه را بر باد دهد و اینها همان نسل جدید حرامیان هستند.حرامیانی که از آنها به حرامیان رسانه ای هم تعبیر می شود.

رنجنامه توهین از آدم تا خاتم

سالهاست در دنیای واقعی ، اعتقادات مذهبی مورد وهن شیطان صفتان انسان نما قرار گرفته است و به بهانه یک مفهوم انتزاعی منسوب به آزادی عقیده و بیان همچون حرامیان بر اندیشه و اعتقادات دیگران می تازند. تاریخ شاهد بوده است که هزاران سال مقدسات ادیان الهی مورد بدترین توهین ها قرار گرفته و ساحت مقدس پیام آوران الهی توسط کثیف ترین انسان های روزگار مورد بدترین توهین ها قرار گرفته که بر دل هر مومن موحدی داغ رنجش می نهد. این توهین ها در راستای روند تاریخی تمامیت خواهی قابیلیان بوده و بدون شک بدست منجی آخر الزمان ، نسل آنها برای همیشه برچیده خواهد شد و جهان روی خوش به خود خواهد دید.

فرزندان شیطان به سیاق شیطانی

این توهین های آشکار به مقدسات و عقاید ، در لحظه لحظه تاریخ ، وجود داشته و همه مردان الهی و زنان پاک تاریخ ، بگونه ای از این هجمه شیطانی  آزرده خاطرند و متاسفانه این فرزندان شیطان از روزهای ابتدایی تاریخ تا هم اکنون به سیاق ارباب بزرگ خود در پی انحراف مسیر الهی انسان بوده و هستند و از هیچ جنایتی در رسیدن به آمال پلیدشان ، فروگذار نبوده و نخواهند بود همانگونه که برای رسیدن به اهداف شیطانی خود ، خون بهترین انسان های تاریخ را ریخته و حتی تمام تلاششان را کردند که بخش هایی از تاریخ را به نفع خودشان تحریف نمایند و البته وعده الهی پایمال نشدن خون های به ناحق ریخته شده انسان های برگزیده نسل بشر بوده است.

بستری آماده برای اجرای ترور اندیشه

متاسفانه رشد ابزارهای ارتباطی که عموما فناوری هایشان در اختیار سرمایه داران وابسته به ادامه تاریخی همان محافل و نسل توهین کنندگان می باشد نیز به ابزاری برای بسط اندیشه های شیطانی بدل گشته که در این آشفته بازار شهر جهانی اینترنت ، به یکی از اهداف مخفی و البته بنیادی رسانه بدل گشته و البته ضعف تئوری و عملیاتی سایر افکار و عقاید هم در زمینه علوم مرتبط با شهروندی این شهر نفرین شده بی ارتباط با موفقیت تفکر غالب در فضای این شهر پیوسته نیست.

جریان تاریخی و عناد شیطان را فراموش نکنیم

امروز و در این شهر بی سامان شبکه ها و در پی روال و مشی فکری مدیران محتوایی شهر اینترنت و اربابان رسانه های جهان ، دوباره مقدسات یکی از ادیان الهی ، مورد توهین بی شرمانه قرار گرفته است. اتفاقا مذهب و شریعت هدف ، یکی از موفق ترین و تاثیر گذار ترین اندیشه های جهان مدرن بوده و بنوعی این توهین شاید به جهت انحراف افکار عمومی از تاثیر پذیری جهانیان از اندیشه اسلامی تشیع صورت گرفته که باید در مقابله با مصادیق این انحراف بزرگ و توهین بی شرمانه اصل ماجرا را هم در نظر داشت و لحظه ای از این عناد تاریخی چشم نپوشید.

چه باید کرد؟

حال که ابرهه ها سوار بر غول های رسانه ای به جنگ کعبه اندیشه شیعیان می آیند باید چه کرد؟ باید دست روی دست گذاشت؟ باید سکوت کرد؟ باید هراسان جیغ زد و فریاد کشید؟ باید عصبی بود و زبان به ناسزا گشود؟ باید سرخورده زانوی غم بغل کرد و کنج عزلت گزید؟ باید به بهانه نشر وهن در جامعه نسل پیشرو جوان را از دانستن رازهای سر به مهر تاریخ و یافتن مصداق های امروزی جنگ حق و باطل محروم کرد؟ باید از ظرفیت حضور اهالی متعهد فرهنگ برای محکومیت این جریان چشم پوشی کرد؟ باید از رقم های چند هزار نفری سپاه ابرهه ترسید و خیل میلیونی لشگر موحدان جهان را نادیده گرفت؟ یا فراموش کرد که خدای کعبه حق و حقیقت ، پشتیبان حق جویان و حق خواهان و حق گویان تاریخ بوده ، هست و خواهد بود؟ بالاخره تکلیف چیست و باید چه کرد؟

مکرو و مکرالله…

گرچه سالهاست سپاه امثال ابرهه های تاریخ در حال تاختن به سمت کعبه اندیشه موحدان است ولی باید با چشم دل دید که نتیجه این تاخت و تازها چه بوده است جز بیداری ملت ها و نفرت روز افزون نسبت به رونمایی از تفکر کثیف و ضد بشری شیطان؟ گرچه سالهاست سپاه بدطینت شیطانیان همه اموال و افکار و فرصت هایش را بسیج کرده اما جز این بوده که بعد از بررسی تاریخی همه لحظات تاریخ بشر ، باید به گرفتاری همه مکر کنندگان در دام مکر الهی ایمان آورد؟ ولی وعده پشتیبانی الهی نافی مسئولیت تاریخی ما نیست که باید از جان و مال و ناموس و آبرویمان برای اعتقاداتمان مایه بگذاریم…

ما بی شماریم

قریب به یکسال است که کعبه دلمان ، ساحت مقدس یکی از امامان مظلوم ، در شهر گذایی اینترنت مورد هجمه و توهین بی شرمانه سپاهیان ابرهه های زمان قرار گرفته و شب اندیشان صبح ستیز همه ابزارهای شکلی و محتوایی خود را بسیج نموده اند که خللی در اعتقادات و مقدسات شیعیان وارد سازند. اکنون یکسال است که همه اذناب شیطان دست به کار شده اند تا توانسته اند یک لشگر یکی دو ده هزار عددی در کوچه پس کوچه شهر اینترنت با نقاب مجازی ( که معلوم هم نیست حتی اینقدر طرفدار داشته باشند ) مهیا نمایند غافل از اینکه اینها در برابر چند صد میلیون ، سیل خروشان شیعیان معتقد ، ولایت پذیر و جان بر کف مانند پر کاهی در سیلاب نابود خواهند شد. گرچه مومن نباید غافل باشد اما این لشگر فانتزی را باید با کجای جمعیت چند میلیاردی مسلمین ، چند صد میلیونی شیعیان و یا حتی چند ده میلیونی کاربران ایرانی اینترنت مقایسه کرد؟

باید دندان چرکین را کشید اما…

شاید تئوری جنگ نا متقارن درباره تاکتیک های جنگ نرم بالاخص در باب ارتباطات مجازی و دنیای اینترنت بیشتر از بقیه ابزارهای تکنیکی این روزها مصداق داشته باشد.با فرض اینکه باید با اینگونه تحرکات در فضای مجازی با تمامی ابزارهای حقوقی و اطلاعاتی برخورد کرد ولی باید در نظر داشت همیه برخوردهای ایجابی موفق تر از روش های سلبی بوده و هست.

مدل شبکه ای بهترین راهکار در جنگ نرم

بر همه فعالان متعهد و موحد فضای مجازی فرض است که برای از بین بردن این غده سرطانی تلاش نمایند ولی به نظر می رسد بهترین راهکار برای بی اثر کردن اینگونه سرمایه گذاری های اطلاعاتی و ارتباطی در جنگ نرم ، تقویت تولید محافل ، گروه ها و شبکه های تولید محتوای به اصطلاح سالم و پاک است که بتواند به نیازهای منطقی و روزمره عموم سلایق کاربران پاسخ دهد و البته در این راه استفاده از ابزارهای روز آمد و بومی شده جذاب فرض لازم می باشد. البته اینکه اجزاء این شبکه تولید محتوا چقدر چابکی و قدرت مانور ، پیوستگی و انسجام در عین استقلال رویه دارند باید مورد توجه جدی فعالانت فرهنگی و رسانه ای باشد.

خاکریز اصلی اینجاست

و اکنون خاکریز اصلی جنگ نرم اینجاست. ما هستیم و رزمندگان آماده نبرد که فقط سازماندهی و کمی حمایت لازم دارند. اگر دستی بر قلم داریم ، اگر صاحب سایت و یا وبلاگ هستیم ، اگر طبع شعری شیرین داریم ، اگر قریحه موسیقیایی داریم ، خلاصه اگر هنری داریم و یا بر فنونی مسلطیم که می شود با آن اندیشه ای را بسط داد و یا از اندیشه و تفکری دفاع کرد باید سنگری ساخت که مانع از سقوط و یا حتی تضعیف این خاکریز شود. باید همین حالا دست به کار شد. لحظه ها بسیار مغتنم هستند. باید قدر آنها را دانست چرا که یک لحظه می تواند یک پیروزی بزرگ و یا یک شکست تلخ را رقم بزند.

هنر خلاق و متعهد سلاح ارزنده سپاه نیکی ها

اگر برای تمسخر مقدساتمان دست به کار شده اند و با ابزارهای هنری رویای فتح سنگر به سنگر خاکریز مقدسات الهی را در سر می پرورانند یکی به جهت استفاده ابزاری و موثر از هنر در جنگ نرم است و دیگری به جهت آلودن ساحت مقدس هنر و جلوگیری از تولیدات فاخر که می تواند تعالی و پیشرفت بشر را به سمت انسان شدن رقم بزند. اینجاست که باید هنرمند متعهد بسان رزمنده ای جان بر کف سلاح هنر در دست بگیرد و نقشه های شوم پلید اندیشان را نقش بر آب کند.

رزمنده جنگ نرم ، چریک سایبری

باید سریع بود و پر جسارت و البته با چاشنی ایمان و اعتقاد می توان محکم تر قدم برداشت. باید هشیار بود. نباید فراموش کرد که اینها مصداقی از دشمنی دیرینه حق و باطل است. نباید ترسید. نباید غافل بود. البته در این نبرد مثل نبردهای امروزی که بسوی جنگ نا متقارن جهت می گیرند باید چریکی جنگید. در جنگ چریکی ، سرعت وارد آوردن ضربه به دشمن حرف اول را می زند. یک چریک باید در عمق خاک دشمن نفوذ کند و ضربه ای مهلک را به وی وارد سازد. یک چریک مسلمان و شیعه نه اهل ترس است و نه مصلحت اندیشی ، بلکه مقید به اصول شریعت است و جان نثار ولایت…

مومن هوشیار و زیرک است

باید هشیار بود که هدف از تمسخر ، تخریب و توهین مقدسات مذاهب توحیدی به هر بهانه ای ، تضعیف بخشی از جبهه منسجم موحدان تاریخ است که همیشه بزرگترین مانع و البته بزرگترین هدف جبهه کفر و تاریکی بوده و خواهد بود. باید نسبت به کوچکترین تحرکی در جبهه مقابل هشیاری و تدبیر و زیرکی به خرج داد. در تحلیلی ، بررسی و مقابله با مصادیق جنگ نرم نباید حتی ذره ای از شواهد را نادیده گرفت و البته در عملیاتی کردن دفاع هم باید از تمام ظرفیت های جبهه خودی استفاده کرد و این شاید مصداقی گویا باشد از اینکه مومن باید هوشیار و زیرک باشد.

برای همسنگر موحدم

فارغ از اینکه چه مذهبی داریم و پیرو کدام آیین الهی هستیم ، باید در نظر داشت که جبهه موحدان جهان تقویت شود. باید بدانیم و باور داشته باشیم در خاکریز مقابل سپاه شیطان و تاریکی موحدان تاریخ قرار دارند و فارغ از اینکه چه مذهب و آیینی دارند بدون شک دشمن درجه یک نسل توهین کنندگان و هتک کنندگان نسبت به مقدسات الهی بشر محسوب می شوند. باید همه موحدان جهان در جهت ایجاد جبهه توحیدی علیه لشگر شیطان دست بکار شوند و در راه حاکمیت خدامحور در جهان گریزی از وحدت پیروان ادیان الهی نیست. پس برای من فرقی نمی کند که به امام مظلوم هادی ( ع ) توهین شود یا به حضرت موسی ( ع ) یا حضرت عیسی مسیح ( ع ) و یا هر بنده خاص خداوند که حریمش بنوعی برای موحدین مقدس محسوب می شود.

ارادتمند – مدیر مسئول مرکزی دیلی

خارج از اینکه خبرنگار نام برده چه وابستگی ها و سوابقی دارد، این صفحه تا کنون مخاطبانی داشته و البته بیشتر رسانه های غربی نیز توجه فراوانی به آن کرده اند و در راستای استفاده از این فرصت ایجاد شده برای لطمه زدن به باور ها و اعتقادات مردم ایران کوشیده اند.

ذکر این نکته ضروری است، مخاطبانی که این صفحه را پسندیده اند بیشتر به دنبال آن هستند که از تحولات این صفحه آگاه شوند و همسو با آن نیستند و افراد همسو با آن را می توان در عده ای که عکسهای آن را به اصطلاح لایک می کنند خلاصه کرد که البته بیشتر از مردان هستند(!) و عده ی بسیاری نیز از ایرانیان خارج نشینند و با توجه به اینکه این صفحه دو زبانه است عده ای غیر ایرانی و از فعالان فمنیستی غرب در میان اعضای آن هستند که تحت تاثیر هجمه رسانه های غرب به این صفحه روی آورده اند و می توان گفت رشد مخاطبان این صفحه بیشتر حبابی است و قابل اعتماد نیست و نمی توان نتیجه گرفت که مثلا هزاران دختر ایرانی خواهان کشف حجابند.

ضمن اینکه در حال حاضر با توجه به عدم برخورد مراجع قانونی با بدحجابی و بی حجابی در جامعه می توان گفت مانع این افراد برای رسیدن به مقاصد خود بیشتر ” افکار عمومی ” و تفکر مردم جامعه نسبت به آنهاست و این افراد با این کار بیشتر به دنبال هنجار شکنی و تابو شکنی در سطح جامعه و مردم هستند تا به خواست خود برسند و در مرحله بعدی قصد ایجاد نارضایتی و مخالفت با نظام در قالب طرح مساله حجاب دارند.

جدای از آنکه ارسال تمامی عکسها از داخل کشور مشکوک و بعید به نظر می رسد، اما دونکته اساسی توسط کاربران کشف حجاب کرده این صفحه مطرح می شود و به آن تاکید می شود. اول اینکه کشف حجاب و عریانی ” حق ” زن است و زن ” حق ” دارد آنگونه که می خواهد در جامعه ظاهر شود و دوم اینکه حجاب مصونیت نیست محدودیت است!

در پاسخ به نکات مطرح شده، توضیحاتی در پی می آید :

حق التذاذ مرد در قبل حق عریانی زن

برخی طرفداران کشف حجاب عنوان کرده اند که این حق زن است که به هر نحو و با هر پوششی که بخواهد در جامعه حاضر شود و کسی حق ندارد این حق را از او بگیرد.

در پاسخ به این نکته باید گفت این حق حداقل در دین اسلام که مبنای اعتقادی جمهوری اسلامی ایران است و سایر ادیان الهی و حتی ایران قبل از اسلام بعنوان یک باطل و ظلم به خود و جامعه شناخته می شود پس برای اینکه این حق معنی پیدا کند باید آن را خارج از ورطه و محدوده دین بررسی کرد.

در صورتی که خارج از محدوده دین ( ماتریالیستی و اومانیستی ) حق عریانی برای زن را بررسی کنیم، با این مقدمه که زن از لحاظ خلقت و فطرت علاقمند به نمایش زیبایی های خود است و حق دارد هر آنگونه که بخواهد در جامعه حضور پیدا کند و زیبایی های خود را برای مردان آشکار سازد باید منطق سست غربی متقابلا حق التذاذ مرد را هم در نظر بگیریم. زیرا از لحاظ فطری و خلقت مرد بسوی زیبایی های زن میل پیدا می کند و علاقمند به ایجاد رابط جنسی است. پس حق دارد از چیزی که از آن خوشش می آید بهره ببرد. بنابراین چیزی به نام تجاوز معنا پیدا نمی کند. چون زن که از مرد اجازه ای برای نمایش زیبایی های خود نگرفته و اگر مرد با عریانی های وی تحریک شود دلیلی ندارد برای رفع میل جنسی خویش از زن اجازه بگیرد!

و اگر عریانی زن را منوط به خویشتنداری مرد کنیم با شعار ” حجاب من پلک چشمان توست ” باز یک ظلم در حق مرد است چرا که طبق منطق غربی، زن نخواسته خود خویشتندار باشد و حالا این خویشتنداری را از مرد می طلبد که یک ظلم به حق مرد است.

پس خارج از دایره دین، اگر از لحاظ حق مرد و زن بخواهیم بررسی کنیم باید این فرض را در نظر بگیریم که زن حق دارد بنابر خلقت خود زیبایی هایش را نمایان کند و مرد هم چون بنابر خلقت خود ناخوداگاه به آن گرایش پیدا می کند حق دارد از وی بهره جنسی ببرد و از لحاظ منطق حق اعتراضی به مرد نمی تواند بکند، چرا که اعتراض مرد را به نوع پوشش خود نپذیرفته است. بنابراین می توان گفت آنچه که در غرب امروز که مرز دین را کنار زده، بعنوان حقوق بشر برای زن و عدم تجاوز به آن شناخته می شود نوعی ظلم در حق مرد است. و زندگی با این فرض گویی زندگی در جنگل است با قانون آن یعنی ” قانون جنگل”

در فرض بعد نه زن حق دارد خود را به معرض نمایش بگذارد و نه مرد حق دارد از آن التذاذ کند. مگر اینکه باز وارد محدوده دین شویم و حجاب و خویشتنداری در مقابل آنکه دین از نزدیکی با او منع کرده را یک فریضه برای مرد و زن بدانیم و آزادی رابطه با آنکه دین اجازه داده را نیز یک حق بدانیم.

پس می توان گفت دستور اسلام به حجاب برای زن و مرد در درجه اول حفظ حق زن و امنیت وی در جامعه است و در درجه اول محدودیت برای مرد است.

آمار وحشتناک تجاوز جنسی در کشور هایی با آزادی های غیر یواشکی برای زنان

عده ای نیز می گویند حجاب مصونیت نیست و حضور با حجاب در جامعه چندان فرقی با حضور بدون حجاب نمی کند و حجاب فقط محدودیت ایجاد می کند.

پاسخ این شبهه را به راحتی با آمار و ارقام مورد تایید خود غرب می توان داد.

سایت انگلیسی زبان ویکی پدیا آماری از میزان تجاوز جنسی در کشور های مختلف دنیا ارائه می دهد و متذکر می شود بر اساس آمار RAININ ( بزرگترین سازمان ضد خشونت جنسی آمریکا ) از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵، ۹۵% از تجاوز ها در آمریکا به مراکز قانونی گزارش نشده است!

آمار زیر، میزان تجاوز جنسی به زنان فقط در سال ۲۰۱۰ است.

آمار زیر آمار RAININ ( بزرگترین سازمان ضد خشونت جنسی آمریکا ) است :

۴۴ درصد قربانیان جنسی زیر ۱۸ سال دارند.

۸۰ درصد قربانیان زیر ۳۰ سال سن دارند.

هر ۲ دقیقه ( ۱۳۳ ثانیه ) یک آمریکایی مورد تجاوز جنسی قرار می گیرد.

به طور میانگین هر سال ۲۳۷،۸۶۸ قربانی جنسی در آمریکا ( زیر ۱۲ سال ) وجود دارد.

۵،۵ میلیون آمریکایی قربانی خشونت جنسی شده اند.

۶۰ درصد تجاوز های جنسی به پلیس گزارش نمی شود.

۹۷ درصد متجاوزین روزی را در زندان نگذارنده اند.

حدود دو سوم قربانیان، متجاوزین خود را می شناختند.

سایت statistic brain نیز آماری از تجاوز به زنان اراده می دهد که در پی می آید :

۱۶درصد زنان آمریکایی تلاش برای تجاوز یا تجاوز کامل را تجربه کرده اند.

۶۰ درصد از تجاوز ها هرگز به پلیس گزارش نشده اند.

۹۵ درصد تجاوز ها در کالج ها هرگز به پلیس گزارش نشده است.

۴۷ درصد تجاوز ها در حال مستی رخ داده است.

۲۰ درصد زنان دانشگاهی گزارش داده اند که مورد تجاوز واقع شده اند.

۳۸ درصد دانشجویان توسط دوستانشان مورد تجاوز قرار گرفته اند.

۳۰،۹ درصد قربانیان در خانه خودشان مورد تجاوز قرار گرفته اند.

۲۶،۶ درصد قربانیان در خانه مورد تجاوز قرار گرفته اند.

کشور های با بالاترین آمار تجاوز ( درصد ) طببق آمار سایت statistic

1. لسوتو ۹۱،۶
2. توباگو ۵۸،۴
3. سوئد ۵۳،۲
4. کره ۳۳،۷
5. نیوزیلند ۳۰،۹
6. آمریکا ۲۸،۶
7. بلژیک ۲۶،۳
8. زیمباوه ۲۵،۶
9. انگلیس ۲۳،۲

روزنامه نیویورک تایمز نیز در مقاله ای می نویسد : تقریبا از هر ۵ زن کارمند در سازمان های آمریکایی ۱ نفر مورد تجاوز قرار گرفته است!

البته آمار در زمینه تجاوز و فحشا آنقدر در کشورهای غربی بسیار است که واقعا پرداختن به آن زمان و حوصله بسیاری می خواهد اما این نمونه کوچکی است برای آنهایی که به دنبال به اصطلاح ” آزادی های یواشکی ” و پس از آن آزادی های علنی هستند که کشور هایی که مهد آرزوهای آنهاست، زنان حتی در خانه خود نیز از شر تجاوز ایمن نیستند و بیشترین تجاوز ها در خانه خود از سوی کسانی که آنها را دوست می پنداشته اند و به آنها اعتماد می کرده اند.

و البته جای تاسف است که این عده بی بند و باری و فساد و ناامنی را آزادی و نوعی حق برای خود می پندارند و نهایت آرزوی یک عده تنها کشف حجاب علنی است.

و باز جای تاسف است انسانی را که خداوند خلق کرده تا جانشین او در زمین باشد و زنی که خداوند خلق کرده که از دامن او مرد به معراج رود و الگویی چون حضرت فاطمه زهرا ( س ) را در مقابل خود دارد، تحت تاثیر تبلیغات غرب و تغافل و جهل، شان خود را آنقدر حقیر می بیند که تلقی اش از ” آزادی ” می شود آنچه که می بینیم!

ارادتمند – مدیر مسئول اخبار روزانه استان مرکزی

من یک مسلمان هستم. شادم چون از خواندن کلام خداوند خطاب به بندگانش در کتاب آسمانی قرآن و مهر و محبتی که در حرف به حرفش می بینم تمام وجودم مسرور می شود. از محبتی که در دینم توصیه شده و به همه برادران و خواهران دینی ام و همه بشریت می ورزم به خود می بالم. من شادم چون می دانم هر قانونی در دینم برای من و جامعه ام نفع و شادی واقعی را به ارمغان می آورد. شادی ام بعنوان یک مسلمان موفق در زندگی خانوادگی ، شغلی و سایر ابعاد زندگی ام مشخص است. من شادی خود را از طریق محبت و نیکی به جهانیان بروز می دهم…

خواب شوم پیر استعمار برای ملت های مسلمان

راستی استعمار پیر برای اسلام چه خوابی دیده است؟ در طول تاریخ کدام ملت ، حکومت و کشوری را سراغ دارید که از غرب و غربی شدن بخصوص انگلیس زخمی جانکاه بر پیکره خود نداشته باشد؟ حالا جالب است همین حکومتی که تا چند سال پیش هنوز در نقاط مختلف جهان ، ملت ها و کشورها را مستعمره خود می دانست ، دلسوز وجهه رحمانی اسلام شده و برای برخی روحانی نماها و گروه های انحرافی مستعد ، شبکه های ماهواره راه اندازی می کند ، امکانات در اختیارشان می گذارد و اجازه فعالیت های تند مذهبی را در خاک خود می دهد؟ آیا واقعا کشوری که پایه ثابت جنگ های صلیبی و کشتار مسلمانان در طول تاریخ بوده از اصول خود عقب نشینی کرده و الان پشتیبان و حامی اسلام و مسلمین شده است؟ براستی استعمار پیر برای ملت های مسلمان چه خوابی دیده است؟ چرا باید قرائت انگلیسی از شادی در اسلام برای مخاطبان رسانه ها تجویز شود؟

مسلمان شاد باشید اما با ورژن انگلیسی

طبیعی است که برای مسلمان ماندن در یک کشور با شرایط انگلیس ، باید به ظواهر مسلمانی اکتفا کرد. بدون شک مسئله اصلی غرب با اسلام بر سر ظواهر نیست ، چرا که الان خیلی ها در کشورهای غربی به سبک مسلمانان زندگی می کنند و بجز در مواردی خیلی مانعی برای فعالیت های مذهبی آنها وجود ندارد. آنها به مسجد می روند ، روزه می گیرند ، روسروی و چادر سر می کنند ، از فروشگاه های خاص ، غذاهای حلال تهیه می نمایند و حتی نماز جمعه برپا می کنند. اما آیا واقعا با همین ها مسلمانی تکمیل می شود؟ آیا به همین مسلمانان به آسانی اجازه داده می شود آزادانه بدنبال حقیقت باشند و برای رو کردن دست غاصبان بیت المقدس فعالیت رسانه ای داشته باشند؟ آیا اجازه داده می شود روح انقلابی ، مبارز ، متفکر ، تاثیر گذار و منطقی اسلام را تبلیغ و ترویج کرد؟ بدون شک این جزییات اسلام با ورژن انگلیسی است…

آزادی بیان برای دشمنان ایران و دوستان اسرائیل

خنده دار نیست دو مذهب شیعه و اهل سنت ، آنهم از نوع تند رو و جعلی اش ، در این سرزمین به فعالیت می پردازند و به تمامی ابزارهای ارتباطی و رسانه ای دسترسی دارند در حالیکه هر روز ابزارهای ارتباطی از تفکرات انقلابی و اصیل بیشتر از پیش دریغ می شود؟! جالب اینجاست اگر دقت کنید تنها گروه هایی که اسرائیل را به رسمیت می شناسند ، در غرب از اینگونه آزادیها بهرمند هستند. تکفیری ها و شیعیان سلفی که در سرزمین استعمار پیر زندگی می کنند همگی مالک ابزارهای ارتباطی مدرن از جمله ماهواره و سایت هستند و البته خیلی اتفاقی همه این گروه ها و تفکرات مشکلی با کشور جعلی اسرائیل ندارند و تنها مشکل اصلی خود را حضور جمهوری اسلامی ایران ، در خاور میانه می دانند.

تلاش برای تحریف ادیان و قبح زدایی از جوامع

بجز دست اندازی و غارت منابع و ثروت های جهان ، اصولا صهیونیسم را باید صاحب واقعی رسانه در جهان دانست. جالب تر می شود وقتی روند تاثیر گذاری رسانه بر زندگی بشر را مرور می کنیم بزرگترین تاثیر رسانه را می توان ، تحریف دین و رواج بی حیایی و قبح زدایی از جوامع دانست. تحریف دین به معنی تغییر سبک زندگی الهی جوامع ، بدون شک چیستی جوامع را تغییر می دهد و با تغییر هویت یافتن سلایق که یکی از ابعاد مهم آن رواج بی حیایی و لاقیدی است براحتی شاکله دفاعی جامعه در برابر تهاجمات خارجی از هم گسیخته می شود. در این حالت تحت سلطه گرفتن این جامعه ، با کمترین هزینه ، در اسرع وقت و بدون کمترین مقاومت انجام خواهد شد.

غرب پناهگاه تساهل و تسامح در برابر واقعیت اسلام

یکی از روش های سلطه بر ملت ها دستکاری افکار و اعتقادات آنها از طریق جایگزینی ارزشهای آن جامعه است. طبیعی است در حالیکه ارزشهای جامعه ایرانی ارزشهای اسلامی و شیعی است سعی می شود هرگونه تغییر در همین چهارچوب ارائه شود یعنی در اولین گام عوامل استعمار پیر حتی به تقویت شعائر مذهبی تشیع ، بصورت مستقیم یا غیر مستقیم کمک می کنند ولی بدون شک سرمایه گذاری آنها به نفوذ و بروز انحرافات در اعتقادات جامعه منجر خواهد شد که نهایتا در راستای اهداف سلطه نظام غرب بر سایر ملت ها باشد. پس بی دلیل نیست بجز حمایت و پشتیبانی از مذاهب جعلی و ادیان دروغین مانند بهاییت که دیگر زمان آنها گذشته است ، اتاقهای فکر سیاست و فرهنگ در غرب ، به نفوذ و ایجاد انحراف و خدشه در مذاهب و ادیان روی آورده اند. اینکه گاهی با تقویت گروه های تند رو شیعه و سنی و گاهی هم با ترویج تساهل و تسامح در برابر احکام اسلامی با استفاده از جریاناتی از قبیل جریانات روشنفکری سعی می شود ذات و روح حقیقی اسلام را به گونه ای دیگر نشان دهند هم جزیی از این نقشه شوم برای کم اثر کردن جلوه جهان فروز و جذاب اسلام است که هر روز بیش از گذشته جان های مشتاق در سراسر جهان را جذب می کند.

بی حیایی ، روی دیگر سکه زندگی رسانه ای

با دقت در استراتژی های رسانه ای براحتی می توان دریافت ، تقویت و نفوذ رسانه در سبک زندگی که غرب سعی دارد بعنوان الگوی موثر به جهانیان عرضه کند نهایتا به بی حیایی و رواج بی بند و باری مفرط منجر می شود که همزمان با ارائه فناوی های جدید ارتباطی ، روز بروز از این واقعیت مهم بیشتر رونمایی می شود. گرچه نباید فراموش کرد استراتژیست های صهیونیست در پروتکل ها به روشنی اعلام می کنند سایر ملت ها برده و صهیونیست ها آقای جهان و قوم برتر محسوب می شوند و برای اثبات بندگی سایر ملت ها باید خوی حیوانی و غیر روحانی آنها بر خودملت ها و بر جهانیان اثبات شود و رسانه مهمترین ابزاری است که این پیام را می تواند بصورت هدفمند به جهانیان منتقل نماید.

موج های رسانه ای بی حیایی فراگیر

با فراگیر شدن رسانه و رسوخ ابزارهای رسانه ای در همه ابعاد زندگی بشر امروزی بصورتیکه زندگی بدون این ابزارها ممکن نباشد ، میتوان بصورت کاملا هدفمند و خزنده رفتارها و ارزشهای رسانه ای را نیز بعنوان پیام هایی که مخاطبان مشتاقی هم دارند ، منتقل کرد. رسانه های اجتماعی علی الخصوص رسانه ای اجتماعی مجازی یکی از مستعد ترین ابزارها برای جهانی کردن اینگونه پیام هاست. پیامهایی که گهگاه از گوشه ای از جهان تولید و کلیک به کلیک باز نشر می گردد و نهایتا بگونه ای موثر به تک تک جامعه هدف رسانده می شود و در راستای اهداف فرهنگی نظام سلطه انگیزش های موثری را در جامعه موجب می گردد. البته اگر دقت کنیم در می یابیم مثالهای متعددی برای نمونه های این موجهای فراگیر بی حیایی با اهداف ضد فرهنگی و مقابله سیاسی یافت می شود و کمتر در این موج ها ارزش های انسانی و دینی منتقل می شود و چرایی این موضوع به ذات رسانه های طرح ریزی شده توسط غرب بر می گردد. بهرحال نباید تحرکات در این حوزه را سرسری و اتفاقی درنظر گرفت که در صورت انجام مطالعات میدانی در این خصوص نتایج بسیار جالبی درباره استراتژی های فرهنگی و رسانه ای غرب بدست خواهد آمد.

ابزارهای و روش های جذاب

بدون شک امپراطوری رسانه ای غرب با توجه به قدرت مانور چشمگیر رسانه ای و سطح بالای پیشرفت های تکنیکی ، از ابزارها و روش های جذابی استفاده می کند که سالها برای ارزش سازی در این راستا سرمایه گذاری نموده است. مثلا یک خواننده فراخوان رقصنده برای آهنگ جدیدش می دهد و افراد از تمامی نقاط دنیا ویدئوهای رقص شخصی و گروهی شان را برای وی ارسال می کنند و اینگونه با کمترین هزینه ویدئوهایی که در نگاه اول جذاب به نظر می رسند تولید و باز نشر می شود. اصولا در جامعه ای که رسانه ای شدن یک ارزش و آرزو تلقی می شود بدون شک جریان سازی با این ابزار بسیار راحت خواهد بود و بدلیل وجود بستر انتقال ، پیام براحتی در بین آحاد جامعه منتقل می شود و براحتی هم پاسخ لازم به این پیام که قاعدتا برای جامعه جذاب است داده می شود. جالب اینجاست همین روش ها در سالهای گذشته حتی در غرب یک روش مبتذل و بعضا بدون مخاطب تلقی می شد ولی اکنون در سراسر جهان یک ارزش تلقی می شود و این یک شاهد محکم بر استحاله فرهنگی است که غرب بعنوان فرهنگ مهاجم سالهاست دنبال می کند و به بخشی از اهداف خود در این خصوص دست یافته است. بهر حال این بار فرصتی برای استعمار پیر بوجود آمد که زیرکانه از شادی که یکی از اصول واقعی مسلمانی است به نفع تبلیغ اسلام استاندارد خود بهره ببرد.

مهار رسانه های غیر خودی با استاندارد سازی

طبق تعریفی که غرب از رسانه های خودی و غیر خودی تعریف می کند ، برخی افکار با دسترسی به رسانه های مدرن به ترویج افکار خود خواهند پرداخت که وقتی الگوی ارائه شده با توان بالا و سرمایه گذاری همه جانبه در جهان بعنوان استاندارد در نظر گرفته شود بدون شک آن افکار هم در جنگ های نوین که عموما در عرصه فرهنگ و رسانه رخ می دهند هیچ شانس پیروزی ندارند. تاکید نظام سلطه بر استاندارد سازی برای اسلام و مسلمانی به ترویج بهاییت ، وهابیت و گروه های تکفیری شیعه و سنی می انجامد که مذاهب اسلامی را مورد هدف قرار داده اند و از غرب مستقیم و غیر مستقیم حمایت همه جانبه می شوند و بعنوان الگوهای اسلام و مسلمانی ارائه می گردند. حالا فرض کنید نگاه جهانیان به اسلام با وحشی گری وهابیون و سلفی ها یا بی بند و باری در قالب کلیپ های مسلمانان شاد انگلیس چطور باید به آرامش ، صلح دوستی ، روحانیت و عقلانیت این دین آسمانی معطوف شود؟ بهرحال استاندارد سازی غرب برای اسلام در رسانه ها با نگاه خاصی متجلی می گردد که سعی دارد بعنوان استاندارد و قالب اسلام ، تند رو یا کندرو معرفی شود.

رسیدن موجهای تهاجم فرهنگی به ایران

در روزگاری که تغییر مدل موی فلان بازیکن فوتبال و یا لخت شدن فلان مدل یا بازیگر جلوی دوربین در کمتر از ساعتی در سراسر جهان دست بدست می شود ، بی شک جریانات فرهنگی و رسانه ای پس از طراحی در اتاق های فکر و تولید در شبکه های ارتباطی و عملیاتی رسانه ای ، در کمترین زمان ممکن به مخاطبی که در این سوی جهان آمادگی دریافت این پالس ها را دارد می رسد و مانند یک بمب ساعتی کار خود را آغاز می کند. موج ساختن کلیپ رقص با آهنگ فرل ویلیامز مرزها را یکی پس از دیگری می نوردد و به ایران می رسد و همگام با سایر نقاط جهان ، منجر به ساختن چندین کلیپ رقص می شود که تا کنون چند مورد از آنها در فضای مجازی منتشر شده و متاسفانه مورد توجه بخشی از کاربران وب هم قرار گرفته است.

ناتوی فرهنگی و جبهه واحد تهاجم

پدیده هایی از قبیل مدلینگ ، ساپورت ، واردات لوازم آرایشی ، ویچت ، سریال های ماهواره ای ، خوانندگی ارمیا ، کلیپ های طنز دی جی ها و دختر و پسرها و سایر موارد همگی از علامات فاحش تغییر ملاک ها و الگوهای جامعه جوان و سونامی بی هویتی فرهنگی و اجتماعی است که نهایتا در پدیده های رسانه ای بروز و ظهور پیدا می کنند. شاید روش ها و موضوعات بسیار متنوع و حتی پراکنده به نظر برسد اما نباید فراموش کرد که این پراکندگی بر اساس تنوع طلبی مخاطبان اینگونه پیامها طراحی و عملیاتی شده و نهایتا به یک هدف واحد که همانا استراتژی غرب در سلطه فرهنگی بر ملتهاست منجر می گردد. متاسفانه این دیدگاه کمتر مورد توجه قرار می گیرد که باید به جبهه های متعدد فرهنگی با نگاه ساختار شناسی نگاه کرد که نهایتا واحد بودن و اشتراک در بخش طراحی عملیات و فرماندهی را به ذهن متبادر می کند که در فرمایشات مقام معظم رهبری ناتوی فرهنگی غرب علیه اسلام تعبیر می شود.

بهانه شادی و سرگرمی ، چشم انداز عادی سازی

اشاره هوشمندانه ، دقیق و کارشناسی غرب به نیاز جامعه امروزی به شادی بعنوان گمشده و نیاز حیاتی بشر ، چند هدف را دنبال می کند. اولین هدف مطرح کردن شادی بعنوان هدف غایی و نهایی بشریت است که در جهان بینی اسلامی بدون در نظر گرفتن عوامل الهی و انسانی ، زمینه ها و عوامل ، یکی از شاخصه های تفکر اومانیستی محسوب می شود که غرب در پی رواج این تفکر در جهان است. هدف بعدی عادی سازی ساختار شکنی اعتقادی مسلمانان در برخی رفتارهاست که به بهانه شاد بودن و در خزنده ترین حالت ممکن به جامعه جوانان مسلمان این نوع سبک زندگی را پیشنهاد بدهد که نهایتا قبح اینگونه رفتارها بیش از پیش شکسته می شود. در عین حال غرب بعنوان مهد آزادی ادیان به شکلی مطرح می شود که مسلمانان در این دیار شاد زندگی می کنند و باید از این سرزمین مدینه آمال ساخته شود. البته این نکته نیز نباید مورد غفلت قرار گیرد که شادی نیاز اکنون جامعه جوان ایران است و فراموش کردن یا نادیده گرفتن این نیاز غیر قابل انکار موجب شده این فرصت در اختیار رقبا قرار گیرد تا از این خلاء های فرهنگی به بهترین شکل ممکن برای نابودی ساختارهای فرهنگی جامعه استفاده نمایند.

هدف قشر متوسط و خاکستری جامعه

هم مبدع این کمپین در غرب و هم سازندگان داخلی ویدئو موزیک هایی از این دست ، نا خواسته به یک وجهه از این فعالیت اعتراف می کنند و آنهم اینکه بر خلاف برنامه های قبلی که مخاطبینش طبقه و اقشار مرفه جامعه بودند ، این بار قرار است احساس لذت از سبک زندگی غربی ، به اقشار متوسط و ضعیف تر اجتماع هم منتقل شود و این یعنی در برنامه های قبلی با جامعه هدف اقشار مرفه به موفقیت نسبی رسیده اند و فازهای بعدی این برنامه صراحتا کلید خورده است. به لحاظ کمیت و کیفیت تاثیر گذاری بر اقشار متوسط و خاکستری جامعه ، برآیند بیشتری آنهم در حوزه فرهنگ خواهد داشت که این اقشار در برنامه ها و هدف گذاری های فرهنگی و رسانه ای داخلی کمتر بعنوان مخاطب در نظر گرفته می شوند و در اینگونه موج های رسانه ای لذت در کانون توجه قرار گرفتن این اقشار ، نیروی انگیزشی بسیار فراگیری تولید و در جامعه منتشر می کند که توانش در تصور نمی گنجد.

پروژه اندلوسیزاسیون ایران و انفعال متولیان فرهنگی جامعه

بدون شک جبهه متحد فرهنگی غرب علیه اسلام و علی الخصوص ایران انقلابی و اسلامی ، بعد از ناموفق بودن تهاجم نظامی دریافته است تنها عاملی که می تواند سلطه بر امت های اسلامی را موجب گردد ، نفوذ از طریق تهاجم فرهنگی بخصوص در حوزه های مذهبی ، اعتقادی و سبک زندگی است که امروزه بیش از هر چیز دیگر در بروز انحرافات اخلاقی در جامعه نمود پیدا می کند. اگر چند سال پیش تمامی توان غرب علیه ایران در حمایت از همسایه متجاوز خلاصه شد و بی پایه بودن توهم ضعف ایران در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی با بسیج همگانی و تقدیم صدها هزار شهید بر جهانیان اثبات شد ، امروزه با ابزارهای رسانه ای ، تهاجمی خاموش و البته بنیان بر انداز آغاز شده که متاسفانه در جزییات زندگی ما هم نفوذ کرده است و کمترین پویایی در برخورد با این تهاجم در جبهه متولیان فرهنگی جامعه ملاحظه می شود. حتی در مواردی که حساسیت هم وجود داشته نوع برخوردها نمایشی ، انفعالی و تدافعی است که باز هم بنوعی تاثیر پذیر از سیاست های فرهنگی مهاجم محسوب می شود ، نه اینکه با توجه به پتانسیل های و نیازهای فرهنگی استراتژی های بازدارنده ، مقاوم ساز و پویا طراحی و عملیاتی شود.

عدم استراتژی واحد رسانه ای و بکارگیری همه ظرفیت ها

غیر ممکن است ایران اسلامی که بعنوان قدرت نوظهور در جهان عرض اندام می نماید ، پتانسیل و توان مهار تهاجمات فرهنگی غرب علیه فرهنگ ایرانی اسلامی را نداشته باشد. بدون شک بررسی عوامل مدیریتی مهمترین و موثر ترین عامل برای ریشه یابی کمبودها در این حوزه است ، چرا که بلحاظ سرمایه های فرهنگی ، کاستی های تعیین کننده و تاثیر گذاری در این حوزه احساس نمی شود و یقینا اگر کاستی و عدم موفقیتی در این خصوص وجود دارد بر اساس سوء مدیریت بوده و هست که موجبات هدر رفت منابع را فراهم می آورد. وجود پتانسیل های فرهنگی ملی ، انقلابی و مذهبی به خودی خود نمی تواند ایمن سازی جامعه را در این حوزه فراهم آورد و بدون شک طرح های کارشناسی و اصولی مدیریتی ، ضمن بکارگیری نخبگان در حوزه اجرا ، لازم است تا از همه ظرفیت های موجود استفاده شود در غیر اینصورت به هدر رفت منابع و ارزش گریزی جامعه منجر می شود. بهرحال بکارگیری نخبگان فرهنگی و ایجاد اتاقهای فکر در حوزه فرهنگ با نگاه آفندی علی الخصوص در موضوعات جنگ نرم می تواند گام موثری برای مدیریت واحد جبهه فرهنگی اسلامی و ایرانی محسوب شود و به انفعال این حوزه نیز خاتمه دهد. گرچه از دستگاه های متولی فرهنگ انتظار می رفت این پدیده را در اسرع وقت رصد و جریان شناسی نمایند و بهترین عکس العمل موثر را بروز دهند چرا که معتقدیم صرفا برخوردهای پلیسی و قضایی مانع از رویدادن مجدد این پدیده ها در جامعه نمی شود و نیاز است با نگاه کارشناسی عمیق ، کاستی هایی که موجبات بروز امثال این پدیده را فراهم می آورند بازشناسی و چاره اندیشی شوند و صد البته محتوای لازم برای جامعه تولید و منتشر شود که این نیازمند وجود استراتژی واحد رسانه ای مطابق ارزشهای ایرانی و اسلامی است که توسط نخبگان جامعه از طریق اتاقهای فکر تولید و توسط سازوکارهای فرهنگی در جامعه بسط داده شود که متاسفانه تا کنون چنین نبوده است.

محمد هادی بیات / فعال فرهنگی حوزه رسانه / چهارم خرداد ۹۳

شاید اگر در زمان حاکمیت آشکار غیر بومی هایی از تبار وند ها و فر ها که هنوز هم شاهدیم سایه شان بر پیکره مدیریتی استان سنگینی می کند برخی اتفاقات مبهم حوزه مدیریت شهری در مرکز استان روی می داد می شد با تعبیر اینکه در استان دلسوزی وجود ندارد و طبیعی است که زعمای غیر بومی دغدغه ای جدی برای پیشرفت بنیادی استان ندارند ساده انگارانه گذشت ( و بحق به مردم این دیار ظلمی فراموش نشدنی روا داشت ) ولی حالا که از استاندار و معاونین تا فرماندار ، شورای شهر و شهردار بومی استان محسوب می شوند چرا وضعیت نامطلوب خدمات و توسعه زیرساخت های شهری را مورد توجه قرار نمی دهند؟

متاسفانه پروژه های نیمه کاره ای که قدمت آنها به دهه گذشته می رسد و در مرکزی ترین نقاط شهر به حال خود رها شده اند خودنمایی می کنند و در دوره های گذشته نه تنها اهتمامی برای تکمیل آنها نبوده بلکه با دست به کلنگ شدن های غیر کارشناسی بنای پروژه هایی دیگر هم گذاشته شد که هیچوقت طعم افتتاح واقعی را به خود ندید و این نیمه کاره های مزاحم بسان زخم هایی عمیق بر پیکره ناتوان شهر حالت احتضار کنونی را موجب شده است. جالب اینجاست اصولا همه آنهایی که آمده اند و حتی می آیند با چشم پوشی از زخم های گذشته نسخه جراحی اعضای سالم را تجویز می کردند بدون اینکه زخم های گذشته را مداوا کنند ، با علم اینکه فرصت این جراحی عضو نسبتا سالم را نداشته و نخواهند داشت. بهرحال جدا این پیکر بی جان که در حال احتضار است ، حالا اسمش می خواهد کلانشهر باشد یا غصبه یا هر چیز دیگر ، نتیجه اینهمه اهمال کاری گذشته و اکنون خیلی هاست و مشکلات شهروندان را رقم زده که متاسفانه در همه محاسبات مدیران بعنوان آخرین مولفه مورد توجه و عنایت قرار می گیرند.

سوالی که باید مدیران استان پاسخ دهند و اصولا تا بحال حتی قبل تری هم از زیر پاسخگویی آن فرار کرده اند اینست که اولویت های موضوعی و مصداقی و برنامه جامع شما برای مدیریت شهر چیست؟ چرا برنامه های خود را برای شهروندان و افکار عمومی منتشر نمی کنید تا مردم هم تکلیف خودشان را بدانند؟ چرا نسبت به قبول تبعات دستکاری های مدیریتی خود در شهر و پاسخگویی در برابر مردم اهتمامی ندارید؟ چرا نباید طرح ها و برنامه های قابل اجرا در شهر را با معیارها و توجیهات فنی و کارشناسی به مردم عرضه کنید؟ و در پایان اینکه چرا مدیریت واحد شهری را جزو اولویت های خود نداشته و ندارید؟ آیا فقط با مردم در زمان انتخابات شورا آنهم با شعارهای عوام فریبانه در قالب پوستر و سخنرانی و پیامک باید تعامل داشت یا وقتی خر مرادتان از پل گذشت هم نسبت به شعارهای گذشته تان پایبند هستید که رفع مشکلات مردم اولویت اول شماست…؟!!!!

حالا شما مخاطب عزیز درباره صحت و واقعیت این جملات توضیح دهید : مدیریت شهری اراک؛ واقعا پاسخگو و مسئولیت پذیر است! رضایت شهروندان و افکار عمومی برای مدیران شهری اولویت اول است! تمامی پروژه های توسعه شهری با توجیهات محکم کارشناسی انجام می شود! برنامه ریزان شهری اراک از سطح دانش آکادمیک و تجربه عملیاتی مناسب برای مدیریت این کلانشهر برخوردارند! مدیران شهری اراک نسبت به نحوه هزینه کرد بیت المالی که زیر دست آنهاست وسواس و نظارت دقیق دارند!

 ارادتمند – مدیر مسئول پایگاه خبری تحلیلی استان مرکزی

غیبت معنی دار بزرگان

اصولا وقتی شما قرار است روی یک مکان یا حتی مناسبت صنفی آنهم با حساسیت حوزه فناوری اطلاعات حساب کنید بیشتر دقت می کنید که بزرگان آن صنعت یا حرفه در آن مناسبت خاص حضور دارند یا خیر؟ بگذریم از اینکه حرمت امامزاده به متولی آن است که البته متولی غیر بومی این نمایشگاه و یقینا برگزاری های ضعیف گذشته دلیل خوبی برای این عدم توجه ها باشد. بهر حال در این نمایشگاه بزرگان مسلم عرصه آی تی استان حضور نداشتند که باید  دلایل این عدم مشارکت چه با هدف اعتراض و چه بعلت بی علاقگی بررسی و آسیب شناسی شود.

 برگزار کننده غیر بومی

باید دید و بررسی کرد  که چرا باید اولا شاهرگ حیاتی و تعیین کننده یک صنعت مهم و تاثیر گذار در یک استان به دست غیر بومی های غیر ساکن سپرده شود. حال بگذریم از اینکه این شرکت غیر بومی بدلیل اینکه در استان حضور ندارد و قرار هم نیست به کسی در استان  پاسخگو باشد و نهایتا  بعد از این چند روز با یک رزومه  پر و پیمان به ولایتشان بر خواهند گشت و به ریش اراک و اراکی خواهند خندید و شاید هم بگویند مرکز استان مرکزی توان برگزاری نمایشگاه را نداشت و ما باید کار را تمام می کردیم و چقدر اینها ضعیف بودند که به نمایشگاه ضعیف ما می گفتند بین المللی و قص علی هذا…

 بی برنامگی و بی نظمی

واقعیت این است برگزاری نمایشگاه این دوره بواقع بی نظم و بی برنامه بود و چه بلحاظ شکلی و چه بلحاظ محتوایی می شد این ضعف فاحش را لمس کرد. بهرحال مخاطبان از نمایشگاه توقع برگزاری منظم را دارند که البته وقتی برگزار کننده بومی استان و بالتبع پاسخگو نباشد اصولا می توان هر نوعی نمایشگاه را برگزار کرد و یقینا کسی هم نیست که سراغی از علت این بی نظمی ها بگیرد  و تازه اگر سراغ هم بخواهد بگیرد کسی نیست پاسخ بدهد و نهایتا با پاسخ های سربالا سوال کننده را دست به سر کرد.

 عذرخواهی مسئولین و متولیان الکامپ فراموش شد

نمی شود از بی نظمی نمایشگاه سخن گفت و از بی نظمی شکلی نمایشگاه چشم پوشی کرد. از سر و صدای های عجیب و غیر متعارف و حتی نظافت ضعیف نمایشگاه گرفته تا کتیبه های یکی در میان غرفه هایی که خالی بودن بعضی از آنها و حتی پوشش برخی غرفه داران که واقعا توی ذوق می زد. متاسفانه حداقل های برگزاری نمایشگاه توسط برگزار کننده ناتوان این دوره از الکامپ مورد اهمال قرار گرفته بود و مانند خیلی از حداقل ها و استانداردهای دیگر برگزاری نمایشگاه که عمما مورد غفلت واقع می شود شاید با توجیه اینکه کسی پیگیر نیست و ما هم که داریم بر می گردیم ولایت خودمان باز هم مورد اغماض قرار گرفته است.  بهرحال به نظر می رسد متولیان نمایشگاه بابت این توهین آشکار به شعور مخاطبان باید از اهالی استان مرکزی و فعالان عرصه فناوری اطلاعات عذر خواهی کنند.

 اینترنت چراغ نفتی

شاید خنده دار ترین بخش نمایشگاه ضعف اینترنت در نمایشگاه الکامپ استان مرکزی بود که نه تنها اصل برنامه های ویژه غرفه داران  که مبتنی بر اینترنت بود را به تعطیلی کشاند بلکه برخی کارهای روزمره غرفه ها را مختل کرد. سوال اصلی اینجاست که با اینهمه شرکت مدعی خدمات در استان چرا باید وضعیت اراپه اینترنت نمایشگاه بدینگونه افتضاح باشد؟ آیا واقعا شرکت نمایشگاه های بین المللی آنهم در اشل غرب کشور نمی تواند این مهم را حل کند؟ آیا خنده دار نیست در نمایشگاهی با ادعاهای فضایی اینترنت جهت ارائه محصولات تحت وب وجود نداشته باشد؟

 نیمه خالی نمایشگاه

درست است که همیشه باید نیمه پر لیوان را دید اما نمایشگاه امسال سرشار بود از نیمه های خالی که به شکل آزار دهنده ای کیفیت پایین نمایشگاه الکامپ امسال را بیش از هر سال به رخ می کشید. با در نظر گرفتن غرفه های خالی و البته فضای خالی انتهای سالن تقریبا بیش از یک چهارم ظرفیت سالن خالی بود که واقعا عدم توفیق برگزار کنندگان در جلب مشارکت نیم بند فعالان این عرصه نیمه خالی لیوانی است که مخاطبان را نسبت به نیمه شاید پر!!! نمایشگاه بسیار نا امید می کرد.

 حضور بی کیفیت دولتی ها و آنهایی که نبودند…

از اینکه اصولا نمایشگاه ها آنهم در حوزه های فناوری چه کارکردهایی دارند و متاسفانه در پایان مدیریت استاندار سابق حضور پر رنگ و البته بی کیفیت دولتی ها در نمایشگاه ها مد شد و این اپیدمی به استاندار جدید هم کشیده شد هم بگذریم اما این چه توجیه مسخره ای است که فلان شرکت دولتی یا نیمه دولتی بیاید و مثلا خرید فلان نرم افزاری که به فلان شرکت سفارش داده و برایش نوشته یا نهایتا آماده از بازار خریده را در حد بنر و استند بعنوان فعالیت فناورانه خود آنهم در نمایشگاهی با اشل الکامپ آنهم برای استان به عرضه عمومی بگذارد؟ این بنرها و بروشورها چه ربطی به ارایه فناوری آنهم در حد نمایشگاه الکامپ دارد؟

ایده حضور بی کیفیت دولتی ها در نمایشگاه الکامپ که هم سرمایه مالی و هم معنوی و حتی اعتماد به سازمان ها را بنوعی به سخره می گیرد را چه کسی داده و کدام مشاوره به استانداری مرکزی داده شده که الان وضعیت این است؟ راستی سازمان فناوری اطلاعات استان  و بقیه سازمان های خدماتی کجا بودند؟ آیا در این نمایشگاه جای خالی دستگاه های اجرایی ، نظارتی ، انتظامی و قضایی که بصورت مستقیم با حوزه فناوری سر و کار دارند و مردم به آموزش های ایشان نیازمند بوده و هستند خالی نبود؟ بهر حال شاید برخی مدیران خوششان نیاید اما باید بدانند مردم و مخاطبان این عرصه این سوال ها را از خود می پرسند.

 چینش محتوایی ضعیف و فراموشی اصل آموزش

متاسفانه با سوء تدبیر برگزار کنندگان همه غرفه ها اعم از دولتی ، خصوصی ، علمی و تجاری بصورت درهم چیدمان شده بود که با عنایت به سر و کار داشتن مخاطبان و خدمات دهندگان حوزه فناوری با مفاهیم نظم و دقت بصورت ویژه ای توی ذوق می زد و متاسفانه سردرگمی عجیبی را برای مخاطبان ایجاد کرده بود. نکته دیگر عدم پرداختن اصولی و منطقی به امر آموزش بود که بعنوان رسالت اصلی نمایشگاه کلا توسط برگزار کنندگان مورد غفلت قرار گرفته بود و به برگزاری نیم بند چند کارگاه آموزشی بسنده شد که البته چند تایی با توجیهات تبلیغاتی و اقتصادی برخی شرکت های حاضر در نمایشگاه به شکلی ضعیف برگزار گردید.

 زمان و مکان نامناسب و غیر کارشناسی  ومشکلات تردد

در هنگامه فرا رسیدن عید و در اوج شلوغ بازیهای تمیز کاری منزل و خرید مایحتاج که مردم در تدارک تعطیلات نوروزی هستند متاسفانه بازه مناسبی برای برگزاری نمایشگاه نبود و بسیاری از بازدید کنندگان روی باز بینی زمان نمایشگاه های بعدی اتفاق نظر داشتند. متاسفانه موضوع فوق با چاشنی جانمایی نامناسب و غیر کارشناسی که مشکلات تردد را برای بسیاری از علاقمندان پیش آورده بود در نظر بسیاری از مخاطبان این نمایشگاه از الکامپ ۹۲ یک فرصت سوخته بوجود می آورد که عموما عطایش را به لقایش می بخشیدند و ترجیح می دادند برای خرید به مغازه ها و شرکت های سطح شهر مراجعه کنند تا اینکه به نمایشگاه الکامپ بیایند.

 اطلاع رسانی بسیار ضعیف

شاید اگر شرکت کنندگان و غرفه داران می دانستند که قرار است در نمایشگاهی با این تبلیغات و اطلاع رسانی افتضاح حضور یابند به هیچ عنوان حاضر نمی شدند روزهای کاری طلایی پایان سال خود را صرف حضور در اینچنین نمایشگاه ضعیفی کنند. حضور بسیار ضعیف رسانه ها و خبرگزاری های محلی را بدون شک بیش از ضعف رسانه های محلی باید به پای عدم برنامه ریزی برای اطلاع رسانی نمایشگاه گذاشت و که توانایی استفاده از ظرفیت های رسانه ای محلی را نداشته و ندارد و بدون شک با ادامه این روال ضعیف این عیب در نمایشگاه های بعدی هم بیش از پیش نمایان خواهد شد.

 عدم حضور مدیران

بدون شک حضور مدیران و متولیان اداری ، صنعتی و تجاری در نمایشگاه ها می تواند وزن دادن به نمایشگاه بعنوان رسانه آموزشی و تجاری محسوب کرد که متاسفانه حضور کمرنگ مسئولین استانی که بعضا بصورت شخصی و شاید از روی کنجکاوی در نمایشگاه حاضر می شدند در الکامپ امسال اراک کاملا مشهود بود و این برای غرفه داران و شرکت کنندگان اصلا معنی خوبی نداشت. البته حضور مدیریت ارشد و بعضی مدیران استان و بازدید زیگزاگی ایشان از برخی غرفه ها هم یکی از مواردی بود که شائبه خودی بودن و نخودی بودن ها را در اذهان تداعی می کرد که امیدواریم حداقل برای دوره های بعدی این تجربه تلخ تکرار نشود. البته جالب خواهد بود آماری از مدیران علاقمنتد به این حوزه که به بازدید از نمایشگاه پرداختن در مقابل خیل عظیم مدیرانی که به خود زحمت بازدید از نمایشگاه را ندادند منتشر شود و البته بررسی کاربری فناوری در سازمان های تابعه این مدیران هم بسیار جالب تر خواهد بود.

 برخورد نامناسب عوامل برگزاری

گلایه بزرگ غرفه داران عدم رعایت شان ایشان در برخورد برخی عوامل اجرایی نمایشگاه بود که با توجیهات مختلف دلگیری هایی را بوجود آورد. بهرحال از عوامل برگزاری نمایشگاه انتظار می رود حتی اگر بزرگترین کمبودها و فشارهای کاتری وجود دارد در برخورد با افراد حاضر در نمایشگاه و غرفه داران شان نمایشگاه و حداقل مطالبات روابط انسانی را رعایت کنند که بدون شک برخی برخوردهای تند انجام شده و عدم مسئولیت پذیری ها ناشی از بی نظمی و نا توانی شرکت برگزار کننده بوده که بدلیل عدم ساکن بودن در استان نیازی به پاسخگویی و رفتار معقول و فرهنگی در شان نمایشگاه نمی دید که امیدواریم این درسی باشد برای مسئولین استان تا در آینده با انتخاب متولیان بومی نمایشگاه ها حداقل شان استان مرکزی را حفظ نمایند. البته جا دارد از زحمات بی دریغ پرسنل خدماتی نمایشگاه تقدیر کرد که با همه بی برنامگی ها و مشکلات تا لحظه آخر دست از تلاش نکشیدند.

 نا رضایتی  بازدید کنندگان و غرفه داران

بصورت کلی با توجه به موارد فوق نمیتوان از نمایشگاه الکامپ ۹۲ استان مرکزی توقع داشت که رضایت مخاطبان را در پی داشته باشد و البته با توجه به نبود سازوکاری که بصورت بیطرفانه کیفیت نمایشگاه و رضایت بازدید کنندگان و غرفه داران را بررسی نماید متاسفانه مثل نمایشگاه های دیگر استان کسی پاسخگوی این نارضایتی ها نیست و شاید مغایرت این نارضایتی هاست که در مقابل آمارهای عریض و طویل از برگزاری نمایشگاه های استانی این نمایشگاه ها را در نگاه مخاطبان بیش از گذشته ضعیف نشان می دهد.

 وقت و سرمایه ای که تلف شد / لطفا کیفیت را معنی کنید

خیلی سخت است اینهمه فاکتور کیفی ضعیف را دید و بعنوان خبرنگاری که باید پیگیر مطالبات مردمی باشد از این حق مردم مظلوم استان مرکزی سراغی نگرفت که بالاخره اینهمه سرمایه مردمی ، دولتی و خصوصی هزینه شد و بالاخره چه کسی باید پیگیر ضعف کیفی شدید نمایشگاه باشد. بهرحال از مسئولین استان و متولیان نمایشگاه انتظار می رود موارد کیفی نمایشگاه را برای اذهان عمومی بصورت شفاف معنی نمایند تا از شائبه توهین به شعور مخاطبان نمایشگاه جلوگیری بعمل آید. گرچه هیچ توجیه و بهانه ای برای وقت و سرمایه ای که از استان برای برگزاری این نمایشگاه ضعیف تلف شد وجود ندارد و باید مسئولین این اهمالکاری پاسخگوی کمکاری خود باشند.

 سخن پایانی

سطور فوق نافی زحمات پرسنل خدوم نمایشگاه برای برگزاری هر چه بهتر و با شکوه تر نمایشگاه الکامپ استان مرکزی نیست اما به نظر می رسد بدون توجه به نگاه علمی و کارشناسی به مقوله برگزاری نمایشگاه و همچنین جذب و جلب مشارکت فعالان عرصه های مختلف برای برگزاری نمایشگاه های مرتبط با فعالیت و توانمندی ایشان و اصلاح نگرش مدیریتی به این مقوله هیچ اتفاق خاصی در این خصوص رخ نخواهد داد و وضعیت به همین شکل خواهد ماند و بعید نیست شرکت برگزار کننده الکامپ ۹۲ اراک دوباره برگزاری نمایشگاه را تازه ضعیف تر از سال ۹۲ در سال ۹۳ بعهده بگیرد و دوباره برگزار کننده غیر بومی به ریش اهالی استان مرکزی بخندد و خیلی هم مهم نباشد که در سال ۹۳ بجای یک چهارم خالی نمایشگاه امسال ، نیمی از نمایشگاه خالی باقی بماند.

ارادتمند – مدیر مسئول اخبار روزانه استان مرکزی

در این مجال می خواستم در مورد اصول و شقوق مدیریت شهری و استانی واحد مطلبی را با نگاه کارشناسی بنویسم اما بواسطه رسیدن آلودگی هوای اراک به هشت برابر حد مجاز که جای هیچ تذکر و ابهامی را باقی نمی گذارد این چند خط را تقدیم همه مدیران عزیز می کنم. امیدوارم قبل از اینکه دوستان دست به تلفن شوند و ..! خواهش می کنم با دقت و تمرکز کافی این مطالبات را که بخش عمده ای از مطالبات مردم مرکز استان مرکزی است مطالعه بفرمایند و وجدانشان را قاضی کنند…

خدمت همه مدیران عزیز که هر کدام بنوعی در وضعیت کنونی سهیم و دخیل هستید خسته نباشید عرض می کنم. این خسته نباشید و تبریک ویژه بابت رسیدن آلودگی هوای اراک به هشت برابر حد مجاز است که بدون شک خطری جدی برای سلامت شهروندان محسوب می شود و وظیفه شرعی و قانونی آقایان مدیران ، رفع این شرایط اضطراری و رفع زمینه های بروز چنین شرایطی است.

شاید طبیعی باشد که گاز کم داشته باشیم آنهم در این شرایط اضطراری سرما و عدم وجود الگوی صحیح مصرف ، شاید طبیعی باشد که نتوان یک نیروگاه موثر در شبکه برق کشور را به این راحتی ها وادار به خاموش کرد ، شاید طبیعی به نظر برسد که نیروگاه مازوت بسوزاند تا چراغ خانه ایرانیان در شبها خاموش نماند ، اما طبیعی نیست که مدیریت شهری و استانی دست روی دست بگذارد و شاهد ادامه این شرایط باشد و حتی برای کاهش سایر عوامل موثر در آلودگی هوای اراک کاری صورت ندهد. جای خالی بی برنامگی و بی مسئولیتی ادارات و دستگاه های مختلف در این برهه حساس که نفس های شهروندان اراکی به شماره افتاده است خالی است. از بحث خلاقیت در خدمتگزاری که بگذریم به نظر می رسد دستگاه ها باید بیش از گذشته و دلسوزانه تر وظایف قانونی و شرعی خود را پیگیری نمایند و دستگاه های نظارتی هم کمکاریها و تخلفات احتمالی را با جدیت بیشتری مورد رصد و برخورد قرار دهند.

اصلا اراکی یا شازندی یا دلیجانی و یا ساوه ای… چه فرقی می کند یک شهروند نه بلکه هزاران نفر از شهروندان استان مرکزی، شهروندان ایرانی ، نفس هایش بواسطه ندانم کاری و بی مسئولیتی برخی مدیران به شماره افتاده است. آیا جان مردم بی ارزش است؟ متاسفانه در دولت قبلی و توسط شورای شهر قبلی از محل بودجه کاهش آلودگی شهر اراک هزینه هایی شده است. اما کسی می داند طبق کدام طرح کارشناسی و نیازسنجی؟ کسی می داند که آلودگی ناشی از ترافیک خودروها در مرکز شهر اراک به ساخت پل زیر گذر و روگذر در اطراف استانداری چه دخلی دارد؟ کسی می داند چه تعداد درخت برای ساخت و سازهای اطراف استانداری قطع شده است؟ کسی می داند در سطح شهر اراک چقدر طرح نیمه کاره داریم؟ کسی از طرح مسکوت ۵۵ متری خبر دارد؟

البته از یک نکته هم نباید غافل بود و آنهم اینکه واقعا نباید بگوییم دولت قبل و شورای شهر قبلی و … چرا که اکثریت مدیران دولت قبلی هنوز سرکارند و برخی اعضای شورای شهر قبلی در شورای جدید حضور دارند، تیم مدیریتیو اجرایی شهرداری با تغییرات مختصری هنوز بر مسند خود هستند. دولت عوض شده ولی نمایندگان اراک در مجلس که دو سال است در مسند کار می باشند. توقع مردم استان از مدیریت ارشد استان اجرای شعارهای دولت یازدهم در همه شقوق مدیریت استان است که متاسفانه کمتر مورد توجه قرار می گیرد.

چرا یک طرح ترافیک جامع در بافت مرکزی شهر اراک نداریم؟ طبیعی است که در این مسیر تنها شهرداری و شورای شهر مقصر نیستند. بدون شک برای طرح ترافیک دستگاه های دیگری هم اعم از فرمانداری و حتی استانداری و پلیس راهور و … هم باید نظر کارشناسی خود را اعلام کنند. اما نکته اینجاست که مدیریت واحد شهری که برای آینده و توسعه و حتی اصلاح این شهر باید نقشه جامع داشته باشد حلقه مفقوده این کلاف سردرگمی است که یک روز با بحران برف دستپاچه می شود و نمی داند چه بکند و یک روز با اضطرار آلودگی هوا ، خدا خدا می کند که بادی بوزد و … آخرش هم یک دستگاه یا ی فرد مقصر معرفی می شود و این سالها عادت کرده ایم حتی انها که بظاهر مقصر هم معرفی می شوند نه تنها استعفا نمی دهند بلکه از افکار عمومی شهروندان عذرخواهی هم نمی کنند…

آیا صد در صد یک بحران مثل اضطرار آلودگی هوا به نیروگاه مرتبط است؟ آیا با فرهنگ سازی و استفاده از ظرفیت های قانونی ، اجتماعی و فرهنگی نمیتوان این بحران را به حداقل کاهش داد؟ شرکت گاز ، دانشگاه علوم پزشکی ، ادارات صنعت و تجارت ، ورزش و جوانان ، آموزش و پرورش ، فرهنگ و ارشاد ، میراث فرهنگی و گردشگری ، رسانه های استانی و شبکه آفتاب و … در خصوص فرهنگ سازی مصرف گاز و برق خانگی چقدر فعالیت داشته اند و چقدر برای حل این مشکل بسیج شده اند؟ چقدر از همه ظرفیت سازمان های مردم نهاد و خیریه و حتی ظرفیت های فرهنگی و هنری هنرمندان استان و نیز رسانه های استانی برای جریان سازی در خصوص کاهش دامنه این بحران و بحران های مشابه استفاده نموده ایم؟ آیا پیشگیری مقدم بر درمان نیست؟

شاید بحران آلودگی مانند بحران برف که با تغییر فصل فعلا مرتفع شد ، با وزش باد و نزول باران و برف دیگری موقتا از بین برود و شاید این مشکلات از حافظه کوتاه مدت مردم براحتی پاک شد ، اما نباید فراموش کنیم که بدون شک با این روش مدیریت در استان بحران های دیگری مثل بحران آب در تابستان در راه است؟ آیا برنامه ای برای تبدیل تهدیدات به فرصت های اجتماعی و فرهنگی داشته ایم و داریم؟ اعلام یک روز بدون خودرو در سطح استان چقدر برای مدیریت ارشد استان هزینه دارد؟ آیا تا بحال مسئولین موردی را صادقانه از مردم خواسته اند که اجابت نشده؟ چقدر برای فرهنگ سازی استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی تا کنون تلاش شده است؟ اگر تلاش هم شده آیا بررسی کرده ایم چرا باید نتیجه این باشد؟ سراغ این را گرفته ایم مشکل از کجاست؟

وقتی پیگیر این مسائل می شویم به این نکته می رسیم که شاید بدلیل مشغله کاری این موارد به ذهن مسئولین نمی رسد. طبیعی هم هست که با این روزمرگی ، بروکراسی و کاغذبازی اداری وقت اینطور کارها را کمتر داشته باشند ، پس جایگاه مشورت و مشاوران که مورد تاکید دین مبین اسلام و سیره ائمه طاهرین بوده چه می شود؟ شاید فکر کنید مشاوران نیستند اما اتفاقا مشاوران در دستگاه های مختلف وجود دارند و با وجود خیل عظیم مشاوران دستگاه های مختلف اینهمه بحران داریم. بحران های خود ساخته ای که نتیجه ندیدن فرصت ها و تهدیدات است. و شاید حلقه مفقوده این زنجیره مدیریت مطلوب نظارت باشد که متاسفانه کمتر نگاه پیشگیرانه دارد.

جناب آقای استاندار ، آقای فرماندار ، نمایندگان مجلس و شورای شهر و مدیران اجرایی استان…! پس این این مشاوران و کارشناسان و معاونان و به اصطلاح اتاقهای فکر دارند به چه چیزی فکر می کنند و به چه کار کارشناسی مشغولند؟ شاید بخشی از این موارد به نگاه های صرفا سیاسی و نیز عدم نگاه تخصصی و کارشناسی برخی از این مشاوران برگردد که پیشنهاد می گردد حداقل در کنار این لشگر رفقا که در مسند مشاوره از آنها بهره می برند از برخی کارشناسان بومی ، خبره و تحصیلکرده هم مورد استفاده قرار بدهید. باور کنید خبرگان استان در فنون و صنوف مختلف دست همکاری شما را برای رفع مشکلات استان رد نخواهند کرد. بدون شک نخبگان استان در حوزه علاقه و فعالیت خود طرح های منحصر بفرد و خلاقانه ای برای رفع مشکلات استان دارند. البته اگر بخواهید و با هدف خدمتگزاری قدم پیش بگذارید با کمترین هزینه بیشترین خدمات را به استان خواهید داشت و نامتان برای همیشه در اذهان مردم مظلوم استان ماندگار خواهد شد. کافی است به توانمندی های نخبگان واقعی و دلسوز استان در موضوعات مختلف اعتماد کنید.

درست است وضعیت استان در حوزه دانشگاهی ایده آل نیست اما نباید و نباید از ظرفیت های کارشناسی و پژوهشی دانشگاه های استان در موضوعات مختلف غفلت کرد. بهرحال استان و بخصوص شهر اراک با بیش از ۲۰ هزار نفر دانشجو و صدها استاد دانشگاه میتواند طبق فرمایشات ریاست محترم جمهوری با حسن اعتماد و انگیزش های مسئله محور نباید در بخش های مختلف با مشکلات مختلف دست به گریبان باشد. امیدواریم مدیریت ارشد استان برای کمک گرفتن از دانشگاه ها در راستای توسعه همه جانبه استان هر چه زودتر دست بکار شوند و البته برای تنویر افکار عمومی بصورت دوره ای گزارش هم بدهند که اگر سنگ اندازی و عدم توفیقی وجود داشته مردم بدانند عیب کار از کجاست. مثلا مردم بدانند چرا وقتی که استانداری همه خلاقیت و ظرفیتش را بکار گرفت ، نمایندگان همه تلاششان را کردند ، دستگاه قضایی و ضابطان هم همکاری لازم را انجام دادند ، اداره صنعت و تجارت استان هم تدبیر لازم را به خرج داد اما هنوز موفق نشده ایم به نص قانون در خصوص جابجایی آلومینیوم عمل کنیم…

از بحث مشاوران که بگذریم به این نکته می رسیم چرا باید مدام و در برهه های زمانی یک نوع بحران تکرار شود؟ مگر برای اولین بار است که بحران آلودگی را شاهدیم؟ آیا این بحران ها قابل پیش بینی نیست؟ چرا حداقل چاره ای برای کاهش دامنه اثرات این آلودگی نمی کنیم؟ چرا با کمکاری خود منابع ملی مادی و معنوی را در بخش درمان هدر می دهیم؟ چرا در اجرای قوانین پیشگیرانه دستگاه های نظارتی و اجرایی استان کار خود را بدرستی انجام نمی دهند؟ چرا این دست مطالبات در رسانه های استان بازخوردی ندارد؟ چرا از مسئولین خواسته نمی شود در مقابل افکار عمومی پاسخگوی نتایج تصمیم سازی ها و فعالیت های اجرایی خود باشند؟ و چراهایی از این دست که متاسفانه کمتر پاسخ داده می شود…

بهر حال ظرفیت های قانونی و مشروع نظام مقدس جمهوری اسلامی و مقبولیت دولت محترم جناب آقای دکتر روحانی می تواند با حسن مدیریت و تصمیم گیری های خردمندانه و به موقع در سطوح میانی و پایینتر به فرصت های بی بدلیل خدمتگزاری به جامعه بدل گردد و بخش بزرگی از مشکلات روزمره مردم را کاهش دهد که امیدواریم مورد توجه مدیران استان و شهرستان قرار گیرد. در پایان برای همه مدیران دلسوز و خدمتگزاری که بی چشم داشت برای رشد و آبادانی استان مرکزی تلاش می کنند از درگاه خداوند متعال سلامتی و توفیق مسئلت داریم.

ارادتمند – مدیر مسئول پایگاه خبری تحلیلی استان مرکزی

آیا رفتار و کنش های مدیران شهری می تواند روند معکوس  توسعه شهر اراک را در سالهای اخیر به روال طبیعی و معقول خود برگرداند؟ آیا می خواهیم فقط بر شهر مدیریت داشته باشیم و یا اینکه به معنای واقعی مدیریت شهری اعمال شود؟ اینکه مدیر بودن ما مهم است و یا اینکه خود شهر از اهمیت محوری برخوردار می باشد؟

برای پاسخ دادن به این سوال باید وظایف و اختیارات شوراها و شهرداری ها را مرور کنیم که در مجالی دیگر بدان خواهیم پرداخت اما مخلص کلام اینست که تیم مدیریت شهری نیاز به مدیران مجرب ، با هوش و توانمند و ریسک پذیر دارد که بصورت کلی خبرگی این تیم ، منجر به توسعه و آبادانی شهر خواهد شد. طی سالهای اخیر داشتن شوراهایی دلسوز و امین یا شهردارانی به نسبت توانمند ، به تنهایی نتوانسته گره از کلاف سردرگم مدیریت شهری اراک بگشاید.

بعبارتی متاسفانه همیشه یک یا چند سر این کلاف در هم تنیده بنوعی قصد باز شدن نداشته است. در مقطعی وجود شورایی دلسوز و امانتدار و در مقطعی دیگر شهردارانی ریسک پذیر ، جسور و بعضا توانمند نه تنها برای شهر یک فاکتور مثبت تلقی نشد بلکه بدلیل عدم تناسب با الباقی تیم مدیریت شهری ضربات مهلکی بر پیکره نا توان این شهر وارد ساخته و هزینه های گزافی را به شهر تحمیل نموده است.

اینکه یک یا چند نفر و یا حتی سلیقه سیاسی را مقصر پس رفت های عدیده سالیان اخیر بدانیم جدا بی انصافی است چرا که این کلاف سردرگم حاصل برآیند سیاسی کاری ، ندانم کاری ، ناتوانی ، عدم امانتداری ، سطح پایین دانش مدیریت شهری و سایر مولفه های منفی تیم های مدیریت شهری این شهر تا کنون بوده که به بی اعتمادی و بی تفاوتی شهروندان و پس رفت های غیر قابل انکار در ساختارهای شهری در طی این چند دهه منجر شده که انشاء الله این دوره با هشیاری و تدبیر مدیران شهری این دور باطل تکرار نشود.

نگرش یکجانبه به وضعیت سیاسی ،عمرانی ، فرهنگی ، اجتماعی و مدیریتی شهر یقینا همانگونه که تا کنون مشکلی از شهروندان مظلوم اراکی حل نکرده از این به بعد هم مشکلی را حل نخواهد کرد و بدون شک اصلاح نگرش از بخش سیاست گذاری باید آغاز شود که همانا شورای اسلامی شهر است چرا که وقتی سیاست گذاری اشتباه باشد ، هرچند با اجرای درست هم نمیتوان موجبات خدمت حداقلی را فراهم ساخت. و صد البته وقتی سیاست گذاری درست و منطقی باشد هم با روند اجرایی ضعیف و غیر کارشناسی نمیتوان به موفقیت حداقلی خدمات ، امید بست و شاید این رمز عقب ماندگی های اخیر این شهر باشد.

بدون شک باید همه اجزاء یک سیستم بصورت هماهنگ کار کنند تا برآیند سیستم مثبت از آب در بیاید. پس بخشی از دلایل مشکلات را باید در خود شورای شهر جستجو کرد که عمده آن عدم وحدت رویه ، تجربه اجرایی و عملیاتی و همچنین عدم اشراف حقوقی و قانونی بر ظرفیت های پنهان شهری و عدم نگرش مدیریت منطقی به شهر بعنوان یک موجود زنده ریشه دارد. بدون شک شهر بعنوان یک موجود زنده باید رویش داشته باشد که متاسفانه کمتر در ایران به ساختار شهر بدین گونه نگریسته می شود.

بخش دیگری از مشکلات به سلایق مدیریتی شهرداران بر می گردد که علاوه بر ظرفیت های شخصی ، ظرفیت متحد سازی توانمندی های عمومی و اختصاصی را برای آبادانی شهر به پشتوانه شورای کارآمد داشته باشند که متاسفانه کمتر در این شهر شهردارانی با توانمندی های همه جانبه حداقلی منصوب شده اند و عملا همیشه سایه سنگین سلایق سیاسی ، جناحی و بعضا باندی با نگرش منفعت طلبانه بر انتصاب شهرداران سنگینی کرده است که طبیعتا با ضعف شهردار نیروهایی هم قد و قواره و متناسب با توانمندی وی منصوب می شوند و وجود شهرداران ضعیف بدنه شهرداری را هم بیش از حد رنجور و ناتوان ساخته است.

متاسفانه دخالت های سیاسی و غیر کارشناسی در امر حیاتی مدیریت شهر نه تنها در بین محافل سیاسی بلکه در بین برخی رسانه ها هم نفوذ کرده و با زیاد شدن مولفه های نادرست مدیریت فعالیت آن بخش اندک مجموعه مدیریت شهری هم که صادقانه قصد خدمت رسانی دارد به حاشیه و نهایتا انحراف کشیده می شود و خلاصه این وضعیت می شود شهر اراک…

کلانشهری که از نام کلانشهر بودنش حجم بیشتر واحدهای صنعتی ، صنفی و خدماتی و نتیجتا تجمیع غیر متوازن جمعیت ، آلودگی بیشتر زیست محیطی ، نابودی مولفه های فرهنگ شهری ، افزایش تعداد اعضای شورای شهر و شاید نمایندگان مجلس ، بالا رفتن رتبه پرسنلی برخی مدیران و نتیجتا افزایش حقوق و مزایای برخی ارکنان دولت ، عدم نظارت و اجبار برای پاسخگویی ، تجمیع بیشتر منافع و رانت های فساد آور در مجراهای ناصواب ، قامت خمیده و رنجور پیکره توسعه مدیریت شهری و هزاران هزار مشکل بظاهر لاینحل را به ارث می برد که نهایتا مطالبات شهروندان این کلانشهر این باشد که “از طلا بودن پشیمان گشته ایم ، مرحمت فرموده ما را مس کنید…”

براستی نباید برای حفظ ظواهر هم که شده نام کلانشهر به همه شئون مدیریتی استان بیاید؟ از شورای شهر و شهردار گرفته تا معاونین شهرداری و سازمان های تابعه شهرداری تا کارمندان و کارشناسان شهرداری همه و همه نقش خود را بصورت حداقلی ایفا نمایند تا چرخ های شهر بر مدار توسعه بچرخد و نباید بعد از گذشت این سالها آرزوی بازگشت به دوران گذشته این شهر را داشته باشیم؟ گذشته ای که نه کلانشهر بوده و نه ادعاهای مدیریتی اینچنینی و آنچنانی نبود؟

چرا باید با وجود تحمیل هزینه های هنگفت مدیریتی به شهر اراک و اجرای پروژه های دهان پر کن مدیریت شهری هنوز هم در الفبای مدیریت شهری مشکل داشته باشیم؟ چرا نباید کسی نسبت به وضعیت موجود پاسخگو باشد؟ بهر حال شهروندان توقع دارند شورای شهر و شهرداری در همه شئون متناسب با نام کلاشنهر به آنها خدمات رفاهی برساند.

چرا باید با وجود ترافیک های سنگین مرکز شهر اطراف استانداری مرکزی آنهم با اصرار و حمایت های خاص زیرگذرهای بعضا بی فایده راه اندازی شود؟ مگر نه اینست که پول هزینه شده حق تک تک شهروندان اراکی است؟ چرا باید بجای اجرای طرح هایی که نهایتا بخش عمده ای از شهروندان از آن منتفع می شوند  تنها به آبادانی ظاهری یک منطقه پرداخت و بقیه شهروندان را بدست فراموشی سپرد؟ چند درصد از شهروندان اراکی در این منطقه زندگی می کنند و چند درصد از بودجه عمرانی شهر برای این پروژه ها هزینه شده است؟

وضعیت نگران کننده فرهنگی شهر که بخش عمده ای از آن به مدیریت فرهنگی شهر باز می گردد چرا باید در شرایط افتضاح کنونی بسر برد؟ در حوزه زیباسازی و مبلمان شهری چرا نباید رضایت حداقلی شهروندان فراهم شود؟ در بخش برنامه ریزی شهری چرا مجراهای فساد اداری در مجموعه مدیریت شهری مورد نظارت ، بررسی و رفع عیب قرار نمی گیرد؟ و صدها مشکل بنیادی دیگر که متاسفانه تا کنون نه تنها مورد واکاوی قرار نگرفته بلکه بعنوان نقاط قوت مدیران سابق شهر اراک معرفی شده است…

اولین گام مدیریت شهری برای سامان دادن وضعیت فضاحت بار کنونی صداقت در گفتار و شفاف سازی در رفتار و تصمیم سازی هاست که بخش عمده از مبانی فساد و رانت را کاهش خواهد داد که دوری مسئولین و مدیران شهری از افراد ، جناح ها ، محافل و حتی رسانه های منفعت طلب و برقراری گفتمان صداقت محور با شهروندان در دراز مدت به اعتماد عمومی منجر خواهد شد چرا که شهروندان خود را ناظر بر کنش های مدیریت شهری می بینند و قرابت بیشتری حاصل می گردد.

گام دوم چینش نیروی انسانی مدیریتی شهر بنوعی که مدیریت شهری عصاره فضائل و کمالات شهر باشد. گرچه نمی توان از انتصاب سیاسی و بر اساس منافع جریانات قدرت در شهر و استان بصورت حداکثری اجتناب کرد ولی این رعایت حقوق شهروندان در توجه حداقلی به فاکتورهای سیاسی و منافع محفلی و باندی بصورت برجسته مشخص باشد که انتصاب مدیران امانتدار و توانمند هم نزدیکی مردم و مسئولین شهری را به دنبال خواهد داشت. در حالیکه اگر مردم ببینند مدیرانی که خود در سالهای گذشته دست اندرکار وضعیت ضعیف کنونی بدون پاسخگویی و بی توجه به مطالبات مردمی هستند صرفا از پستی به پست دیگر منتقل می شوند بدون شک نتیجه می گیرند قرار نیست وضعیت کنونی شهر عوض شود.

گام سوم که میتواند با گام دوم بصورت موازی عملیاتی شود ، برنامه ریزی دقیق ، کارشناسی و منطقی به نسبت توانمندی ها و منابع شهری است که با توجیه قابل ارائه کارشناسی صورت بپذیرد ودر آن همه منابع و ابزارهای نوین و سنتی با تلفیق منطقی لحاظ شده باشد. بدون شک این امر مستلزم صرف زمان خواهد بود ولی می توان با تمرکز روی پروژه های دقیق و مفید کارشناسی ، اصلاح پروژه های نسبتا درست و توقف طرح های غیر کارشناسی می توان بخشی از هزینه های آینده را کاهش داد و در کنار وجود مدیران توانمند در سایه حمایت منطقی مدیریتی ، برنامه کاربردی ، توانمندی مدیریت شهری به چندین برابر کنونی افزایش پیدا کند.

گام بعدی اطلاح ساختار کارشناسی و خدماتی شهرداری است که می تواند با جابجایی برخی نیروها و همچنین جذب مدیران نخبه و توانمند و همچنین آموزش بدنه شهرداری ضعف ها را به حداقل کاهش داد گرچه این اصلاح ساختار بناچار موجبات حذف برخی نیروهای زاید را فراهم می آورد ولی برآیند حرکت مجموعه شهرداری را تسریع خواهد بخشید و بخشی از چابکی مورد نیاز سیستم مدیریت شهری را تامین نماید.

این ها تنهای بخشی از کلیاتی است که شهروندان از شورای شهر توقع دارند.

شما مخاطب محترم پایگاه خبری تحلیلی استان مرکزی ( مرکزی دیلی ) هم می توانید در بخش نظرات ، نظرات و توقعات خود را از مدیران شهری اراک ثبت بفرمایید…

ارادتمند – مدیر مسئول مرکزی دیلی

ارادتمند – سردبیر مرکزی دیلی

۱- شایان عنایت است قانونگذار در مواد ۳ و ۵ قانون مدیریت خدمات کشوری مصوب ۱۳۸۶ ضمن تعریف نهادهای عمومی غیر دولتی آن ها را در جرگه دستگاه های اجرایی گنجانده است. اما در ماده ۱۱۷ همین قانون نهادهای عمومی غیر دولتی ( شهرداری ها و … ) را از شمول این قانون خارج نموده است، لذا شهرداری ها مشمول قانون خدمات کشوری نمی شوند .
ماده۳: موسسه یا نهاد عمومی غیر دولتی واحد سازمانی مشخصی است که دارای استقلال حقوقی است و با تصویب مجلس شورای اسلامی ایجاد شده یا می شود و بیش از پنجاه درصد بودجه سالانه آن از محل منابع غیر دولتی تامین گردد و عهده دار وظایف و خدماتی است که جنبه عمومی دارد .
ماده ۵: دستگاه اجرایی : کلیه وزارتخانه ها ، موسسات دولتی ، موسسات یا نهادهای عمومی غیر دولتی ، شرکت های دولتی و کلیه دستگاه هایی که شمول قانون بر آنها مستلزم ذکر و یا تصریح نام است از قبیل شرکت ملی نفت ایران ، سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران ، بانک مرکزی ، بانکها و بیمه های دولتی ، دستگاه اجرایی نامیده می شوند .
ماده ۱۱۷ : کلیه دستگاه های اجرایی به استثناء … نهادهای عمومی غیر دولتی و … مشمول مقررات این قانون می شوند .
۲- در بند ب ماده ۶۵ قانون برنامه پنجم توسعه به کارگیری افراد بازنشسته را در کلیه دستگاه ها به استثناء دستگاه های خاص ممنوع نموده است که شهرداری ها جزء این مستثنیات نیستند .
بند ب ماده ۶۵ : «هرگونه به کارگیری افرادی که در اجرای قوانین و مقررات بازخرید یا بازنشسته می شوند به استثناء اعضای هیات علمی ، ایثارگران ، فرزندان شهدا و جانباحزان ۷۰% در دستگاه های اجرایی یا دارای ردیف یا هر دستگاهی که به نحوی از انحاء از بودجه کل کشور استفاده می کنند ممنوع است . …» .
ماده ۴۱ قانون الحاق موادی به قانون تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت به کارگیری کلیه بازنشستگان به استثناء مواردی چون ایثارگران را در کلیه نهادهای عمومی دولتی و غیر دولتی ممنوع دانسته است .
ماده ۴۱ قانون الحاق : «هر نوع به کارگیری افراد بازنشسته در وزارتخانه ها ، موسسات دولتی و … نهادهای عمومی غیر دولتی … ، جز با تصویب هیات وزیران تحت هر عنوان ممنوع می باشد» .
ماده ۹۵ قانون خدمات کشوری نیز به کارگیری بازنشسته ها را به استثناء موارد ذکر شده ممنوع دانسته است.
ماده ۹۵ : « به کارگیری بازنشستگان متخصص در موارد خاص به عنوان اعضای کمیته ها ، کمیسیون ها ، شوراها ، مجامع و خدمات مشاوره ای غیر مستمر ، تدریس و … بلامانع می باشد ».
ماده ۹۱ قانون استخدام کشوری ، موضوع استخدام مستخدمین رسمی بازنشسته ی در ردیف استانداران و وزرا را تعریف نموده که آن هم براساس ماده ۸ قانون نحوه تعدیل نیروی انسانی و ماده ۴۱ الحاق موادی به قانون تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت مصوب ۱۳۸۴ نقض گردیده است.
آنچه از مفاد کلیه قوانین فوق الاشاره بر می آید استخدام بازنشستگان در کلیه نهادها و دستگاه ها (به استثناء موارد مصرح در قانون همچون فرزندان شهدا) ممنوع می باشد که بنا به تصریح قانون شهرداری جزء موارد استثناء شده نیست.
بخشنامه به کلیه دستگاه های اجرایی مشمول ماده ۵ مدیریت خدمات کشوری
بند ۲ بخشنامه شماره ۲۰۰/۹۰/۳۱۱۵۲ مورخه ۴/۱۲/۹۰ : ( در راستای اجرایی نمودن بند ب ماده ۶۵ قانون برنامه پنجم توسعه و به منظور ایجاد وحدت رویه در ارتباط با اعاده به خدمت یا بکارگیری افراد بازنشسته « ذکر شده در این ماده» در دستگاه های اجرایی ، موارد ذیل را اعلام می دارد ) بازنشستگانی که با حفظ حالت بازنشستگی با رعایت مقررات مربوط به طور تمام وقت در دستگاه های اجرایی به کارگیری می شوند ، در مدت خدمت در دستگاه ، ضمن برخورداری از حقوق بازنشستگی استحقاقی ، در ازای خدمت انجام شده ، ما به التفاوت مبلغ حقوق بازنشستگی ، با مبلغ و حقوق مزایای متعلقه به شغل یا سمتی که وظایف مربوط به آن را انجام می دهند ، به عنوان حق الزحمه ماهانه به آنان پرداخت خواهد شد .
اصلاحیه بند ۲ بخشنامه مورخ ۱۰/۲/۹۱ : حق الزحمه و شرح وظایف بازنشستگانی که با حفظ حالت بازنشستگی با رعایت مقررات مربوط به طور تمام وقت در دستگاه های اجرایی به کار گرفته می شوند به موجب قرارداد تعیین خواهد شد و… .
۳- بخشنامه های اشاره شده همگی در تعریف نحوه استخدام بازنشستگان استثناء شده ی در قوانین از جمله بند ب ماده ۶۵ قانون برنامه پنجم ( فرزندان شهدا و ایثارگران و .. ) آمده است و شامل همه بازنشستگان نمی گردد .

بر این اساس آنچه از مفاد قوانین و مقررات مختلف مرتبط با موضوع بر می آید شهرداری ها جزء دستگاه های اجرایی ای می باشند که از شمول قانون مدیریت خدمات کشوری مستثناء شده اند.همچنین وفق ماده ۲ قانون استخدام کشوری استخدام مستخدمین شهرداری ها تابع قوانین خاص آن سازمان/دستگاه می باشد که در این حالت نیز طبق بند دوم ماده ۱۱۲ همین قانون رعایت ضوابط و مقررات استخدامی سازمان امور استخدامی، برای نهادهایی چون شهرداری ها الزامی است .
با نگاهی به قوانین مربوط به شرح وظایف شوراهای اسلامی شهرها انتخاب شهردار بر عهده شورای اسلامی هر شهر می باشد لذا شخصی که خود به عنوان عضوی از اعضای شورا انتخاب شده تا زمان خروج قطعی از عضویت در شورا صلاحیت انتصاب به سمت شهردار را ندارد و نیز وفق مقررات استخدامی شهرداری ها از جمله ماده ۱ آیین نامه اجرایی شرایط انتصاب شهردار از مهمترین شروط احراز صلاحیت شهردار دارا بودن حداقل تحصیلات کارشناسی ارشد رشته های مرتبط برای احراز مسئولیت شهرداری است.
با توجه به مطالب عنوان شده بازنشسته نبودن در تعریف قانون قائم به شخص بازنشسته است و نه شخصیت حقوقی دستگاه مد نظر، این در حالی است که رئیس و اعضای محترم شورای اسلامی شهر اراک صرفاً جنبه دوم قضیه که همان شخصیت حقوقی سازمان مذکور(شهرداری)میباشد را مورد توجه قرار داده اند و اینکه آیا شهرداری نهاد دولتی است یا غیر دولتی در صورتی که قانون گذار در قانون،مطلق بازنشسته بودن را که متوجه شخص مد نظر برای احراز سمت (شهرداری یا هر مسئولیتی از این قبیل)را مورد توجه قرار داده و حکم به ممنوعیت استخدام یا انتصاب مجدد بازنشستگان به جزء موارد استثناء شده در قانون را صادر نموده است.

رمضان جعفری – کارشناس ارشد حقوق