لابد برای اینکه همه بدانند چقدر روشنفکریم و تکنوکرات، می‌شویم منتقد حکومت دینی و مباحث دینی و اسلامی و تازه پایش که بیفتد به آسیب شناسی همه چیز و همه کس می‌پردازیم و به هیچ چیز رحم نمیکنیم و می‌شویم نسبی گرای اخلاقی….. و قس الی هذا… لابد می‌پرسید چرا؟ دلیل این همه تلوِن و رنگ عوض کردن چیست؟ دلیل این همه افراط و تفریط چیست؟ لامصب همه‌اش تقصیر این احساس تکلیف و شیفتگی خدمت (و استغفرالله نفرمایید منیت و شهوت قدرت و ثروت) است که باعث می‌شود ما هر لحظه و هر آن به اقتضای موقعیت به رنگی درآییم و جامه ای دیگر بپوشیم و نغمه ای دیگر بسراییم و به هرعملی مبادرت ورزیم تا به این پست‌ها و مناصب بی ارزش دنیوی برسیم. شاید درست گفته اند که مهمترین آسیب جامعه و حکومت دینی، ریا و دورویی و سالوسی است.خب باید بقول دیپلمات‌ها این تهدید را تبدیل به فرصت کرد…

همیشه همینطور بوده است که منافقان و چاپلوسان و پاچه خواران و نان به نرخ روزخورها همواره برده اند و بر صدر نشسته اند و شاهد مقام و قدرت را در آغوش کشیده اند. آری همیشه این اصولگرایان و اصلاح طلبان واقعی که در حقیقت یکی هستند و احمقانه ژست صداقت میگیرند و صریحا اعلام مواضع میفرمایند در بزنگاه‌های تاریخی قافیه را باخته‌اند و در کنج عزلت قربانی فرصت طلبی ما نان به نرخ روزخورها شده اند. لابد می‌فرمایید آخرش که چه؟ زمستان می‌گذرد و روسیاهی می‌ماند به… بلی ما نان به نرخ روزها می‌دانیم و چقدر هم خوب می‌دانیم که همه چیز می‌گذرد و تمام می‌شود، اما بازهم خیالی نیست و جای نگرانی وجود ندارد زیرا به یقین آن وقت هم (یعنی پس از سپری شدن زمستان) فکری به حال ظاهرمان و تفکراتمان نموده و مطابق سلیقه قدرت روز به سامانش می‌کنیم… شما زیاده خود را ناراحت نفرمایید…!